Θέλεις να κάνω εγώ το ρήμα
Κι εσύ να με κλείνεις μέσα στην αγκαλιά σου;
Δεν πειράζει που το «κλίνεις» γράφεται αλλιώς
Έτσι κι αλλιώς αν θέλουμε ν αγκαλιαστούμε
Πρέπει να υποπέσουμε σε λάθη
Έλα άνοιξε τα χέρια σου (σαν παρένθεση)
Κι εγώ θα κάνω σύμπτυξη στην λογική μου για να χωρέσω
«Για να χωρέσω»
Σαν να λέμε «για να χω» μια θέση «έσω»
Δηλαδή μέσα σου
Κι εκείνο το «ρ» που παρεμβάλλεται
Ανάμεσα στο «για να χω» και στο «έσω» τι θα το κάνουμε;
Είδες;
Πάντα κάτι παρεμβάλλεται ανάμεσα σε σένα και σε μένα
Και δεν ξέρεις τι να κάνεις με αυτό το γράμμα.Διαβάζοντας αυτά που έχεις ανεβάσει κατά καιρούς ένα πράγμα μπορώ να καταλάβω ,γιατί ίσως η αγάπη μου για σένα δεν με αφήνει να καταλάβω κάτι άλλο, δεν ξέρω αν αυτό το γράμμα που δέν άφηνε να είμαστε μαζί θα συνεχίσει να υπάρχει έστω και αν κάποια στιγμή είμαστε πάλι μαζί. Βλέπεις ποτέ δεν ήσουν ξεκάθαρη απέναντί μου με συνέπεια όλες αυτές οι αναρτήσεις σου να μου θυμίζουν αυτό το γράμμα ανάμεσά μας. Μπερδεύτηκα απο την ώρα που σε γνώρισα και ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να με ξεμπερδέψει είσαι εσύ. Εσύ που ζώ για σένα δυστυχώς Χωρίς Εσένα.


Πήγα μόνος σ’ ένα πολυσύχναστο μέρος
Γύρευα κάποιαν με ρυτίδες στο πρόσωπο
Τη βρήκα εκεί μα είχε χάσει πια κάθε ενδιαφέρον
Την παρακάλεσα να με κρατήσει, είπα «Κυρά, λύτρωσέ με»
Αλλά εκείνη με περιφρόνησε και μου είπε
Πως ήμουν πια νεκρός και δε θα μπορούσα ποτέ να γυρίσω πίσω.
                             ~
Καυγάδιζα λοιπόν όλη τη νύχτα όπως τόσοι άλλοι έχουν κάνει πριν
Λέγοντας «Ό,τι κι αν μου δώσεις εγώ χρειάζομαι πολύ περισσότερα»
Τότε στράφηκε προς εμένα και καθώς ήμουν γονατιστός στο πάτωμα
μου είπε «Μην προσπαθείς να μ’ εκμεταλλευτείς ή ύπουλα να μ’ αρνηθείς
κέρδισέ με μόνο ή χάσε με, γι΄ αυτό άλλως τε υπάρχει το σκοτάδι».
                         ~
Φώναξα «Ω κυρά του μεσονυκτίου φοβάμαι πως γερνάς
Αστέρια τρώνε το κορμί σου κι ο αγέρας σε παγώνει»
«Αν κλάψουμε τώρα», είπε εκείνη «θα ξεχαστεί αμέσως»
Έτσι έφτασε το πρωινό, το άγουρο, γλυκό πρωινό
Άκουγα την κυρά μου να φωνάζει «Με κέρδισες, με κέρδισες κύριέ μου»
«Με κέρδισες, με κέρδισες κύριέ μου»
«Ω ναι, με κέρδισες, με κέρδισες κύριέ μου»


...Leonard Cohen...

Πάει και το "σήμερα"..
Τι καινούριο συνάντησα;,τι παραπάνω κατάφερα;,ποια σχέδια απ'αυτά που σκεφτόμουν χθες βράδυ τέτοια ώρα κατάφερα να υλοποιήσω ή έστω να κάνω την αρχή;
Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν έχω την δύναμη να το παλέψω γενικότερα ή απλά να αφήσω την καθημερινότητα μου να κυλάει ήρεμα,εκ του ασφαλούς,αδιάφορα..Φυσικά,για κάθε έναν από εμάς,για κάθε κωλοκατάσταση που μπορεί να βιώνει ο καθένας μας υπάρχει κάποιος άλλος,κάποιοι άλλοι που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση.Σίγουρα το συμμερίζομαι.Εγώ όμως,εγώ γιατί δεν μπορώ να βάλω σε μια τάξη την ζωή μου; γιατί να μην είναι τίποτα πλέον εύκολο,τίποτα δεδομένο και να πρέπει να αγωνίζομαι κάθε μέρα για κάποια πράγματα που μέχρι λίγο καιρό πριν ήταν αυτονόητα;...δουλειά,σχέσεις,οικογένεια,φίλοι...κάποτε σκεφτόμουν ότι αρκούσε ένα μικρό βηματάκι στο σκαλοπάτι,τώρα αγωνίζομαι να παραμείνω στο σκαλοπάτι που ήδη είμαι..Ακόμα και όταν νιώθω ότι  "όλα πάνε καλά",κάτι θα συμβαίνει στον διπλανό μου,στον συγγενή,στον φίλο...
Δεν είμαι αχάριστος άνθρωπος,ευγνωμονώ το γεγονός ότι έχω την υγεία μου και μπορώ να το παλεύω αλλά ρε γαμώτο,θέλω να ξυπνήσω ένα πρωί και να μην χρειαστεί να παλέψω,να δουλέψουν όλα "ρολόι",να μην έχω άγχος,να μην νευριάσω,να μην στεναχωρηθώ,να μην νιώσω αυτό το γαμημένο σφίξιμο στο στομάχι..μου έχει λείψει όλο αυτό τόσο πολύ..
Σκέψεις 1 παρά το βράδυ που απλά ήθελα να μοιραστώ..

''Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες..Φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες...!''

Οι άνθρωποι βιάζονται..
Εγνοιες,βιοτικές συνθήκες,όνειρα,συμβιβασμοί..
Πού καιρός να γνωρίσουν τη Ζωή τους..
.
.Τ.Λειβαδίτης

''Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες..Φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες...!''

Ενάντια στον θάνατο, απαιτούμε τη ζωή,

ενάντια στη σιωπή, τα λόγια και τον σεβασμό,

ενάντια στην αμνησία, την μνήμη,

ενάντια στην ταπείνωση και την περιφρόνηση, την αξιοπρέπεια,

ενάντια στην καταπίεση, την εξέγερση,

ενάντια στη σκλαβιά, την ελευθερία,

ενάντια στην επιβολή, την δημοκρατία,

ενάντια στο έγκλημα, την δικαιοσύνη.

Subcomandante Marcos

Και κάτι τελευταίο για καληνύχτα.. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του είτε αυτό μας αρέσει, είτε όχι! Είναι σχεδόν μάταιο να προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλο! Ο καθένας εκεί που διάλεξε εκεί και να μείνει!

ΔΕΝ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ ΣΕ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Η ΣΙΩΠΗ ΣΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ.....

Αν φιλοσοφήσουμε λίγο  θα διαπιστώσουμε ότι κανένας μας δεν μπορεί να αποφύγει σε αυτήν την ζωή τον πόνο.
Μας κατέχει σωματικά αλλά και ψυχικά. συνήθως με πόνο αφήνουμε αυτήν την ζωή. Ο πόνος δεν κάνει καμία διάκριση σε κανένα μας  ο χρόνος και {{το γιάτι σ εμένα}} είναι στο στόμα μας....και ειναι δύσκολο φιλαράκι μου. να καταλάβει ο αλλος μα αρκετά δύσκολο. μονο οταν το πρόβλημα σου γινει και δικό του  μόνο τότε .........και ΜΟΝΟ..

Πίσω από κάθε συναίσθημα κρύβεται

βαθιά και μασκαρεμένη η σιωπη μας

 και διαιωνίζει τον πόνο...

Είναι δύσκολο,, ναι, με τον πόνο χάσαμε και σημαντικά κομμάτια της «ταυτότητάς» μας!...

 απογοητευομαστε πραγματικά ...

Και συ που ξυπνας νωρις, δραπετης των ονειρων σου εισαι!

Ο καθένας μπορεί να μπει στην ζωή σου και να σου πει πως σε αγαπά. ......Αλλά χρειάζεται κάποιος πραγματικά ξεχωριστός για να μείνει στην ζωή σου και να σου δείξει πόσο πολύ σε αγαπά. ..αγαπά.

ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ -
Δεν ήξερα αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω
δεν ήξερα πως μπορούσα να σε κερδίσω
δεν ήξερα αν μπορούσα να σε κερδίσω
Σ'ΑΓΑΠΗΣΑ
Προσπάθησα να το κρύψω απ' όλους
πάντα έβρισκα μια δικαιολογία για τους άλλους
ΕΚΛΑΨΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Αυτό το δάκρυ δεν είχε το παραμικρό μίσος
το έκανα επειδή νόμισα πως θα σε χάσω
είχα νιώσει τα σημάδια της πίκρας στο πρόσωπό μου
είχα δει τα όνειρά μου να σκορπίζουν
και να χάνονται μες το σκοτάδι
Σ'ΑΓΑΠΟΥΣΑ ΑΚΟΜΗ
Ήταν το μόνο για το οποίο ήμουν σίγουρος
τίποτα δε θα μ' έκανε ν' αλλάξω γνώμη
ούτε οι ατελείωτες μέρες μοναξιάς και μελαγχολίας
ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ
Κι αυτό ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για σένα
έχασα κάθε ίχνος εγωισμού και αξιοπρέπειας
έκανα το πρώτο βήμα και
ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΣΕ ΚΕΡΔΙΣΩ.
(Απόσπασμα)
ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

21 Μαΐου 2001

Στην γειτονιά των αγγέλων περπάτησα και ...
με τα μάτια της ψυχής μου δάκρυσα.
Mια καληνύχτα ....
Ήθελα απλά να σου πω μια καληνύχτα ...;
Μα δεν θα την ακούσεις. 
Ήθελα ν' αφήσω ένα φιλί στην άκρη των χειλιών σου ...; 
Μα δεν θα το νιώσεις. 
Ήθελα ν' αγγίξω τα μαλλιά σου ...;
Να χαθώ στο βάθος των ματιών σου, 
Να περπατήσω πλάι σου σ' ένα καταπράσινο δάσος. 
Μα χάθηκε το φως του ήλιου 
και σκοτείνιασαν τα φυλλώματα του δάσους ...; 
Δεν βλέπω στο σκοτάδι το χρώμα των ματιών σου. 
Δεν νιώθω την παρουσία σου δίπλα μου ...;
Τεραστία η απόσταση μακραίνεις 
και πως ν' αφήσω ένα χάδι στα μαλλιά? 
Δεν θ' ακούσεις την καληνύχτα ...;
Δεν θα νιώσεις το φιλί ...; 
Δεν θα δεις το δάκρυ απ’ τα δικά μου μάτια. 
Μα θα δώσω στον αέρα μιαν ευχή, 
με την ελπίδα να τη φέρει κοντά σου. 
Όπου κι αν είσαι, άγγελε μου 
Να χτυπά η καρδιά σου με το σωστό ρυθμό, 
ένα χαμόγελο να είναι χαραγμένο στα χείλη σου. 
Κι όταν κοιμάσαι τα ποιο όμορφα όνειρα 
να ταξιδεύουν μέσα στα μάτια σου. 
Όνειρα για ότι όμορφο θα έρθει στη ζωή σου! 
Κι όταν ξυπνήσεις καρδιά μου, 
όλα να είναι αληθινά ...;
Θα εύχομαι γι' αυτό, 
θα προσεύχομαι για σένα.


Καληνύχτα.
ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

20 ΦΕΒ 2016

Νιώσε και ζήσε κάθε σου στιγμή σαν να είναι η τελευταία.

Έχεις σκεφτεί ποτέ πως μπορεί 
να είναι ο ήχος της σιωπής ?? 
Νομίζω ότι είναι μια γλυκιά μελωδία 
που ακούνε δυο άνθρωποι 
που κοιτάζονται στα μάτια 
και καταλαβαίνει ο ένας τις σκέψεις του άλλου. !!
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ 
τι εικόνα θα έδινες στην αγάπη 
αν σου ζήταγαν να την ζωγραφίσεις ??? 
Εγώ θα ζωγράφιζα 2 χέρια δεμένα σφιχτά 
γιατί αυτό είναι αγάπη 
να κρατάς το χέρι κάποιου για πάντα. !! 

Έκλεισες ποτέ τα μάτια σου 
όταν όλα γύρω σου τα έβλεπες μαύρα 
για να φέρεις κάτι στο μυαλό σου 
που θα σε κάνει να χαμογελάσεις ??? 
Είμαι σίγουρη ότι το χαμόγελο 
θα στο φέρει μια στιγμή που έζησες 
με κάποιον που αγάπησες πολύ.!!

Έκλαψες ποτέ τόσο που να νομίζεις 
ότι στέρεψες από δάκρυα ?? 
Αν το κάνεις θα καταλάβεις 
πως τα δάκρυα είναι ο τρόπος 
που έχει το κορμί για να λυτρώσει την ψυχή.!

Τσαλάκωσες ποτέ τον εαυτό σου 
λέγοντας σε κάποιον Σ’ αγαπάω 
Είμαι για Σένα εδώ 
ξέροντας ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση ??? 
Μην φοβηθείς να τσαλακωθείς …
σκέψου μόνο ότι ίσως ήταν 
η τελευταία σου ευκαιρία 
να πείς όσα νιώθεις . !! 

Ονειρέψου… 
και πάλεψε για τα όνειρα 
που δημιουργείς να τους δώσεις ζωή …. 
Νιώσε και ζήσε κάθε σου στιγμή 
σαν να είναι η τελευταία ….
αγάπησε και άφησε τους άλλους να σε αγαπήσουν….. 
μόνο έτσι αξίζει να πείς ότι ΕΖΗΣΕΣ !!!!!!!!!!!

Γράμμα στον εαυτό μου...

Και η βροχή άρχισε να πέφτει… 
κι ήταν ακριβώς τη κατάλληλη στιγμή… 
λυτρωτική!

Τη στιγμή που με τα βίας πάλευα 
να κλειδώσω τα δάκρυά μου 
μέσα στα μάτια μου για να μη στάξουν ξανά 
για μια ακόμα φορά …
Αυτή τη στιγμή μόνος 
μέσα στο κόσμο χάθηκα μες τη βροχή ...
Τα μάτια μου ξεκλείδωσαν 
και τα δάκρυά μου άρχισαν 
να ενώνονται με της σταγόνες της...
Το αποτέλεσμα βουβό 
μόνο οι χτύποι της καρδιάς μου ακούγονταν.
Μόνο αυτούς ένιωθα που επιβεβαίωναν 
ότι είμαι ακόμα ζωντανός …
Γιατί όλα τα άλλα μου έμοιαζαν μάταια …
άδεια …
άψυχα 
και η ανάσα μου είχε κοπεί!

Φoρτία ατέλειωτα 
που τα ένιωθα όλα εκείνη τη στιγμή 
να σκαρφαλώνουν στις πλάτες μου 
για μια ακόμα φορά, 
να με οδηγούν στο παρελθόν 
που δεν έζησα ποτέ όπως είχα ανάγκη 
και να μου δείχνουν ένα μέλλον 
που δεν μοιάζει καθόλου 
με αυτό που ονειρεύομαι!

Σαν να υπέγραψα ένα συμβόλαιο 
όταν ήρθα σε αυτή τη ζωή 
που δεσμεύει τα όνειρα μου! 
Τα καταδικάζει να μη γίνουν 
ποτέ πραγματικότητα!

Για πόσο ακόμα θα είμαι αγωνιστής? 
Απλά αναρωτήθηκα.. 
Πόσο ακόμα πιο πολύ 
θα πρέπει να δυναμώσουν οι πλάτες μου? 
Τι άλλο ακόμα πρέπει να ζήσω και να μάθω?

Τα δάκρυα μου πλέον κυλάνε ανεξέλεγκτα!

Θυμήθηκα τις φορές που γέλασα στη ζωή μου, 
τις ελάχιστες στιγμές που τόλμησα να πω 
πως είμαι ευτυχισμένος… 
Που πήγαν αυτές? 
Γιατί δεν έρχονται τώρα εδώ 
να μου θυμίσουν την αίσθηση της χαράς? 
Γιατί σε στιγμές αδυναμίας 
μόνο τα βάρη της ζωής μου 
με θυμούνται σκαρφαλώνοντας απειλητικά 
πάνω στο κορμί μου, 
στη ψυχή μου 
και με οδηγούν σε τέλμα? 
Γιατί ?

Απάντηση δεν πήρα ποτέ! 
Ξέρω όμως πως κι αυτό θα περάσει… 
όπως όλα…

Με κατηγόρησαν 
πολλοί πως είμαι σκληρός!

Να ' ξεραν … 
να’ ξεραν μόνο τη ζωή έχω ζήσει…. 
Να ένιωθαν λίγο τις πιο κρυφές πτυχές μου! 
Δεν θα τολμούσαν να τα πουν όλα αυτά! 
Δε πειράζει όμως… 
ίσως μια μέρα να σωθώ…

Τουλάχιστον σήμερα! 
Πήρα μια μεγάλη απόφαση! 
Να μη ξανά σταματήσω τον εαυτό μου, 
να μη ξανά κρύψω τη ψυχή μου!
Είναι όμορφη… 
ακόμα κ όταν κλαίει… 
Όποια θέλει και μπορεί να το δει θα το δει… 
όποια αντέχει να σταθεί 
μπροστά στη λάμψη της θα το κάνει…!

Έτσι τουλάχιστον κερδίζω κάτι! 
Ελευθερώνω τη ψυχή μου… 
έχει πολλά λουλούδια μέσα της 
που μυρίζουν θεσπέσια! 
Κήπος που καλλιεργώ χρόνια 
κι ας μοιάζω άγονο χωράφι 
και ταξίδι χωρίς προορισμό!

Σήμερα έκανα μια καινούργια αρχή!

Αλήτισσα Ψυχή μου σε ελευθερώνω! Σου επιτρέπω να αναπνεύσεις ξανά!
Κλάψε ! Σε ακούω, σε ακολουθώ!

Ξέρω πως έχεις τη δύναμη να αντέξεις και να συνεχίσεις!
ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

Η ζωη ειναι φτιαγμενη απο μερες που δεν σημαινουν τιποτα...και απο στιγμες που σημαινουν τα παντα...
.....!!!

Και χάθηκα αφού χάθηκες 
Και χάθηκε η μαγεία..

Βαρέθηκα να ξυπνάω το πρωί με το μυαλό μου γεμάτο σκέψεις, σκέψεις που δεν τις κάλεσε κανείς, μα θρονιάστηκαν για τα καλά.
Βαρέθηκα να κοιτάω στον καθρέφτη και να μη βλέπω πια εκείνο το παιδί, γιατί ξέρω πολύ καλά, ότι είναι εκεί μέσα, κρυμμένο πίσω από όλα αυτά που μου φορέσανε.
Βαρέθηκα τους ανθρώπους με τα ψεύτικα χαμόγελα και τις κάλπικες αγκαλιές, άνθρωποι φοβισμένοι που δεν τολμούν να δεχτούν τον εαυτό τους.
Βαρέθηκα την υποκρισία, τα ψέμματα και τους δήθεν, όσους παριστάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι και ξεχνούν.
Βαρέθηκα όσους κρύβουν τα ελαττώματά τους και πιστεύουν πως είναι κάτι καλύτερο και πιο δυνατό από τον διπλανό τους.
Βαρέθηκα όσους νομίζουν ότι μπορούν να εξουσιάζουν ανθρώπους και καταστάσεις με το έτσι θέλω.
Βαρέθηκα και τους πολιτικούς που σαν γουρούνια κυλιούνται οικειοθελώς στη λάσπη, που μολύνουν χώρες ολόκληρες με ψεύτικες υποσχέσεις και πουλάνε τη σάπια τους εικόνα μιλώντας για αξίες όπως ο σεβασμός και η κατανόηση.
Βαρέθηκα που ακόμη επικαλείται τη Δημοκρατία, ένας δυτικός πολιτισμός που για να χτιστεί, πάτησε πάνω σε ό,τι εκείνη πρεσβεύει.
Βαρέθηκα και τους «ανυποψίαστους» που τρώνε τη μασημένη τροφή για καινούρια, αυτούς που σαν άβουλα όντα βλέπουν τη ζωή τους να φτιάχνεται από άλλους.
Βαρέθηκα τα άδεια βλέμματα και τις κενές ματιές, που πονάνε πιο πολύ και από το χειρότερο πόνο. Και πονάνε γιατί δεν ξέρεις πώς γιατρεύονται, απλά σε κυριεύουν.
Βαρέθηκα τους ανθρώπους που δεν εκτιμούν όσα έχουν και ψάχνουν συνεχώς να αποκτήσουν κάτι που δεν θα εκτιμήσουν ποτέ.
Βαρέθηκα τα σκυθρωπά πρόσωπα στο δρόμο, που σαν ζόμπι παραδομένα στη μαύρη τους μοίρα, απλά διεκπεραιώνουν την κάθε μέρα.
Βαρέθηκα που μας μαθαίνουν πως η ζωή είναι μόνο αγώνας και ζόρι, που όταν νιώθουμε ευτυχία νιώθουμε μαζί και φόβο.
Βαρέθηκα την αγένεια, τα ψυχρά λόγια και αυτούς που νομίζουν ότι για να μιλήσεις αρκεί απλά να ανοίξεις το στόμα σου.
Βαρέθηκα τις σχέσεις στις οποίες όλα θεωρούνται δεδομένα και κανένας δεν παλεύει πια για τίποτα.
Και τέλος, βαρέθηκα και μένα, γιατί πολλά από αυτά τα κάνω κι εγώ, κι ας το μετανιώνω μετά.
Γιατί είμαι κι εγώ ένα γρανάζι και δεν κάνω τίποτα για να το αλλάξω.

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/06/tous-varethika/#ixzz3iEWysGSJ

Μέσα στον παράξενο κόσμο μου.

Φταις.

Μόνο που σ’αγαπώ πολύ για να σε βρίσω. ΄Σ’αγαπώ για να σου σπάσω τα μούτρα και να ρωτήσω στα ίσια γιατί μας διέλυσες.

Να βρισκόταν μόνο ένας άνθρωπος να μου πει τι να κάνω. Να πάρει εκείνος το βάρος της ευθύνης για την απόφαση που πρέπει να πάρω.

Φεύγω ή μένω;

Πέρασαν μήνες.

Κι είναι στιγμές που ξεχνάω ακόμα και το πρόσωπο της.

Πασχίζω να θυμηθώ.

Τίποτα.

Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά μου είναι κάτι περισσότερο κι απ'την ανάμνηση της.

Που είναι αυτή ολόκληρη μέσα μου.

Ζωή τη λες κι είναι πολύτιμη.
Κι είναι αυτά τα ξαφνικά της, ευχάριστα ή δυσάρεστα που σε κάνουν να την εκτιμάς. Σε κάνουν να λες “ευχαριστώ”, “συγνώμη”, “σ’αγαπώ¨. Τώρα τα λες κι όχι μετά. Γιατί μπορεί με μια σκουντιά της να σε κάνει να καταλάβεις πως δεν υπάρχει το μετά. Μόνο το τώρα της κι οφείλεις να το αξιοποιείς.

Πίσω από κάθε συναίσθημα κρύβεται μια σκέψη, μια αξιολόγηση του νου, τόσο βαθιά και μασκαρεμένη, που είναι δύσκολο να αποκαλυφθεί
Ο πόνος ριζώνει στην ψυχή επειδή προσκολλόμαστε στην εμπειρία του
Λέμε : Αυτό είμαι εγώ!
Η ταύτιση με τη σκέψη και το συναίσθημα, μας φυλακίζουν και διαιωνίζουν τον πόνο...
Είναι δύσκολο ν αποταυτιστούμε γιατί φοβόμαστε μήπως μαζί με τον πόνο χάσουμε και σημαντικά κομμάτια της «ταυτότητάς» μας!...
Πρέπει να απογοητευτούμε πραγματικά και να συνειδητοποιήσουμε την οδυνηρή μας κατάσταση για να τολμήσουμε να σπάσουμε τα δεσμά των ψευδαισθήσεων
Τότε, αρχίζουμε να εξετάζουμε και να αμφισβητούμε την πραγματικότητα των αυτόματων προγραμματισμών 
Τώρα, μπορούμε να δηλώσουμε:
Δεν είμαι ο τυφλός μηχανισμός που με βιώνει. Θα διαλύσω τη θυμαπάτη και θα πάρω τον έλεγχο της ζωής μου. 
Με την αυτοπαρατήρηση αντιλαμβάνομαι ότι Εγώ δεν είμαι ούτε η σκέψη, ούτε το συναίσθημα, αλλά Αυτός που μπορεί να τα κατευθύνει από ψηλά.Η εξωτερική μας ταυτότητα είναι αποτέλεσμα συσσώρευσης μνήμης. Η αληθινή μας ταυτότητα αποκαλύπτεται αφαιρώντας τις μάσκες που έχουμε ταυτιστεί. Η έξοδος από το γνωστό στην αρχή φοβίζει και ξαφνιάζει.
Είναι η λεγόμενη νύχτα του πνεύματος. Πριν νόμιζες ότι ήξερες ποιος ήσουν και που πήγαινες. Τώρα απαλλαγμένος από το βάρος της παρελθούσης μνήμης βρίσκεσαι νύχτα στην έρημο. Σαν να γεννήθηκες ξανά. Το δίχτυ που συνέδεε παρελθόν και μέλλον διαλύθηκε και εσύ είσαι γυμνός και έκθαμβος μπροστά στη μαγεία της εδώ και τώρα παρουσίας. Η φυλακή του χρόνου γκρεμίστηκε. Ελεύθερος, πραγματικά ελεύθερος!
Το φως της ημέρας δεν θα αργήσει να φωτίσει μια αληθινά νέα μέρα, γεμάτη φρεσκάδα και θαυμαστά δώρα.

Ανέβηκε στις 15 Φεβ 2010Η Έξοδος από τον Πόνο 

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ : http://autognosia.pblogs.gr

i.avgoustatos@gmail.com