Τρεξαμε πολυ

Τρέξαμε πολύ στην ζωη να φτιάξουμε να παρουμε να έχουμε πολλά πιο πολλά από. σένα απο κείνον και τον άλλον γελάγαμε χωρίς να καταλαβαίνουμε οτι ξεγελαγαμε τον τομαρι. .  τρώγαμε τη ζωη μας φθείρεται. και να ρε άνθρωπε. Παρτα όλα τρέχα να τα εξαργυρώσεις να συντηρήσεις το τομάρι σου θα σου κοστισουν.   η επισκευές σου αναλογησου ομως τότε να χαμε μπαλωμένα ρουχα καθαρές συνείδησης ξέγνοιαστα χρόνια και ας μην ηταν .........εκσυγχρονισμένα σάπια. ....αλλά απλά αληθινά, ,

Ξαπλωμένος και τα φώτα σβηστά βλεπω το ταβάνι σαν πανι του σινεμά μία ταινία που θαρρώ σαν να είναι είμαι παιδί ανέμελο να τρέχω δεξιά κι αριστερά να την βρω την αγαπημένη βλεπω τον ειχε γαρμπη. .  .    . Δεν με πείραζε ξερω είχε θυμώσει μαζι μου μπήκα μέσα της τι αγαλλίαση Θεε μου μου αγκάλιασε το κορμί σφιχτά και αφέθηκα να με χαϊδεύει ήταν ο έρωτας μου ο μοναδικός και μόνο. σταμάτησε το κύμα της και απο γαρμπή τον μπουνατσαρησε να με ταξιδέψει μέσα στην απεραντοσύνη της ω θάλασσα μοναδική ερωμένη της ζωης μου,,

Είμαι εδώ  ψάχνω όλα και τα πάντα απο τα περασμένα τα σημερινά καλά και άσχημα όλα .

 και δεν βαζω στην ζυγαριά τίποτα μόνο του εαυτού μου τα πεπραγμένα αυτά και μόνο ψάχνω.δεν θέλω τίποτα Μα τίποτα απλά να σε αφήσω ζωη να συνεχίσεις να με κουμαντάρεις να δω το τι θα καταφέρεις εσύ. η Οδηγίες Πού μου έδωσες δεν ήταν κατάλληλες.Αλλαγή....γίνεται;;;;;  Συγνωμη οδηγίες μόνο απο τον κατασκευαστή παρακαλώ..

Είμαι στο τέλος δε θέλω να πληγωσω  κανεναν

εγώ που έχω σκοτώσει πρώτα απ’ όλα τη ζωή μου

Είμαι στο τέλος δε θέλω να γλιτώσω

 ένα όνειρο κακό   δεν τ’ αντέχει η ψυχή

δεν  μηρασθηκε  καλά ρε τ’ όνειρό μας 

εγώ τα κοίταγα με την καρδια

εσυ με την λογικη

κι έτσι βολεύτηκαμε κι εγώ τραβήχτηκα μακριά 

είχες το φάρμακο μα εγώ ήθελα την γιατρειά

ήσουν εντάξει εγώ τα `χα χαμένα

εγώ την είδα έτσι κι έτσι θα τελειώσω 

και ότι βρεθεί μπροστά μου ξανά θα βεβηλώσω 

τώρα για εξηγήσεις νομίζω είναι αργά

γουστάρω που θα φύγω  σιγά σιγά 

βλέπεις στη ζωή πάντα φεύγανε παρέα 

φτιάξαμε ωραία

εγώ χαίρομαι τη λόξα του μυαλού μου του θολού

Βράδιασε νωρίς και είμαι πάλι μόνος μου

βράδιασε νωρίς, ερήμωσε κι ο δρόμος μου.

Πάλι η ζωή με τις σκιές ενώθηκε, 

ένας νικητής που απόψε παραδόθηκε.

"Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι..

Δεν είναι μια κυρία που φτάνει μόνο να στη συστήσουν
με όλους τους κανόνες της ευγένειας κι εσύ
να χαμογελάς,.. να κάμεις ελαφρά υπόκλιση και
να πεις χαίρω πολύ...

Ζήσε για να μάθεις...
Πάρε τα ρίσκα σου..
Μη φοβάσαι..."

Και ξαφνικά εισβάλλει στην ζωή σου μια φιγούρα.....στο πουθενά.. μια κινητήριος μορφή για τον έρωτα είναι ο θαυμασμός ,απόψε θα ήθελα να σου γράψω για ένα σκοτεινό μου κομμάτι…
Γνωρίζω εκ των προτέρων πως δεν μπορείς να με καταλάβεις,
ούτε να συνειδητοποιήσεις για ποιο πράγμα γράφω.
Το σίγουρο είναι πως δεν μπορείς να με παρηγορήσεις,
ούτε είναι εφικτό να μου βρεις μια λύση.
Δεν γίνεται να με σώσεις.
Δυστυχώς, τώρα ξέρω πια καλά πως δεν επέλεξα να σωθώ.
Η σωτηρία μου ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός…
Εγώ, στην πρώτη ευκαιρία της ζωής δεν φρόντισα τον εαυτό μου!
Απόψε, θέλω να σου γράψω γι’ αυτό το παράπονο που σιγοκαίει μέσα μου νύχτα και μέρα!
Με εξαρθρώνουν οι δύστυχες σκέψεις μου.
Η γλώσσα της καρδιάς δεν έχει ανάγκη απο λέξεις για να εκφραστεί μιλαέι με τα μάτια,με τον άνεμο..με το άρωμα της ψυχής σου.Ευχαριστώ που με πρόσεξες έστω και ουτοπικά....Το χαμόγελό σου είναι λυτρωτικό!!
Δεύτερη ζωή δεν έχει

ΝΑΙ....ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ

Κουράστηκα. Ναι, κουράστηκα.

Το νιώθω πια, συγγνώμη εαυτέ μου, σε ταλαιπώρησα τόσο και δεν το άξιζες.

Πόσο άργησα, άραγε, να σου δείξω σεβασμό! Πόσο άργησα να βάλω αναχώματα σε σένα, άραγε!
Αρχίζω λοιπόν να σκέφτομαι ποια πράγματα στον κόσμο, στους ανθρώπους με ενοχλούν, σε ποιες συμπεριφορές δε θέλω να έχω πια υπομονή, τι με έχει κουράσει.

Με κούρασε να περιμένω κάτι που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ, θέλω να φύγω, να ταξιδέψω σε άλλες πολιτείες.

Μπορώ να χτίσω άλλες, πιο όμορφες, πιο ιδανικές.

Με κούρασε αυτή η κατάχρηση της λέξης «σ’αγαπώ» και το πόσο γρήγορα την ξεχνούν αυτοί που τη λένε, κουράστηκα να την πιστεύω και να απογοητεύομαι.

Κουράστηκα να αφήνω την ευτυχία μου σε χέρια που τρεμοπαίζουν και στο τέλος να την αφήνουν και να φεύγουν.

Δεν έχω πια υπομονή για περιττές συνομιλίες, για ανθρώπους αγενείς, για ανθρώπους χωρίς σεβασμό στον εαυτό τους και στους άλλους.

Κουράστηκα να περιμένω το τηλέφωνο, το μήνυμα, το κάλεσμα που ξέρω βαθιά μέσα μου ότι δεν θα έρθει ποτέ.

Με κούρασε η ρηχότητα, η ιδιοτέλεια, ο παρτακισμός, η χυδαιότητα που είναι διάχυτη πλέον παντού.

Κουράστηκα να περιφέρομαι και να προσπαθώ να με αγαπήσουν αυτοί που δε με αγαπούν, να γίνω αρεστή σε αυτούς που δε με συμπαθούν, να προσπαθώ συνεχώς να μου δώσουν μία θέση στην καρδιά τους άτομα που δεν το επιθυμούν.

Κουράστηκα να περπατώ πάνω από ερείπια και να προσπαθώ να τα χτίσω από την αρχή, ξέρω ότι υπάρχουν τοποθεσίες μαγικές, κρυμμένες και με περιμένουν να τις ανακαλύψω.

Με κούρασε το zapping στη φθηνή (πλέον) τηλεόραση, η παραπληροφόρηση, με κούρασε η αναξιοκρατία και η ισοπέδωση των πάντων.

Με κούρασε η παχυλή αμάθεια, ο κανιβαλισμός, η εκμετάλλευση του πόνου του άλλου για μερικά νούμερα τηλεθέασης παραπάνω.

Δεν έχω πια υπομονή για όλα αυτά…

Δεν έχω πια υπομονή να παλεύω με ωκεανούς για κόκκους σκόνης.

Κουράστηκα να βλέπω ότι γκρεμίζουν τα όνειρά μου και να νομίζω ότι η αλλαγή θα έρθει χωρίς να χρειαστεί να αλλάξω εγώ.

Κουράστηκα να τροχίζω αποστάσεις για να βρεθώ κοντά σε ανθρώπους που δεν θα έκαναν ούτε ένα βήμα για εμένα.

Και.. θέλω να φύγω… θέλω να βγω και να χορέψω στη βροχή… θέλω το κορμί μου να ζωγραφίσει χορευτικές φιγούρες πάνω σε αυτή, θέλω να γίνω ένας Gene Kelly, θέλω να νιώσω ένα παιδάκι που τρέχει και οι μεγάλοι του φωνάζουν να σταματήσει.

Αυτό το παιδάκι όσο μεγαλώνει και βλέπει την παγωνιά γύρω του, πόσο θα λαχταρήσει άραγε τις εποχές που τσαλαβουτούσε στη βροχή!

Κουράστηκα από όλα αυτά, εαυτέ μου… είναι καιρός πια να προχωρήσω, να πάω παρακάτω…

Σε πολιτείες καραμελωμένες, στολισμένες, γεμάτες λιακάδα και πράσινο.

Δεν έχω πια υπομονή όχι από αλαζονεία, κακία, εγωισμό.

Αλλά, να εαυτέ μου, δεν σε εκτίμησα ποτέ όσο σου έπρεπε, αρχίζω να το βλέπω καθαρά τώρα.

Ετοίμασε βαλίτσες εαυτέ μου, πάμε σε άλλες πολιτείες, γεμάτες με νέκταρ και μέλι.

Κλείσε την πόρτα σε ό,τι σε πλήγωσε πια και φύγε!

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνης

OTAN KAMIA ΦΟΡΑ

Στ'ατέλειωτα ταξίδια τους
οι  ψυχές,  μας κουβαλάνε...
Οι κάβοι  λύνουν τα σκοινιά
Και τα καράβια ,μας  πάνε...
Ψυχές που ψάχνουν αλμυρό νερό
λιμάνια δεν τις κρατάνε!

Μάρθα

Όσο άξιζε, τόσο πάλεψα!
Τέλος!

…Γιατί ουρλιάζουν και δυσανασχετούν;

Ο καθένας επιλέγει το δικό του μονοπάτι 

κι αυτό ακριβώς έκανα…

Διάλεξα το δικό μου….

Δεν υπέδειξα σε κανέναν ποιον δρόμο 

θα ακολουθήσει… 

Ούτε βίασα κάποιον,  να με συντροφέψει 

στην διαδρομή μου…

~ Ιχνογράφος ~

Πολλές δυστυχίες έχουν έρθει στον κόσμο από παρεξηγήσεις κι από πράγματα που δεν ειπώθηκαν

"Όταν σε είδα ξανά δε σου'πα γεια

γιατί το πρώτο είναι εύκολο το δεύτερο πονά

τ' άφησα είπα άλλη φορά

την νύχτα όμως μ' έπνιγε ήσουν τόσο κοντά..."

Όταν καταστρέψεις ψυχολογικά έναν άνθρωπο,

τον καθιστάς επικίνδυνο.

Μαθαίνει πως γιά να επιβιώσει,

μπορεί να κάνει τα 'πάντα'.

Έτσι ξέρει πως κι 'εσύ' μπορείς να επιζήσεις όπως αυτός...

''Χωρίς έλεος''..

Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις κάποιον, προσπάθησε τουλάχιστον να μην τον προσβάλλεις

"Η Επικυνδυνότερη πόρνη "που γνώρισα, ήταν η ελευθερία της έκφρασης . "Εκδιδόταν δωρεάν",και κουβαλούσε ένα σωρό απωθημένα!

Απ όλα τα ψέματα που έχω πει.. το "δεν πειράζει" είναι το αγαπημένο μου

ΕΒΛΕΠΑ,,,,,,

Μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα, τις δίψες, τις παραχωρήσεις, μετράω τις κακίες μου.
Τάσος Λειβαδίτης

Κάθε μέρα είναι ένα νέο παράθυρο στη ζωή,
αρκεί μονάχα να το ανοίξουμε και να κοιτάξουμε απ' έξω... 
Κάθε λεπτό που περνάει είναι μια στιγμή του παρελθόντος... 
Εκμεταλλευτείτε την κάθε στιγμή και ζήστε!!! 
Θέλω να ζω και όχι να υπάρχω!!!

~Λυπαμαι τους ανθρωπους που βαφτιζουν "ερωτα" την αναγκη τους να μην ειναι μονοι.~

Πρόσεξε τις σκέψεις σου, γίνονται τρόπος ζωής!

Για τον καθένα μας, παράδεισος είναι αυτό που δεν θα καταφέρει ποτέ να ζήσει. Το ανεκπλήρωτο είχε πάντα μια γοητεία διαφορετική.

Αυτή φοβάται της αγάπης του το βάθος, αυτός φοβάται την ζωή αυτή, φοβάται, δυο άνθρωποι ατελείς, μα φαντάζουν τόσο τέλειοι αν τα μάτια τους δεις.

Αν κάποια νύχτα σε τυλίξει η μοναξιά. Θα τρέξω κοντά σου για λίγο να σε δω να χαμογελάς.......και θα φύγω. Γκε@γκε

Κι αγάπησα με πάθος καθετί που δεν ήταν γραφτό να ζήσω. Κι έζησα όλη τη ζωή μου σε ένα όνειρο και την αθανασία σε μερικά κονιάκ''
Τάσος Λειβαδίτης

.«..Γι' αυτό σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει.
Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του, φιμωμένο και γιγάντιο,
εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.»
~Τάσος Λειβαδίτης

 Καθενας μας εχει μια μυστικη περιουσια
απο ξεχασμενες ταπεινωσεις.
Τ.Λ.

Οταν ειμασταν παιδια χαριζαμε την καρδια μας απλοχερα...Σημερα φοβομαστε ακομα και να δειξουμε πως εχουμε καρδια...

Ειναι στην φυση του ανθρωπου να σκεφτεται λογικα...και να πραττει παραλογα...!!!

ΔΙΑΚΟΠΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ

Ο κοσμος ερημωσε, σε ποιον ν απευθυνθεις;

Ολοι που θα μπορουσαμε να εχουμε μια

μικρη αλληλογραφια μαζι τους πεθαναν.

Και πρωτοι εμεις.

Τ.Λ.

"οι ευαίσθητοι αμύνονται στη ζωή και αργούν,

κι η λαχτάρα τους συνήθισε να πατάει το φρένο..."

Και όταν θα με ψάχνεις...... Θα είμαι πάντα εδώ..... Να σου χαμογελαω......

Όλοι ψάχνουμε απεγνωσμένα
να βρούμε ένα δρόμο για να πάμε πού?
λοιπόν που ζήσαμε?
ούτε εδώ ούτε εκεί !
( Τάσος Λειβαδίτης )

 ...

Και μου θυμίζουν τα περασμένα..και δεν γυρίζουν
ΓΙΑΤΙ???

ΧΑΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ...

ΔΥΟ ΨΥΧΕΣ

ΘΥΜΑΜΑΙ........

Δυο ψυχές
Χαμένες στ΄ανοιχτά
Τόση θάλασσα και ποιος θα την ξοδέψει
Δυο ψυχές
Τα ταξίδια που αφήσαμε στη μέση
Ποιο ζευγάρι θα τα κάνει τελικά;

Δυο ψυχές
Στην πόλη ναυαγοί
Ο καθένας θα `χει τα προσωπικά του
Δυο ψυχές
Κι αν βρισκόμαστε τυχαία κάπου-κάπου
Θα ξεχνάμε πως μας δένει μια πληγή

Τι γίνεσαι, τι γίνεται
Έχεις αλλάξει
Τι γίνεσαι, τα νέα σου
Πως πάει η δουλειά
Χαθήκαμε, βρεθήκαμε
Όλα εντάξει
Μπορούμε να τα λέμε τυπικά

Δυο ψυχές
Που είχαν ενωθεί
Και μοιράστηκαν για λίγο ένα σώμα
Δυο ψυχές
Δυο ψυχές που θ αγαπιόντουσαν ακόμα
Μα σε λάθος ώρα είχανε βρεθεί

Όλα καλά κι άλλα πoλλά
vα μηv κρυώσεις vα σκεπάζεσαι καλά 
κι όταν βρεθείς μόvη ξανά 
vα με φωνάξεις vα σε πάρω αγκαλιά

Ο Τ Α Ν .........

Όταν ο έρωτας γίνει συνήθεια,
τότε απρόσκλητος θα'ρθει ο χωρισμός
κι είναι καλύτερα να πεις αλήθεια,
παρά να ψάχνεις ένα ψέμα συνεχώς..
γιατί στα λέω αυτά θ'αναρωτιέσαι
είναι που κάτι έχει αλλάξει από καιρό..
κάνω προσπάθειες να σ'αγκαλιάσω,
μα να σ'αγγίξω όπως πρώτα δε μπορώ...

Έτσι είναι ο έρωτας καρδιά μου..

έρχεται και φεύγει σαν πουλί..

κάποτε σ'αγάπησα πολυ,

τώρα προτιμώ τη μοναξιά μου..

Όσο κι αν κράτησε αυτό το πάθος
σίγουρα ήταν δυνατό κι αληθινό,
μα τώρα πέρασε κι είναι λάθος
να συνεχίσω να σου λέω σ'αγαπώ..

ΛΙΓΗ.....

Γεννήθηκα ένας άνθρωπος, μια καρδιά, μια ψυχή.

Στην πορεία της ζωής μου αναγκάστηκα να δημιουργήσω πολλούς

μέσα στο ίδιο σώμα.

Ο λόγος ήταν για να αντέχω !

Έπρεπε συγχρόνως να είμαι άνθρωπος 

σκληρός αλλά συγχρόνως και ευαίσθητος.

Τρυφερός αλλά και ψυχρός.

Ευγενικός αλλά και αγενής.

Μετριόφρων αλλά και υπερόπτης.

Ορατός αλλά και αόρατος.

Όλα αυτά θα κατέληγαν στην ψυχή την δική μου,

την αληθινή, που όμως θα έκρυβα κάπου 

να μην την αγγίζει κανείς.

Οι ίδιοι οι άνθρωποι που με αγαπούσαν με ανάγκασαν

και εγώ για να μπορώ να τους ακολουθήσω συμβιβάστηκα

στα τόσα πρόσωπα.

Σε αγαπώ τις στιγμές που δεν σε μισώ.

Εσύ διάλεξε ποιο πρόσωπό μου αγαπάς 

και πρόσεξε ποιο θα πληγώσεις.

Δέκα άνθρωποι μπορούν να κάνουν τα πάντα,

ένας όμως κλαίει…

...Λίγη περισσότερη σιωπή μπορεί να σκοτώσει το ίδιο αλάνθαστα, όπως και μια λέξη...
Τάσος Λειβαδίτης

Όταν κατέβουμε τη σκάλα
τί θα πούμε στους ίσκιους που
θα μας υποδεχθούνε.....
Αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι
με ένα χαμόγελο στα ανύπαρκτα τους χείλη;

(Κ . Καρυωτάκης )

...Προσπαθεί να φαίνεται ήρεμος.
Να μοιάζει με τους άλλους.
Κι είναι στιγμές που το κατορθώνει...
Όμως τις νύχτες,  δεν μπορεί να κοιμηθεί.
Οι μεγάλες φτερούγες τoυ.
δε χωράνε μέσα στον ύπνο...

Τάσος Λειβαδίτης

Μητέρα δεν κάνει επί παραδείγματι αυτή η καρδιά που μου 'δωσες, δεν αναλογεί
Και μας πονάν μητέρα, να 'ξερες τι πονηρά που μας πόνεσαν σε όλα.
Να 'ξερες τι προγραμματισμένα που μας πόνεσαν σε όλα μητέρα.
Τι υστερόβουλα, τι επιδέξια...

(Κ.Μόντης )

Έρωτας Τι να πει κανείς για αυτή την λέξη,τι να πει κανείς για το νόημα αυτής ;
Ποτέ δεν μπόρεσε κάποιος να δώσει έναν ξεκάθαρο ορισμό,ίσως φταίει το ότι κανείς ποτέ δεν θέλησε να χωρέσει τα συναισθήματα αυτά μέσα σε κάτι τόσο τυποποιημένο,ίσως πάλι ορισμός να μην δόθηκε ποτέ γιατί ο έρωτας είναι περίεργο πράγμα.
Ο έρωτας δεν ορίζεται ούτε περιγράφεται.
Δεν μπορείς να τον χωρέσεις σε λέξεις.
Δεν είναι καθημερινό φαινόμενο και θα ήταν ντροπή να προσπαθήσεις να του βάλεις “ταμπέλα”.
Ο έρωτας εκφράζεται μόνο με την ψυχή.
Οι ματιές,τα χαμόγελα,τα πειράγματα,οι αγκαλιές,τα φιλιά,τα κλάματα,οι ’“συγγνώμες”,όλα αυτά αποτελούν σημάδια του έρωτα,μα δεν φτάνουν για να περιγραφτεί απόλυτα.
Έρωτας λοιπόν.
Ας μείνει για πάντα έτσι,στον αέρα,σαν μια αφηρημένη έννοια.
Θα ήταν ντροπή να τον βάλουμε σε καλούπια,θα ήταν κρίμα να του θέσουμε όρια.
Ο έρωτας δεν έχει όρια ούτε και κανόνες.
Ο έρωτας είναι έρωτας και τίποτα δεν θα τον περιγράψει καλύτερα από αυτό. Τασος Λειβαδιτης-

"Εγώ το ταξίδι φιλαράκι τo’κανα.
Ένα έχω να σου πω:
το νου σου και τα μάτια σου
τους σπόρους του παππού σου.."

Ν' απομείνεις μόνος

 και ν' αρχίσεις να πλάθεις εσύ

 με μονάχα τη δύναμή σου 

έναν κόσμο που να μη 

ντροπιάζει την ΚΑΡΔΙΑ σου..."

..χέρια

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ’ άλλους
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα

ΔΕΝ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΣΕ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Η ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ.....αυτο ετσι και το βαλεις σε ωραιο πλάνο θα στο κλεβουν....

Ο καθένας μπορεί να μπει στην ζωή σου και να σου πει πως σε αγαπά. ......Αλλά χρειάζεται κάποιος πραγματικά ξεχωριστός για να μείνει στην ζωή σου και να σου δείξει πόσο πολύ σε αγαπά. ..αγαπά.Α Γ Α Π Α...............

Εύχομαι μια μέρα να πάρω πίσω, όση αγάπη χαράμισα

Και συ που ξυπνας νωρις, δραπετης των ονειρων σου εισαι!

Kρυώνω
Σήμερα κρυώνω πολύ.
Πόσο καιρό είχα να το νιώσω αυτό το κρύο αλήθεια.
Κατάφερα με μια μου κουβέντα να σε πληγώσω.
Εσένα!
Που σε έχω πιο πάνω και από εμένα.
Που σε λατρεύω και σε αγαπάω τόσο ανεξήγητα και αγνά και αληθινά.
Σε έκανα να κλαις.
Και εγώ απλά μιλούσα μαζί σου.
Σε κοιτούσα απλά.
Κάτι μέσα μου όμως ράγιζε.
Μα δεν κύλησε ούτε ένα δάκρυ.
Φεύγοντας φόρεσα τα γυαλιά ηλίου και γύρισα να σε δω.
Ευτυχώς τότε ξέσπασα.
Και λέω ευτυχώς γιατί νόμιζα ότι έχω γίνει ένα άβουλο σώμα που πια δεν αισθάνεται τίποτα.
Που απλά μουδιάζω τα μέσα μου με ουσίες για να περνούν οι μέρες.
Ίσως αυτή την φορά τα μούδιασα παραπάνω.
Έχω παγώσει μέσα μου.
Αλλά έκλαψα.
Για εσένα έκλαψα.
Για εμάς έκλαψα.
Και πόσο κρυώνω τώρα να ήξερες..
Πόσο κρυώνω..

Συγχώρεσε με.
Για αυτά που σε έκανα να νιώσεις.
Για αυτά που σε έκανα να σκεφτείς.
Άσε με να σου δείξω πως όταν σου έλεγα ότι θα είμαι πάντα εδώ για εσένα το εννοούσα.
Και το εννοώ!
Πάνω κάτω.
Δίπλα δίπλα.
Γύρω γύρω.
Εγώ είμαι και θα είμαι στο πλάι σου.

Συγχώρεσε με που ώρες ώρες δεν νιώθω.
Και σε πληγώνω άθελα μου.

Μια χάρη μόνο σου ζητάω.
Σήμερα όταν με δεις αγκαλιασε με πιο σφιχτά.
Μήπως και έρθουν τα μέσα μου στην θέση τους.
Και όταν περάσει ο καιρός, θα δεις.
Θα δεις ότι εννοούσα και το τελευταίο θαυμαστικό στις προτάσεις μου.
Και πίστεψε με, δεν τα πάω καλά με τα σημεία στίξης.
Με τις πράξεις τα πάω καλύτερα όμως.

Γι'αυτό κάνε μου άλλη μια χάρη.
Ξέχνα ότι είπα.
Σε παρακαλώ.
Και άσε με να σου δείξω πόσο ανεξήγητα αληθινά σε αγαπάω.

Αγκάλιασε με τώρα.
Όσο πιο σφιχτά μπορείς.
Γιατί κρυώνω.
Τώρα τελευταία κρυώνω πολύ.
Tag: δήμητρα αποστολοπούλου

.και στην τελική ρε φίλε όλα τα ηλιοβασιλέματα είναι ακριβώς ίδια. Αυτό που έχει σημασία είναι οι άνθρωποι με τους οποίους τα μοιραζόμαστε. Αυτοί που βρίσκονται δίπλα μας κάνουν τη διαφορά. Αλλά ίσως κι αυτοί που βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά μας κι ας θέλουν να'ναι δίπλα μας. 
Τα ηλιοβασιλέματα ανήκουν σ' εμάς. 
Ανήκουν σ'εμένα και σ'εσένα..