Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΩΡΑ!
Σέρνεις τα βήματα σου αργά δίχως διόλου αναπαμό!
Ο δρόμος μακρύς καθώς τα βήματα αργόσυρτα!
Τα ρούχα βρώμικα ίδια με την ψυχή σου!
Πάλιωσαν φορώντας τα τόσα χρόνια!
Λερωμένα και φθαρμένα σαν την ίδια σου τη ζωή!
Μπαλωμένα σαν τις ίδιες σου τις ελπίδες…
τις ελπίδες που μάταια προσπαθείς ν’ αναστήσεις!
Το λευκό του κεφάλι πάντοτε γυρτό…
ολοένα να ψάχνει την ευκαιρία της ζωής!
Ποτέ δε θα ‘ρθει;
Μες το κεφάλι το μυαλό συνεχώς κινείται…
όχι όπως το κύμα της θάλασσας σε γλυκό νανούρισμα…
μα ίδια σαν στάχυ στο φύσημα τ’ αγέρα!
Μα… εξακολουθείς τον δρόμο σου ίδια όπως πάντα!
Ίδια κι’ απαράλλακτα όπως τον νομίζεις εσύ!
Πάντοτε προσμένοντας τ’ απρόσμενο που θα λαφρύνει τον δρόμο σου!
Τ’ απρόσμενο προσμονή απαντοχής
που στη κορύφωση του νου σου
το θωρείς ένα απραγματοποίητο όνειρο
ίδιο κι’ απαράλλακτο με πραγματικό!
Προσδοκάς πάντα να πετύχεις τον τελικό στόχο!
Δίχως μια προσπάθεια παρέκκλισης!
Πως το μπορείς αυτό άλλωστε;
Ίδια με ρώτα πλοίου σε γαλήνια νερά!
Σα να βάζεις τον αυτόματο πιλότο!
Είναι στο τέλος του δρόμου σου το γνωρίζεις!
Κι’ έπειτα;
Σφίγγεις τα δόντια κι’ ανασαίνεις βαριά!
Αχ να σουν νιος όπως τότε… θα ‘χες τόσα να κάνεις!
Θα ‘χες τόσα να δεις!
Μα τώρα σιμώνει το δείλι… το δείλι της ζήσης σου!
Δίχως σταματημό! Δίχως πισωγύρισμα! Δίχως αναπαμό!
Φεύγει η ελπίδα απ’ το βλέμμα!
Καθώς τ’ όνειρο ξεθωριάζει!
Χάνεται στο σκοτάδι της ύπαρξης σου!
Το θωρείς σιγά σιγά να σβήνει κι’ όλο να χάνεται!
Ανήμπορος για κάτι άλλο! Έστω κι’ αδιάφορο!
Τώρα που το ατέλειωτο σκοτάδι έρχεται να καλύψει τα πάντα
ο δρόμος τελειώνει και η προσπάθεια στέκει μετέωρη!
Απλά είναι πρόλογος απ’ το έργο που θέλησες κάποτε να φτιάξεις!
Κι’ αυτός… απόμεινε μισός!
Κάθε καινούργιο να έρχεται στέρεο φτιαγμένο μ’ αγάπη
χαρά και εκτίμηση φέρνοντας απέραντη γαλήνη στην καρδιά!
Ότι προσδοκάμε να πραγματωθεί
και η ελπίδα να είναι σύντροφος μας παντοτινή!
Μια καινούργια μέρα – μια νέα αρχή
το χαμόγελο ν’ ανθίσει στα χείλη!
«Ευδαίμων»
Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.
Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.
Την νυχτα ολα ειναι διαφορετικα...
Οι σκεψεις...
οι λεξεις...
οι σιωπες.
Οταν τσακίσουν τα αισθήματα την καρδιά, κολυμπά σε κικαιώνα αναμνήσεων ,σηκώνεται, πέφτει αλλά αναγεννάτε και σε άλλα απαγκια λιμανάκια βρήσκει τον εαυτό της...
δεν σου αξίζει κοπελιά τέτοιο άτομο...το έκανε ή για να σε πικάρει ή γιατι είναι μ.. και δεν μπορεί να θυμηθεί ημηρομηνίες..προχώρα παρακάτω αν είσαι καλά και έχεις την υγειά σου κάνε μια νέα αρχή το οφείλεις πάνω απ'όλα στον εαυτό σου.....πάντα συναντάμε μ... και άντρες και γυναίκες....το θέμα είναι οτι κάπου εκεί έξω υπάρχουν ανθρωποι που αξίζουν!!καλή συνέχεια!! μην το βάζεις κάτω!! ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΧΤΙΖΕΙ ΠΥΡΓΟΥΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΠΕΤΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ!
