ΟΤΑΝ ΕΙΜΟΥΝ ΜΙΚΡΟΣ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΕΧΩ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ....ΤΩΡΑ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΚΑΙ ΤΡΕΧΩ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.
Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα. Από εκεί και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε.
Φορές που το "αύριο" είναι η πιο δύσκολη μέρα της εβδομάδας,
μα δεν παύει να είναι ένα αύριο.
Ολα τα ταξιδια καποια μερα θα τελειωσουν...Βρες το συμπαν μεσα σου...και μπορεις να ταξιδευεις για παντα...Καλή τύχη...σε ολους...
λάθη, στραβά και πάθη.
.ίσια..
Τίποτα δεν μπορεί
Να γεμίσει με αλήθεια
Δεν υπάρχει κάτι
Που μπορεί να ντυθεί
Τόσοι άνθρωποι
Κι ούτε ένας άνθρωπος
Τόσος πόνος
Κι ούτε μια θλίψη
Τόσος θάνατος
Να γιορτάζει τις μέρες μας
Κι ούτε ένα συγγνώμη
Να μιλάει προσευχές
~Μαρία Χρονιάρη~
Από την συλλογή " Η Σκιά μου και Εγώ "
Μπορεί να’γειρε
η μέρα στη ζωή μου
να σουρούπωσε
αλλά.......ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ..
ΦΙΛΙΑ......
Ξεκινάς με ένα τσουβάλι γεμάτο ανθρώπους.
Άνθρωποι που αποκαλείς γνωστούς, φίλους, συμφοιτητές,
συνάδελφους, κολλητούς, γείτονες, συμμαθητές.
Πόσο γεμάτη ζωή με τόσους ανθρώπους, σκέφτεσαι
και χαμογελάς αθώα.
Προχωράς δυο βήματα και νιώθεις πως το τσουβάλι σα να έχει ελαφρύνει. Ανοίγεις και βλέπεις πως κάποιοι λείπουν, πως κάποιοι έχουν φύγει
ή τους έχεις διώξει και εσύ. Όχι μην ανησυχείς δε σε κακολογούν,
ούτε τους κακολογείς, απλά έτσι είναι οι άνθρωποι, απλά χάνονται,
απλά δε συνεχίζουν, απλά δεν ταιριάζουν.
Κλείνεις το τσουβάλι ανέκφραστα, έχεις τόσους πολλούς
που δε σε νοιάζει.
Προχωράς άλλα τρία βήματα. Κοντοστέκεσαι ξάφνου.
Σα να έχει ελαφρύνει και άλλο το άτιμο. Το ανοίγεις και τι να δεις…
Ούτε οι μισοί. Μα σαν να προστέθηκαν και κάποιοι άλλοι, λίγοι,
όχι πολλοί. Μα τι στην ευχή; Εσύ θα έπαιρνες όρκο ότι κάποιοι
θα ήταν μέσα και κάποιοι άλλοι δε θα έμπαιναν ποτέ.
Κλείνεις συλλογισμένος το τσουβάλι και προχωράς άλλα τέσσερα βήματα.
Μα το τσουβάλι το νιώθεις πιο ελαφρύ από ποτέ, επικίνδυνα ελαφρύ
θα έλεγε κανείς. Σταματάς να δεις μήπως τρύπησε το τσουβάλι
και άδειασε μονομιάς, αλλά μια χαρά το βλέπεις.
Ξεμπλέκεις τα δεμένα κορδόνια του και κοιτάς μέσα.
Μα τους εκατό κλέφτες σκέφτεσαι, τι έχει γίνει;
Που εξαφανιστήκαν όλοι;
Ψάχνεις εδώ, ψάχνεις εκεί, λίγους νοματαίους βλέπεις.
Προχωράς άλλο ένα βήμα μικρό, όχι μεγάλο και πλέον είσαι σίγουρος
ότι το τσουβάλι έχει τρυπήσει. Το κοιτάς από κάτω και όντως είναι τρύπιο. Αναθεματίζεις για ώρα από εδώ και εκεί, μέχρι που προσέχεις πως κάποιοι λίγοι έχουν γαντζωθεί τριγύρω και με κόπο κρατιούνται, αλλά δεν
παραιτούνται. Δεν είναι πολλοί. Μια χούφτα άνθρωποι, οι δικοί σου
άνθρωποι.Τους κοιτάς και τους αναγνωρίζεις. Είναι αυτοί που και
η απουσία τους καμιά φορά ήταν ορατή μόνο στο μάτι, γιατί ήξερες
πως είναι κάπου στο εκεί. Είναι αυτοί που και στο δικό τους τρύπιο
τσουβάλι της φιλίας, είσαι αυτός που γαντζώθηκε, που δεν παραιτήθηκε. Μπαλώνεις χαρούμενος το τσουβάλι, το ρίχνεις στις πλάτες και το προσέχεις σαν τα μάτια σου. Δε φοβάσαι πια μήπως αδειάσει,
αλλά μήπως και γεμίσει, γιατί επιτέλους νιώθεις πιο γεμάτος από ποτέ.
Και αν σου πουν πως φταις εσύ που τους έβαλες όλους στο ίδιο τσουβάλι,
να τους πεις πως το τσουβάλι της φιλίας χωράει πολλούς μα στο τέλος κρατάει λίγους
Αυτο που ηδη ξερεις..
.δεν σε ενοχλει πολυ..
.Αυτο που υποψιαζεσαι
σου διαλυει το μυαλο...!!!
Ο καλυτερος τροπος
για να κανεις
τα ονειρα σου να βγουν
αληθινα...
ειναι να ξυπνησεις...!!!
Οτι ζει στις ομορφες
γωνιες της ψυχης μας...
Οτι ταξιδευει στις ζεστες
αναμνησεις του μυαλου μας...
Δεν πεθαινει ποτε...!!!
Ξέρεις.. Δεν είχα ποτέ πολλά πολλά με την ανωτέρα δύναμη...
Είχαμε τις διαφορές μας...
Σε κάθε πέσιμο της ζωής μου τα εβαζα μαζί του...
Ξέρει όμως οτι είμαι Ανθρωπος κ λυγιζω κ έτσι ποτέ δε μου θύμωσε...
Πάντα με προσέχει.. Ποιος ξέρει το γιατί..κάτι θα βλέπει σε μένα!
Σήμερα δεν θα γράψω κάτι ποιητικό κ όμορφο...
Σήμερα θα ξεσπασω.... Να βγάλω τα σπασμένα γυαλιά της ψυχής μου που με κόβουν...!
Πίστευα κ θα πιστεύω στις όμορφες ανθρώπινες ψυχές...
Εδωσα κ θα δίνω κ αυτό δεν αλλάζει όσο κ αν πονάει κάποιες φορές...
Εχω κ εγώ κάποιον που με προσέχει κ με αγαπάει για αυτό που είμαι ακριβως..
Σήμερα λοιπόν... Ανακάλυψα τυχαία στο δρόμο οτι η ψυχή που έδωσα... Είχε διαμελιστεί κ είχε δωθεί για φάγωμα...
Είδα την ψυχή μου...τα συναισθήματα μου να γίνονται περίγελο στα μάτια αλλων ανθρώπων... Είδα τα μάτια εκείνα που πίστευα οτι είχαν ψυχή να με κοιτούν σαν το διάολο.. Είδα μια κόλαση κενή...χωρίς ψυχή... Διαβολεμενη!
Είδα την ψυχή μου σε ενα τραπέζι να ξεσκιζεται με τα βλέμματα τους να με χτυπούν λες κ εκανα έγκλημα ..κάποιο μεγαλο κακό...
Συγχωρέστε με (Ανθρωποι) είχα ψυχουλα κ εδωσα...αυτό είναι το κακό που έκανα..!
Οσο για σένα μεγαλοδυναμε...
Με εδειξες το δρόμο...
Μου έδωσες το φως να προχώρησω...
Οσο κ αν με πόνεσε αυτό...
Τώρα πια ξέρω...
ΟΛΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ..
Κάποια στιγμή, ακόμα και η απουσία συνηθίζεται.
Σήμερα γιορτάζω...
Πηρα ένα μπουκάλι κρασί και θα το πιω προς τιμή των αναμνήσεων μας. Δεν θα σου γκρινιάξω, ούτε θα σου θυμώσω για κάτι.
Σου γράφω ένα γράμμα, όχι πως θέλω να στο δώσω, να έτσι για να μιλήσω λίγο μαζί σου.Σήμερα θα γράψω για εσένα.
Σημασία δεν έχει για ποιόν πεθαίνεις αλλά για ποιόν ζεις...
Γιατί δε μιλάω, γιατί δε σου μιλάω να σου πω όσα νιώθω..
Να μιλήσω να πω τι; Τα συναισθήματά μου είναι πια τόσο πολύτιμα κι εγώ τόσο εύθραυστη! Να μιλήσω να πω όσα νιώθω στην πραγματικότητα;
Δεν είναι τα «σ’ αγαπώ» και τα «μου λείπεις» τα μεγάλα λόγια. Δεν είναι τα «για πάντα», τα «μη φύγεις», τα «σε σκέφτομαι», τα «σε θέλω». Τα μεγάλα λόγια είναι οι μικρές αυτές λέξεις που ανοίγουν και κλείνουν πόρτες, που χτίζουν και γκρεμίζουν τείχη.
Δεν είναι τυχαίο πως όταν βραδιάζει μας λείπουν πιο πολύ όσοι αγαπάμε. Τότε είναι που μετανιώνουμε για όσα είπαμε, για όσα θέλαμε να πούμε πολύ αλλά πνίξαμε στη σιωπή, γιατί χάσαμε το θάρρος μας τελευταία στιγμή. Τότε είναι που θέλουμε να στείλουμε τα μεθυσμένα μας μηνύματα
Γιατί ο άνθρωπος είναι παράξενο πλάσμα, έχει μάθει να αγαπάει το παρελθόν του. Όσο κι αν τον πλήγωσε, όσα δάκρυα κι αν έπεσαν, όσο κι αν το μισεί. Αρνούμαστε να δεχτούμε την μοναξιά ότι κι αν λέμε. Έτσι ζούμε καθημερινά με τις αναμνήσεις μιας κάλπικης ευτυχίας.
Έχω γράψει τόσα πολλά για εσένα, τόσες πολλές φορές και το περίεργο είναι πως δεν τα διάβασες ποτέ, μα σήμερα θα σε αφήσω να μάθεις.. Αλήθεια, θα μάθω ποτέ για αυτές τις αλλόκοτες συμπεριφορές σου?
Σου γράφω, με διαβάζεις; Εσύ άραγε γράφεις για εμένα κι αν ναι, γιατί δεν το μαθαίνω; Πόνεσες άραγε ποτέ σου για εμένα, έκλαψες, ούρλιαξες, είχες νεύρα απο το πρωί μέχρι το βράδυ; Μιλούσες για εμένα, έπινες για εμένα;
Τρέμω για το πως νιώθεις.
Για το πολύ απλό να είσαι καλά.
Τρέμω μη με ξεχάσεις
Τρέμω να μην θυμάσαι.
Θυμάσαι;
Θυμάσαι πως τρέμω όταν με αγκαλιάζες?
Ας ερχόσουν για λίγο… Ας ερχόσουν πάλι για λίγο όπως πρώτα! Θυμάσαι; Για τότε λέω που τρελαινόσουν να περνούσες την ώρα σου μαζί μου. Για τις φορές που άφηνες ότι έκανες για να έρθεις για λίγο να με δεις, να με αγκαλιάσεις για λίγο και να φύγεις και πάλι!
Μου άρεσε όταν ερχόσουν για λίγο. Μου δημιουργούσες περισσότερη ανάγκη για το πολύ μαζί σου.
Θα έρθω να σε πάρω από το χέρι και θα σε βάλω να κάτσεις απέναντι μου. Θα σου ψιθυρίσω ότι μου έλειψες με τη σιωπή μου και θα σου χαϊδέψω απαλά το πρόσωπο με το βλέμμα μου. Δεν επιτρέπονται τα αγγίγματα. Μόνο τα λόγια και τα βλέμματα.
Είναι η στιγμή που πρέπει να πονέσει, να κάνει την καρδιά του πέτρα και να φύγει με αξιοπρέπεια δίπλα από το άτομο για το οποίο δε θα σταματήσει να τρέφει αισθήματα. Στην αρχή πιο έντονα, αλλά όσο θα περνάει ο καιρός θα ξεθωριάζουν και αυτό που θα μείνει στο τέλος θα είναι ένα απλό ανθρώπινο ενδιαφέρον..
...Πάντα θα λείπεις....
Για μένα ποτέ δεν έφυγες. Υπάρχεις μέσα μου ξέρεις.
Υπάρχει κάτι πιο δυνατό και από το μαζί μας.
Θα καταπιώ το θυμό και την απογοήτευσή μου και δε θα κρατήσω κακίες, για όλα όσα αφήσαμε μισά και δε ζήσαμε ..
Θα σε συγχωρήσω, για όλα αυτά που προκάλεσες και δεν μπόρεσες να υποστηρίξεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου όταν έπρεπε. Δεν θα σε μισήσω που κώλωσες και μπλόκαρες, ούτε και θα σε κατακρίνω για την αδράνεια και την ατολμία σου. Θα δείξω κατανόηση και συμπαράσταση για τους φόβους και τη δειλία σου. Θα εύχομαι και θα ελπίζω να είσαι και να περνάς καλά, θα σε κάνω ανάμνηση που ξεθωριάζει και θα σε ξεχάσω.
Θα κρατήσω για μενα μόνο τις όμορφες στιγμές και αναμνήσεις. Εκείνες που γεμίζουν την ψυχή μου και που με κάνουν να νιώθω καλά μέσα μου.
Το χαμόγελό σου πάνω στο δικό μου, τα γλυκόλογά σου στο αφτί μου, την ανάσα σου πάνω στην καμπύλη του λαιμού μου, το βελούδινο άγγιγμά σου στο σώμα μου, τον απρόβλεπτο έρωτά σου, που μπήκε σα τυφώνας στην καλά οργανωμένη ζωή μου και την έκανε άνω κάτω. Τα χείλη σου στο στόμα μου, τη λαχτάρα σου για το κορμί μου, τη δίψα σου για ζωή μαζί μου. Εκείνες τις στιγμές, που τα ποιήματα και οι μουσικές σου..
Μέχρι στιγμής πίστευα πως κάπου είχα κάνει το λάθος εγώ..
Σκεφτόμουν τι έφταιξε και έληξε όλο αυτό μεταξύ μας άδοξα και για να σε δικαιολογώ για το καθετί,,Ίσως να μην ήμουν αρκετή, ίσως να σε έπνιξα άθελά μου, ίσως να σου έδωσα τα πάντα χωρίς να έχεις τίποτα πια να περιμένεις.
Ένα μήνυμα, στείλε μου ένα μήνυμα, ότι κι αν μου γράψεις εγώ θα καταλάβω. Όχι άλλη σιωπή, με κούρασε η σιωπή. Βαρέθηκα να θέλω να σου μιλήσω και να μην μπορώ. Δεν έχω περιθώριο να κάνω το βήμα, το ξέρεις. ..Δε θα πω ψέματα. Σε σκέφτομαι περισσότερο απ’ όσο νομίζεις κι απο ότι θέλω. Δημιουργώ όμορφες εικόνες κι έχω ακόμη μία ευχή. Κι ας λένε ότι τις ευχές πρέπει να τις λες μόνο από μέσα σου, για να πραγματοποιηθούν. Εγώ θα τη γράψω και θα τη φωνάξω, όσο πιο δυνατά γίνεται: «Εύχομαι κάποια μέρα να ξαναγαπηθούμε».
Δεν ξέρεις γιατί δεν έμαθες ποτέ.
Ότι κάθε μέρα και στιγμή τσακώνομαι με τις αντοχές μου και με μισώ που σε κουβαλάω μέσα στην απέραντη θλίψη μου.
Αν δεν δείλιαζες..
Αν δεν έφευγες...
Ας κρατούσες λίγο ακόμα ανάμεσα στα χέρια σου το κορίτσι εκείνο που σε αγαπούσε και σε πίστευε.
Σε εμπιστευόμουν, θυμάσαι??
Μην με προδώσεις μου έλεγες ..
Έτσι μου έλεγες και με πρόλαβες.
Έτσι κάπως χάθηκε και η δικιά μας σχέση. Την πετάξαμε στα σκουπίδια μια βραδιά. Ένας καβγάς, μια δύσκολη περίοδος για τις ζωές και των δύο,..
Μου άφησες πικρα γιατί δεν προσπάθησες αρκετά ή έστω δεν ήσουν διατεθειμένος να σκεφτείς όπως εγώ αλλά δεν πειράζει. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Μπορεί να συναντηθούν ξανά οι δρόμοι μας και που ξέρεις; Μπορεί να είναι καλύτερα τα πράγματα αλλά μπορεί και όχι....Απλώνομαι πάνω στο χαρτί και ζωγραφίζω όλα εκείνα που δεν κατάφερα να πω...Άραγε τι πονάει πιο πολύ; Τι είναι αυτό που σου μένει απωθημένο; Που σε σημαδεύει; Που θεωρείται ανεκπλήρωτο;
Αυτό που γνώρισες, ερωτεύτηκες και δεν έζησες ή απο αυτό που πήρες μια μικρή γεύση;Τις μόνες εξηγήσεις θα τις δώσεις στον εαυτό σου.
Σε χρειάζομαι τόσο ακόμα που δεν θέλω να σε ξαναδώ. Καίω το μέσα μου και φυσαω τις στάχτες στη θάλασσα.. Θα προχωρήσω μπροστά. Θα συνεχίσω να ζω. Άφησα την καρδιά μου κάποτε στα χέρια σου και σε είδα να την παρατάς για πάντα.
Πώς είσαι; Με ρωτάς. «Μια χαρά» σου απαντάω.
Δυο τόσο μικρές λεξούλες που μέσα τους κρύβουν το πιο μεγάλο ψέμα που μπορεί να πουν δυο χείλια μετά το «μαζί για πάντα».
