ουτοπιες 5 0001 η μπαλάντα της ελπίδας

Μου λες κουράστηκες δε θες να περιμένεις
είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνεις
κι εγώ που γύρισα τον κόσμο δίχως χάρτη
άκου τι έμαθα δεμένος στο κατάρτι

Ζήσαμε όνειρα όμορφα, τόσα, τόσα κάναμε, τόσα, τόσα χάσαμε σαν παιδί τα ζητώ

ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

            ΑΥΤΟ   ΕΙΜΑΣΤΕ

Αν ζητήσεις τη θάλασσα
θα τη βρεις σ' ένα δάκρυ

η αρμύρα της κλείστηκε
στων ματιών μου την άκρη.

ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΟΥ

Να πεις σ'αυτόν που σε μισεί μίσησέ με εσύ
Αλλά εγώ πολύ πολύ σε αγαπάω

θάλασσες του κόσμου
χωρίς πυξίδα δίχως χάρτη ταξιδιού

MANA ΠΡΟΣΕΧΕ ΜΕ......

Μάνα θάλασσα νανούρισέ με καθώς αφήνομαι στα άδυτα του βυθού σου..

Εκεί αιωρούμαι κι αφουγκράζομαι τις ανάσες των χαμένων ερώτων..

Ακούω λόγια σκορπισμένα πάνω σε σκουριασμένες λαμαρίνες..

Ακούω ρολόγια που σπρώχνουν αδυσώπητα το χρόνο για να διαλύσουν τη στιγμή..

Ακούω ουρλιαχτά πληγωμένων αγριμιών καθώς γλείφουν με τη γλώσσα τους την ανίατη πληγή ξέροντας πως ποτέ δε θα γιάνει..

Ακούω κραυγές ανεκπλήρωτων ονείρων καθώς βυθίζονται στην άβυσσο.. 

Ακούω λόγια αγκυλωμένα στοιχειωμένων ποιητών καθώς σέρνονται σ' ερημικά σοκάκια..

Κι έπειτα αναδύομαι από το βυθό σου θάλασσα και κοιτάζω τον ήλιο σου..

Σε κοιτάζω στα μάτια ήλιε και χαράζω σε με το βλέμμα μου..

Οι αχτίδες σου δε με ζεσταίνουν πια..

Πάει καιρός που φοράω το χειμώνα πάνω μου..

Πάει καιρός που 'χω τη φωτιά μέσα μου..

Φωτιά που ξέσπασε από τον ήλιο της ψυχούλας μου.. τον δικό μου ήλιο

Άσβεστη και σιγοκαίει μου τα σπλάχνα στιγμή τη στιγμή..

Τη συντηρώ με την τελευταία ελπίδα που μου 'χει απομείνει..

Κι αυτή δε θα μου την πάρεις ποτέ..

Μ' ακούς..?  Απο τον φιλο μου ΑΝΕΣΤΗ

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν..

Ποιος μου δινει εμενα τα  παιδικα μου χρονια;;ποιος,κανενας μονο η ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ......
Η σιωπή έχει την ικανότητα να εκφράζει τα πιο δυνατά λόγια.Πάντα φοβόμουν μην χάσω τουςανθρώπους που αγαπώ..!!Καμιά φορά αναρωτιέμαι......Υπάρχει κανένας που φοβάται μη χάσει εμένα!!... Μαγκιά δεν είναι να ξεχνάς, αλλά να αντέχεις να θυμάσαι..Αυτοί που αξίζουν να σκας για πάρτη τους είναι αυτοί που σε κάνουν να σκας χαμόγελο όταν τους σκέφτεσαι...Όταν τελειώνει κάτι, παίρνεις την αξιοπρέπειά σου και
φεύγεις…Έτσι απλάΕίναι και κάποια βλέμματα που όταν συναντιούνται, πονάνε πολύ περισσότερο απ' ότι τα λόγια.Έχοντας μια σπασμένη καρδιά, είναι σαν να έχεις σπασμένα πλευρά...

Απ' έξω φαίνεσαι μια χαρά, αλλά κάθε ανάσα σε σκοτώνει..Είναι κι αυτοί που σου λένε "Να μείνεις εδώ να φτάσουμε ως το τέρμα"... και τα παρατάνε λίγο πριν την μέση..Να προχωράς μπροστά χωρίς να σε ενδιαφέρει τι κάνουν όσοι άφησες πίσω σου...

Ούτε εκείνοι νοιάστηκαν όταν σε άφησαν να προσπεράσεις...

Είναι και κάτι στιγμές που όλα σε κάνουν να θες αυτό που πρέπει να ξεχάσεις.

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ

ΕΨΙΤ ΤΕΛΕΙΩΣΕ................................

ΚΑΙ Όταν τελειώνει κάτι, παίρνεις την αξιοπρέπειά σου και

φεύγεις…Έτσι απλά.   CAPITO???????????

Όλες. Την ώρα που βουλιάζει το καράβι, το γνωστό σε όλους μας sos που εκπέμπει ο ασυρματιστής και που στη σύγχρονη ναυτική γλώσσα είναι το γνωστό mayday- mayday, είναι μια προσευχή των ναυτικών που χάνονται και στην πραγματικότητα απευθύνουν την υστάτη έκκληση να σωθούν και να σώσουν τις ψυχές τους. Πιστεύω ότι τελικά όλοι το ίδιο κάνουμε στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας

Αν ζητήσεις τη θάλασσα θα τη βρεις σ’ ένα δάκρυ, η αρμύρα της κλείστηκε στων ματιών μου την άκρη. Μην αργείς να `ρθεις αηδόνι στο μικρό μου το μπαλκόνι.

Δεμενα στην στερια σαπιζουν καραβια και ναυτικοι ,ερωτηματα πολλα ερωτηματα που μενουν αναπαντητα,κατηφεια θλιψη και παντου σιωπη Ποσο θα θελα ρε ΘΕΕ να ειμουν εκει στα ανοιχτα εκει μεσοπελαγα εκει περα στην ανοιχττη την θαλασσα

η αρμυρα να μου καυτεριαζει τις πληγες μου να μου τις κλεινει γρηγορα γιατι πονανε η ρουφιανες και ποναει το ρημαδι το στηθος αμα εχεις πολες απο δαυτες.........

Κάτι τέτοιες ώρες μοναξιάς μόνος σου ξενυχτάς μόνος παραμιλάς κάτι τέτοιες ώρες μοναξιάς πόσο πολύ πονάς άσ' τα μην τα ρωτάς κέχω Θεέ μου τόσα να σου πω.................

. <Ποιος μου δινει εμενα τα παιδικα μου χρονια;;ποιος,κανενας μονο η ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ......>

ΤΑΞΙΔΕΨΕΜΕ.............

Ταξίδεψέ με σ’ ένα ταξίδι
χωρίς πυξίδα για οπουδήποτε
μαζί σου να `μαι και δε φοβάμαι
σου λέω τίποτε

Άλλοι κοιτούν τον ουρανό και χάνονται
εγώ δεν έμαθα ποτέ να δραπετεύω
άλλοι κοιτούν τον ουρανό και χάνονται
εγώ κοιτώ τα μάτια σου και ταξιδεύω

Ταξίδεψέ με σ’ ένα ταξίδι
που κάνουν λίγοι μακρύ κι απρόσμενο
κι αυτό το βράδυ και το άλλο βράδυ
και το επόμενο