Αυτά είναι τα 461 τραγούδια που είχε συνθέσει ο Αντώνης Βαρδής [λίστα] | iefimerida.gr

Αυτά είναι τα 461 τραγούδια που είχε συνθέσει ο Αντώνης Βαρδής [λίστα] | iefimerida.gr

APNOYΜΑΙ

ΚΑΠΟΤΕ  ΧΤΙΖΑΜΕ   ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΠΑIΝΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ     ΣΕ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΔΙΟΤΗ  ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ 

ΔΥΣΤΗΧΩΣ  ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ........ΒΡΕ ΟΛΟΙ    ΧΤΙΖΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΣΥΝΕΧΗ ΥΠΟΥΛΟ  ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Ο ΦΑΣΙΜΟΣ ΣΑΣ ΚΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΣΑΣ EINAI AYTOΣ KAI  AΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙΤΕ ΜΕ 

ΤΗΝ ΕΤΙΚΕΤΑ   << ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ>>

 ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΛΩ ΜΕ 

ΠΟΝΑΕΙ Ο ΛΑΙΜΟΣ ΜΟΥ  ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΗΛΙΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ  ΣΑΣ ΜΑΣ ΣΦΙΓΓΕΤΕ

Θελω πισω την Πατριδα μου
το χαμογεελο των ΕΛΛΗΝΩΝ Ρεεεεεεε

ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΜΕ ΛΕΝΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ

ΕΙΝΑΙ ΒΡΙΣΙΑ ΠΙΑ ΑΥΤΗ Η ΛΕΞΗ
 η κοροϊδία 
«τύποις δημοκρατία» Δημοκρατικου τοξου στα λογια στην πραξει απο το 74 και μετα αποφασιζομεν και διατασομεν μετακλογηκα τα συναιτερακια ΕΡΕ-ΠΑΣΟΚ- ΝΔ  και ΞΥΡΥΖΑ-ΚΑΝΕΛ- έσονται  εις σάρκαν μίαν… Ενα μαγαζι με καλα εισοδηματα.που δεν ειχαν την ΕΥΘΙΞΙΑ ουτε ενας να απολογηθει αλα λεγοντας αναλαμβανω την πολιτικη ευθυνη πιασε το αυγο και κουρευτο και με ενα νομο εκτρωμα μορφωμα δημοκρατικο Νόμος Περί Ευθύνης Υπουργών, να μας υποχρεωσουν οι τιποτες και πουθεναδες μετα φρου φρου τους και τα καναλια τους να ειμαστε η μπαταχτηδες ΕΙΣ ΤΑΣ ΕΥΡΩΠΑΣ! ποιος θα παει μεσα εκτος τους ΑΚΙ  και τις Χ.Α και κατι ασημαντους;; τελος δηλαδης ολα νταξει ποιος εφαγε τα λεφτα απο την πατριδα μας ποιος την χρεωσε τοσο πολυ ΠΟΙΟΣ Ο ΣΑΛΕΠΙΤΖΗΣ;;; κανενα καθαρμα πολιτικο κανενα ξεφιτλες κανενας ειστε Λάθος άνθρωποι, λάθος επιλογές και θελετε ΑΡΧΟΥΣΙΝ ΠΕΙΘΟΥ

έχω θυμώσει γατί εσύ μου έβαλες χρώμα και κομματική ταυτότητα!!!

Δεν ειμαι ρε κομουνι-δεν ειμαι ρε φασιστας- δεν ειμαι ποταπις ρε -δεν ειμαι ρε πασοκονεοδημοκρατης-
ειμαι ελληνας και αυτο δεν το θελει κανεις εδω πια.......

 δημοφηφισμα   το ΟΧΙ  αλλαξατε  και σφιξατε την θηλια για περοσσοτερο αιμα πεινα καταπιεση --ΦΟΒΟ--

Τελικά, τους πολιτικούς  πρέπει να τους φοβάσαι;;;ρ

Ήταν, κάποτε, μια χώρα,
καλή ώρα, σαν και τώρα,
που υπήρχαν παλληκάρια,
δυνατά σαν τα λιοντάρια.

Όμως, ξένοι τη ζήλεψαν
και τη χώρα αυτή, την κλέψαν,
τη φορτώσανε στ' αμπάρια
και την πήγαν στα παζάρια.

Και δε φτάναν τα κλεφτρόνια,
φτάσανε καινούργια πιόνια,
θέλανε να κυβερνήσουν
κι απ' το χάρτη να τη σβήσουν.

Το κακό, όμως, δε φτάνει,
εμφανίστηκαν ρουφιάνοι,
τα κλεφτρόνια προσκυνάνε
και μαζί μ' αυτούς τ' αρπάνε.

Όλοι, τώρα, ενωμένοι,
την εκλέβαν την καημένη,
κάθε μέρα αιμορραγούσε
κι απ' τα πάθη της βογγούσε.

Κι έτσι, την εκάναν στάχτη,
όλοι που την είχαν άχτι,
μα απ' τη στάχτη της γεννούσε,
αντριωμένους ευλογούσε.

Ήταν, κάποτε, μια χώρα,
καλή ώρα, σαν και τώρα,
που έχει πάντοτε λιακάδα,
γιατί λέγεται

Περιοχή 

Στ᾿ Ἀστεῖα Παίζαμε!
Δὲ χάσαμε μόνο τὸν τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στὴ μέθη τοῦ παιχνιδιοῦ σᾶς δώσαμε καὶ τὶς γυναῖκες μας
Τὰ πιὸ ἀκριβὰ ἐνθύμια ποὺ μέσα στὴν κάσα κρύβαμε
Στὸ τέλος τὸ ἴδιο τὸ σπίτι μας μὲ ὅλα τὰ ὑπάρχοντα.
Νύχτες ἀτέλειωτες παίζαμε, μακριὰ ἀπ᾿ τὸ φῶς τῆς ἡμέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τὰ φύλλα τοῦ ἡμεροδείχτη
Δὲ βγάλαμε ποτὲ καλὸ χαρτί, χάναμε· χάναμε ὁλοένα
Πῶς θὰ φύγουμε τώρα; ποῦ θὰ πᾶμε; ποιὸς θὰ μᾶς δεχτεῖ;
Δῶστε μας πίσω τὰ χρόνια μας δῶστε μας πίσω τὰ χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στὰ ψέματα παίζαμε!

Μανωλης Αναγνωστακης !

Τους βαρέθηκα…

Τους βαρέθηκα…

Γράφει ο Μητρόπουλος Παναγιώτης - Κοινωνιολόγος

Βαρέθηκα να ξυπνάω το πρωί με το μυαλό μου γεμάτο σκέψεις, σκέψεις που δεν τις κάλεσε κανείς, μα θρονιάστηκαν για τα καλά.

Βαρέθηκα να κοιτάω στον καθρέφτη και να μη βλέπω πια εκείνο το παιδί, γιατί ξέρω πολύ καλά, ότι είναι εκεί μέσα, κρυμμένο πίσω από όλα αυτά που μου φορέσανε.

Βαρέθηκα τους ανθρώπους με τα ψεύτικα χαμόγελα και τις κάλπικες αγκαλιές, άνθρωποι φοβισμένοι που δεν τολμούν να δεχτούν τον εαυτό τους.

Βαρέθηκα την υποκρισία, τα ψέμματα και τους δήθεν, όσους παριστάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι και ξεχνούν.

Βαρέθηκα όσους κρύβουν τα ελαττώματά τους και πιστεύουν πως είναι κάτι καλύτερο και πιο δυνατό από τον διπλανό τους.

Βαρέθηκα όσους νομίζουν ότι μπορούν να εξουσιάζουν ανθρώπους και καταστάσεις με το έτσι θέλω.

Βαρέθηκα και τους πολιτικούς που σαν γουρούνια κυλιούνται οικειοθελώς στη λάσπη, που μολύνουν χώρες ολόκληρες με ψεύτικες υποσχέσεις και πουλάνε τη σάπια τους εικόνα μιλώντας για αξίες όπως ο σεβασμός και η κατανόηση.

Βαρέθηκα που ακόμη επικαλείται τη Δημοκρατία, ένας δυτικός πολιτισμός που για να χτιστεί, πάτησε πάνω σε ό, τι εκείνη πρεσβεύει.

Βαρέθηκα και τους «ανυποψίαστους» που τρώνε τη μασημένη τροφή για καινούρια, αυτούς που σαν άβουλα όντα βλέπουν τη ζωή τους να φτιάχνεται από άλλους.

Βαρέθηκα τα άδεια βλέμματα και τις κενές ματιές, που πονάνε πιο πολύ και από το χειρότερο πόνο. Και πονάνε γιατί δεν ξέρεις πώς γιατρεύονται, απλά σε κυριεύουν.

Βαρέθηκα τους ανθρώπους που δεν εκτιμούν όσα έχουν και ψάχνουν συνεχώς να αποκτήσουν κάτι που δεν θα εκτιμήσουν ποτέ.

Βαρέθηκα τα σκυθρωπά πρόσωπα στο δρόμο, που σαν ζόμπι παραδομένα στη μαύρη τους μοίρα, απλά διεκπεραιώνουν την κάθε μέρα.

Βαρέθηκα που μας μαθαίνουν πως η ζωή είναι μόνο αγώνας και ζόρι, που όταν νιώθουμε ευτυχία νιώθουμε μαζί και φόβο.

Βαρέθηκα την αγένεια, τα ψυχρά λόγια και αυτούς που νομίζουν ότι για να μιλήσεις αρκεί απλά να ανοίξεις το στόμα σου.

Βαρέθηκα τις σχέσεις στις οποίες όλα θεωρούνται δεδομένα και κανένας δεν παλεύει πια για τίποτα.

Και τέλος, βαρέθηκα και μένα, γιατί πολλά από αυτά τα κάνω κι εγώ, κι ας το μετανιώνω μετά.

Γιατί είμαι κι εγώ ένα γρανάζι και δεν κάνω τίποτα για να το αλλάξω.

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/06/tous-varethika/#ixzz3e55WFyuL

Ταξίδεψέ με σ' ένα ταξίδι
χωρίς πυξίδα για οπουδήποτε
μαζί σου να 'μαι και δε φοβάμαι
σου λέω τίποτε

Άλλοι κοιτούν τον ουρανό και χάνονται
εγώ δεν έμαθα ποτέ να δραπετεύω
άλλοι κοιτούν τον ουρανό και χάνονται
εγώ κοιτώ τα μάτια σου και ταξιδεύω

Ταξίδεψέ με σ' ένα ταξίδι
που κάνουν λίγοι μακρύ κι απρόσμενο
κι αυτό το βράδυ και το άλλο βράδυ
και το επόμενο

ΚΑΛ Α......

Συνηθως αυτα που πρεπει να ξεχασεις ειναι αυτα τα ιδια που σου λειπουν

Το δυσκολότερο παζλ που έχουμε συναρμολογήσει, είναι αυτό με τα κομμάτια μας..

-- Χώρισαν.

Ο ένας πήγε δεξιά και ο άλλος αριστερά.
Ξέχασαν όμως ότι η γη είναι στρογγυλή...

Ηλπιζα πολυ οτι με το χρονο θα αλλαζαν καποια πραγματα,στο τελος ο χρονος και τα πραγματα..αλλαξανε εμενα!

Οι ανθρωποι φευγουν, οι αναμνησεις μενουν..

Ενός λεπτού σιγή για ό

Eίναι και κάτι σκέψεις, καταδικασμένες να
μην γίνουν ποτέ λέξεις

Είναι και κάποια βλέμματα που όταν συναντιούνται, πονάνε πολύ περισσότερο απ' ότι τα λόγια

Παράξενη που είναι η ζωή

Κάτι έμαθα κι εγώ

Στον καθένα οι ''φωνές'' θα ''μιλήσουν'' διαφορετικά.

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας —
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Μονοκατοικίες,αυλές γεμάτες με λουλούδια,και γλαστρες με βασιλικό,δυόσμο,η μυρωδιά του νυχτολούλουδου που μόλις βράδυαζε γέμιζε τον αέρα.Το μπακάλικο της γειτονιάς,το τεφτέρι με τα «χρωστούμενα»,όλο το τετράγωνο μια γειτονιά.Ολη η γειτονιά μια οικογένεια,με τα καβγαδάκια της για τα απόνερα της μπουγάδας,τα απογευματινά καφεδάκια πότε στο σπίτι της κυρα Αφροδίτης που έλεγε καλό «φλιτζάν騻,πότε στο σπίτι της κυρα Φρόσως που πάντα είχε πολλά να εξιστορήσει για τη Σμύρνη.Το βραδάκυ κουτσομπολιό ,,,οι μαμάδες μας νοικοκυρές,γυναίκες μιας άλλης εποχής,τα φουστάνια που έφτιαχναν μόνες τους με μεράκι στην παλιά ραπτομηχανή και τα φορούσαν με καμάρι όταν πήγαιναν με το μπαμπά και κάποιους φίλους (γείτονες φυσικά) στο ταβερνάκι του κυρ-Γιάννη κανένα Σαββατόβραδο με ρεφενέ,για κανένα μεζέ και κρασάκι,και πολύ γέλιο,χαρά,ένα γλέντι ψυχής που παρόμοιο του δεν ματαείδα στη ζωή μου καθώς τα χρόνια περνούσαν ολοένα και πιο γρήγορα αφήνοντας πίσω τους νοσταλγία,θλίψη.πόνο,για όσα χάθηκαν οριστικά.Αυτή η γειτονιά ,,,οι γειτονιές,,,,ένα κομμάτι της ψυχής μου που έμεινε για πάντα εκεί στειχοιώνοντας μαζί με τις άλλες ψυχές που έζησαν»εκεί» ένα κομμάτι τους,κάπου στο χωρόχρονο,ο χαμένος μας παράδεισος όπου όλοι κάποτε θα ξανανταμωθούμε στα ίδια σοκάκια στις ίδιες αυλές,στο ίδιο ταβερνάκι φορώντας τα «καλά» μας,,
Aπο  Αixmi.gr

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ σήμερα το ξημέρωμα

έζησα την παιδική μου ηλικία το πρωί

και γύρω στο μεσημέρι

έμπαινα ήδη στην εφηβεία μου.

Και δεν είναι ότι τρόμαξα

που ο χρόνος μου περνάει τόσο βιαστικά.

Μόνο με ανησυχεί λίγο να σκέφτομαι

ότι ίσως αύριο

να είμαι πολύ γέρος

για να κάνω όλα όσα άφησα σ' εκκρεμότητα.

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥKAI

ΑΝΤΕ ΒΑΛΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ

Γιαυτό λέμε οτι πρέπει να βλεπόμαστε και να πίνουμε και κανα κρασ
άκι!!!!!!!
Σημασία έχει να νικήσει το κόμμα μου στις εκλογές (το πώς, δεν έχει)
Σημασία έχει να κερδίζει η ομάδα μου παν τού και πάντα (το πώς, δεν έχει)
Σημασία έχει να διορισθεί το παιδί μου (το πώς κι αν το αξίζει, δεν έχει)
Σημασία έχει να εξυπηρετηθώ εγώ πρώτος από όλην την σειρά
Σημασία έχει εγώ να "κανω την δουλειά μου"
Σημασία έχει να μην πληρώσω εγώ τη νύφη
Σημασία έχει να πιάσουν πρώτα τους άλλους που παρανομούν κι όχι εμένα

Κι ύστερα σου φόρεσαν καπέλο το Μνημόνιο κι εσύ έπεσες από τα σύννεφα. 
Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν ζωή.

Η διαφορά σε απλά καθημερινά πράγματα στο πέρασμα του χρόνου. Η αντίληψη των πραγμάτων από μια γενιά που έζησε διαφορετικά.

Κ Α Π Ο Τ Ε.

ΣΗΜΕΡΑ.

ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές

έχει δύο

δουλεύαμε οκτώ ώρες

έχουμε χάσει το μέτρημα

είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας

τα λέμε μέσω MSN και Skype

είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας

κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.

πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά

πίνουμε εμφιαλωμένο και.αρρωσταίνουμε

παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες

παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation

είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε

έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα

κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι

κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ. 3000 κυβικών

είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας

δεν έχουμε χρόνο για κανένα..

η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό

είναι ..κουταμάρα

λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό

μας τa λέει ο navigator

ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και.ήμασταν ευτυχισμένοι

ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα.

είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάϊδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος

τα βλέπουμε στην τηλεόραση

ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά

το λέμε και με SMS

αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια

τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο

τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από ανθρώπους σα το Σεφέρη

παίρνουν από τον Καρβέλα- Γαβαλά -Κοστέτζο

ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία

δεν πάμε γιατί είναι.μπανάλ και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες

μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι.

έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ.

οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή

τραγουδούν με κάτι άλλο.

ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη

ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου

είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος».

Λέμε «Αυτός φταίει».

Τα παιδιά έβλέπαν στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα

βλέπουν τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν.τους κακούς.

νοιαζόμασταν για το γείτονα

τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.

Ζούσαμε με ένα μισθό

ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε

Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό

μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια..

τα δανεικά τα έδινε ο αδελφός

μας δανείζουν οι τράπεζες

δουλεύαμε για να ζήσουμε

ζούμε για να δουλεύουμε

δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο αισιόδοξοι, ακόμη κι ευτυχισμένοι!

έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν ζωή..
ΦΙΛΕ ΒΑΣΙΛΗ ΟΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΣΙΝΙΘΙΖΟΥΜΕ .

Ας το πάρουμε απόφαση. Ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο Κράτος είμαστε που θα εξαφανιστεί από τη γη. Έφτασε απλώς η ώρα της διάλυσης του δικού μας Έθνους, ήρθε "η δικιά μας η σειρά " που λένε.

Ιστορικά αποδεικνύεται πως κάθε λαός που διαβρώνεται και εκφυλίζεται, κάποια στιγμή σκλαβώνεται σε άλλους λαούς και στο τέλος συνήθως εξαφανίζεται από προσώπου γης. Ακριβώς αυτό συμβαίνει και τώρα με εμάς. 

Όπως φαίνεται από την καθημερινότητα μας και την βίωσή μας, από τη στιγμή που σαν άνθρωποι και σαν πολίτες, μετά από τόσα που έχουμε τραβήξει και τραβάμε, παραμένουμε αναίσθητοι και αδιόρθωτοι και δεν κάνουμε φιλότιμες προσπάθειες να νικήσουμε και να απεκδυθούμε τον παλιό (κακό) εαυτό μας, να τον ανακαινίσουμε και να γίνουμε «νέοι άνθρωποι», υγιείς προσωπικότητες και τίμιοι πολίτες, προφανώς δεν υπάρχει «γυρισμός» για τους Έλληνες.

Η σαπίλα έχει προχωρήσει πάρα πολύ, τόσο μέσα στον καθένα μας προσωπικά όσο και στην Ελληνική κοινωνία γενικότερα. Έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να μην επιδέχεται πλέον θεραπεία και αυτό είναι γεγονός που μας το επιβεβαιώνουν οι σταθερά «δραματικά κατηφορικές» Ελληνικές πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις.

Ας το πάρουμε οριστικά απόφαση, για να ηρεμήσουμε και να μην αρρωστήσουμε ψυχικά όλοι όσοι αγωνιούμε για το μέλλον της πατρίδας μας, ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων, μας συμπαρασύρει όλους μας στο τέλος της ενδόξου ιστορίας 3500 ετών του Ελληνικού γένους.

Με αυτή τη σκέψη ηρέμησα και απαλλάχτηκα από τα φοβερά ψυχικά βάσανα που υπέφερα τα τελευταία χρόνια βλέποντας την αναλγησία των συμπατριωτών μου και αποδέχτηκα την ωμή και πικρή αλήθεια για το τέλος της πορείας μας στην παγκόσμια ιστορία των εθνών.

Τελικά αποφάσισα ότι «ο σώζων εαυτόν σωθείτω» και αυτό εφαρμόζω στην ζωή τη δική μου και της οικογενείας μου από δω και πέρα.

Ας έχει ο καθένας μας το τέλος που του αξίζει.

Τέλος


Από: Σίσυφος

Η ΚΟΥΒΕΡΤΑ???

 Όταν τα γεράματα χτυπάνε την πόρτα… οι άνθρωποι γίνονται βάρος στους νεότερους, έτσι τουλάχιστον
 πιστεύουν… Και έτσι το βλέπουν κάποιοι. 

Ξεχνάνε, όμως, ότι τα γεράματα δεν είναι αρρώστια, κάποια στιγμή όλοι θα φτάσουν εκεί. Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ρθεις! 

Σοφή αυτή η παροιμία. Κανένας δεν αναλογίζεται τα δύσκολα, αυτά που θα ‘ρθουν. Κανένας δεν καταλαβαίνει ότι ακόμα και τα πιο φυσιολογικά πράγματα για εμάς και οι φυσικές απλές δραστηριότητες στα γεράματα γίνονται με δυσκολία. Οι άνθρωποι όταν γερνάνε γίνονται σοφοί από την εμπειρία της ζωής. 

Η ψυχή τους γεμάτη και η καρδιά τους χτυπά πλέον από ανησυχία να δουν και να καμαρώσουν καλά τα παιδιά και τα εγγόνια τους, τη συνέχεια τους… Και, όμως, αυτοί οι άνθρωποι που καρδιοχτυπούν για τις ζωές των παιδιών τους, κάποιες φορές τους γίνονται ανεπιθύμητοι… Και αναρωτιέται κανείς, πόσοι αχάριστοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι; 

Δεν τους έχει πει κάποιος ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται; Ότι κάποτε και οι ίδιοι, αδύναμοι και γερασμένοι θα κρέμονται από τα δικά τους παιδιά; Ο παππούς της ιστορίας πάντρεψε τον μονάκριβο γιο του. Απ’ την αγάπη που του είχε, του έκανε δώρο όλη την περιουσία του και δεν κράτησε τίποτα για τον ίδιο… Ο γιος παντρεύτηκε και όλα κυλούσαν ήρεμα μέχρι τη στιγμή που ο παππούς πολύ γέρος πια είχε ανάγκη τη φροντίδα του γιου και της οικογένειάς του… Για αντάλλαγμα η νύφη του και ο γιος του τον έβαλαν να μένει σε ένα υπόγειο…Έστελναν δε το παιδί τους να του δίνει ένα πιάτο φαϊ. 

Όταν πια δεν άντεχαν να τον φροντίζουν άλλο και οι καυγάδες μεταξύ νύφης και γιου είχαν γίνει καθημερινότητα (η νύφη δεν ήθελε καθόλου τον παππού στο σπίτι) αποφάσισε ο γιος να πάρει τον παππού μέσα σε μία κουβέρτα και με τη βοήθεια του μικρού εγγονού να πετάξουν τον γέροντα σε ένα ποτάμι… Όταν έφτασαν στο ποτάμι και πέταξαν τον παππού μέσα , ο εγγονός πήρε πίσω μαζί του την κουβέρτα -»Γιατί παιδί μου το έκανες αυτό;» του είπε έντονα η μάνα του όταν γύρισαν σπίτι. -»Θα κρατήσω αυτή την κουβέρτα για σένα όταν γεράσεις να σε πετάξω με την ίδια στο ποτάμι όπως τον παππού…» 

Οι γονείς συγκλονίστηκαν… κατάλαβαν το λάθος τους και πήγαν με δάκρυα στα μάτια και έφεραν πάλι πίσω τον παππού από το ποτάμι , γονάτισαν μπροστά στον πικραμένο πατέρα και του ζήτησαν συγχώρεση. Αν κάποτε γεράσεις… αν κάποτε γίνεις ανήμπορος, αν νιώσεις ότι είσαι εσύ το βάρος στους άλλους σκέψου ότι όλο αυτό είναι η φυσική κατάληξη της ανθρώπινης φύσης!

Γι αυτό φρόντισε τώρα που είσαι νέος και υγιής να προσφέρεις στους ηλικιωμένους όσα και ότι μπορείς. Πάντα μας επιστρέφεται ότι δίνουμε… Τα μωρά δίνουν χαρά στην οικογένεια όταν γεννιούνται… οι ηλικιωμένοι γιατί να δίνουν λύπη; Μεγάλα μωρά είναι και αυτοί που, πάνω από όλα, έχουν ανάγκη τη στοργή και την αγάπη μας! Έχετε σκεφτεί τι θα μπορούσε να μας πει ένας ηλικιωμένος αλλά συνήθως δεν το λέει.. απλά μας κοιτά και περιμένει να τον νιώσουμε να καταλάβουμε από μόνοι μας. 

Αν λοιπόν μπορούσαμε να αποκωδικοποιήσουμε τα μελαγχολικά μάτια και τα τρεμάμενα χείλη του θα τον ακούγαμε να μας ψιθυρίζει και να λέει Εάν με βλέπεις «γέρο»… εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω… Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μη με διακόπτεις, άκουσε με. Όταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. 

Όταν δε θέλω να πλυθώ μη με μαλώνεις και μη με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο. 

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον ειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις… Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω, αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς. Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω, μη μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν «βάρος», έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα. Όταν λέω πως θα ήθελα να «πεθάνω»… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δε ζεις, επιβιώνεις. 

Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο. Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή. 

Σε αγαπώ παιδί μου…» Εσείς, λοιπόν, που δεν ανέχεστε τους δικούς σας ηλικιωμένους που έχετε μέσα ή δίπλα στο σπίτι σας. Εσείς που αγανακτείτε με το ένα πιάτο φαγητό που τους προσφέρετε… Εσείς που θέλετε πολλές φορές, όντως, να τους ξεφορτωθείτε έτσι απλά με μια κουβέρτα… μην ξεχάσετε πετώντας τους από τη ζωή σας, να κρατήσετε την κουβέρτα! 

Σίγουρα θα σας χρειαστεί όταν και οι ίδιοι φτάσετε στη δική τους θέση.