Η Ελλάδα πεθαίνει - ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Η μεγαλυτερη  Αληθεια.....
Σαν λαός και μονο..............

Λίγο πριν χαράξει κοίταζε τη θάλασσα.
Χάζευε τα γλαροπούλια, κάποια πλοία που περνούσαν, έκατσε σε ένα πεζούλι εκεί δίπλα στην ακτή. 
Ήθελε να της μιλήσει αλλά από την άλλη πάλι δεν ήθελε να την ενοχλήσει.
Και τι να της έλεγε άλλωστε. 
Αυτά που ήθελε δε θα μπορούσε να τα πει ποτέ.
Εκείνα τα μάτια της ήθελε.
Τίποτε άλλο,κι όταν την έβλεπε να έρχεται,ξαφνικά τον έπιανε μία απελπισία.
Ότι μπροστά της,δεν έπιανε μία.
Μα όταν του χαμογελούσε...Όλα του περνούσαν...κοίταζε τα μάτια της.
Αχ αυτά τα μάτια της...
Ερωτευμένος μία ζωή θα είναι...με αυτά τα μάτια της...
S.Chronos(Σ.Βε'ι'ς)

Μετά την πτώση και πριν την άλλη πτώση
Μετά τον ένα θάνατο και πριν τον άλλο
Όταν οι μέρες λυγίζουν μία μία
Χωνεύονται γίνονται μνήμη
Και ίσκιοι μες στη μνήμη
Ανοίγουν κύκλο γύρω τα παράθυρα
Τραβιούνται άξαφνα στις άκρες οι κουρτίνες
«Προσπάθησε να δεις
Προσπάθησε επί τέλους
Κοίταξε όρισε προσδιόρισε»
«Ζωή μας αυτό που ποτέ μας δε ζήσαμε
Αυτό το κενό – η ζωή μας»

~Αλέξης Τραϊανός~

Ο γέρος πάντα έλεγε τη θάλασσα la mar, όπως τη λένε δηλαδή στα ισπανικά όσοι την αγαπούν. Και αν καμιά φορά κι αυτοί ακόμη την κακολογούν, είναι σαν να κακομιλούν σε μια γυναίκα. Μερικοί από τους πιο νέους ψαράδες, αυτούς που χρησιμοποιούν τσαμαδούρες στις πετονιές τους κι είχαν ψαρόβαρκες με μηχανή που τις αγόρασαν όταν πουλιόταν σαν τρελό το συκώτι του σκυλόψαρου, την έλεγαν el mar, που είναι αρσενικό.

Γι’αυτούς δεν είναι παρά ένας αντίπαλος, ένας τόπος ,ή ακόμη κι ο εχθρός τους. Όμως, ο γέρος πάντα θηλυκιά τη φανταζόταν, σαν κάτι που σου έκανε ,η αρνιόταν να σου κάνει μεγάλες χάρες, κι αν κάποτε είχε αγριάδες ,η την έπιανε το κακό της, ήταν γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Το φεγγάρι την επηρέαζε όπως και τη γυναίκα, σκέφτηκε.

Έρνεστ Χεμινγουέϊ, Ο Γέρος και η θάλασσα, 1952

Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής, ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος, η Τραμουντάνα, η Όστρια.
"Τη νύχτα σου’ πα στο καμπούνι μια ιστορία,
την ίδια που όλοι οι ναυτικοί λένε στη ράδα,
τα μάτια σου τα κυβερνούσε ΣΟΡΟΚΑΔΑ
κι όλο μουρμούριζες βραχνά : ''Φάλτσο η πορεία..."

Νίκος Καββαδίας

ΣΕΒΑΣΜΟΣ...........

ΣΕΒΑΣΜΟΣ  στον συν- άνθρωπο που έχεις απέναντί σου... μην τον μειώνεις βάζοντάς του τις φωνές μπροστά σε κόσμο, μεγάλους και παιδιά... πού είναι η διάκρισή σου ;;;Μην τον πληγώνεις έτσι... μην τον ευτελίζεις...μην καταρρακώνεις την αξιοπρέπειά του... άκουσέ τον όταν σε παρακαλάει να  μην του μιλάς μ'αυτόν τον τρόπο δημόσια...τον προσβάλλεις κι εσύ ακόμη να το καταλάβεις... μόνο προσπαθείς να τον πείσεις, ίσως λίγο και τον εαυτό σου, ότι σε θύμωσε... Γιατί;;; Επειδή , λέει, δεν έκανε το Λογικό, το Αυτονόητο... Το Λογικό και Αυτονόητο για ΣΕΝΑ ... όχι όμως Λογικό και Αυτονόητο και  για ΕΚΕΙΝΟΝ...
Θύμωσες γιατί ταλαιπωρήθηκες μία ώρα, λες... σκέψου όμως πριν μιλήσεις και πριν συμπεριφερθείς δημοσίως απαξιωτικά απέναντί του, πόσες μα πόσες φορές αυτός ο συν-άνθρωπος ταλαιπωρήθηκε για σένα οικειοθελώς... πόσες φορές έβαλε στο πλάι τα δικά του θέλω και τις δικές του ανάγκες ... πόσες φορές πρόσφερε τον ελάχιστο προσωπικό του χρόνο για σένα και σε σένα... και τώρα εσύ λες πως φταίει αυτός και κατ΄εσέ άξιζε τέτοια συμπεριφορά  (αυτό του το έδειξες στην πράξη... δεν του το είπες...) γιατί σε θύμωσε ...
Έχω μία αρχή στη ζωή μου και προσπαθώ να την εφαρμόζω και να την τηρώ  :
Να συμπεριφέρομαι  με μέτρο την Αγάπη...αυτήν που ευαγγελίζεται η Χριστιανική μας Πίστη...
Να συμπεριφέρομαι με φιλότιμο, με ταπεινοσύνη και αίσθηση ευγνωμοσύνης  για τα μικρά και ασήμαντα μα και για τα μεγάλα  το ίδιο απέναντι σε όλους ...  
Μα  κυρίως με Σεβασμό!!! 

Τους βαρεθηκα.........

Τους βαρέθηκα…

Γράφει ο Μητρόπουλος Παναγιώτης – Κοινωνιολόγος

Βαρέθηκα να ξυπνάω το πρωί με το μυαλό μου γεμάτο σκέψεις, σκέψεις που δεν τις κάλεσε κανείς, μα θρονιάστηκαν για τα καλά.

Βαρέθηκα να κοιτάω στον καθρέφτη και να μη βλέπω πια εκείνο το παιδί, γιατί ξέρω πολύ καλά, ότι είναι εκεί μέσα, κρυμμένο πίσω από όλα αυτά που μου φορέσανε.

Βαρέθηκα τους ανθρώπους με τα ψεύτικα χαμόγελα και τις κάλπικες αγκαλιές, άνθρωποι φοβισμένοι που δεν τολμούν να δεχτούν τον εαυτό τους.

Βαρέθηκα την υποκρισία, τα ψέμματα και τους δήθεν, όσους παριστάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι και ξεχνούν.

Βαρέθηκα όσους κρύβουν τα ελαττώματά τους και πιστεύουν πως είναι κάτι καλύτερο και πιο δυνατό από τον διπλανό τους.

Βαρέθηκα όσους νομίζουν ότι μπορούν να εξουσιάζουν ανθρώπους και καταστάσεις με το έτσι θέλω.

Βαρέθηκα και τους πολιτικούς που σαν γουρούνια κυλιούνται οικειοθελώς στη λάσπη, που μολύνουν χώρες ολόκληρες με ψεύτικες υποσχέσεις και πουλάνε τη σάπια τους εικόνα μιλώντας για αξίες όπως ο σεβασμός και η κατανόηση.

Βαρέθηκα που ακόμη επικαλείται τη Δημοκρατία, ένας δυτικός πολιτισμός που για να χτιστεί, πάτησε πάνω σε ό,τι εκείνη πρεσβεύει.

Βαρέθηκα και τους «ανυποψίαστους» που τρώνε τη μασημένη τροφή για καινούρια, αυτούς που σαν άβουλα όντα βλέπουν τη ζωή τους να φτιάχνεται από άλλους.

Βαρέθηκα τα άδεια βλέμματα και τις κενές ματιές, που πονάνε πιο πολύ και από το χειρότερο πόνο. Και πονάνε γιατί δεν ξέρεις πώς γιατρεύονται, απλά σε κυριεύουν.

Βαρέθηκα τους ανθρώπους που δεν εκτιμούν όσα έχουν και ψάχνουν συνεχώς να αποκτήσουν κάτι που δεν θα εκτιμήσουν ποτέ.

Βαρέθηκα τα σκυθρωπά πρόσωπα στο δρόμο, που σαν ζόμπι παραδομένα στη μαύρη τους μοίρα, απλά διεκπεραιώνουν την κάθε μέρα.

Βαρέθηκα που μας μαθαίνουν πως η ζωή είναι μόνο αγώνας και ζόρι, που όταν νιώθουμε ευτυχία νιώθουμε μαζί και φόβο.

Βαρέθηκα την αγένεια, τα ψυχρά λόγια και αυτούς που νομίζουν ότι για να μιλήσεις αρκεί απλά να ανοίξεις το στόμα σου.

Βαρέθηκα τις σχέσεις στις οποίες όλα θεωρούνται δεδομένα και κανένας δεν παλεύει πια για τίποτα.

Και τέλος, βαρέθηκα και μένα, γιατί πολλά από αυτά τα κάνω κι εγώ, κι ας το μετανιώνω μετά.

Γιατί είμαι κι εγώ ένα γρανάζι και δεν κάνω τίποτα για να το αλλάξω.

http://enallaktikidrasi.com/2015/06/tous-varethika/#ixzz3iEWysGSJ

ΕΠΑΤΗΣΑ ΤΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ
ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ
ΕΝΙΩΣΑ ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ
ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΚΑΤΙ

Φτάνοντας  στο τέρμα κάθομαι να κανω τον απολογισμό μου τι κέρδισα και πόσα έχασα..μπα η ζυγαριά λαθος κάνει εχει μεινη ακίνητη δεν μπορεί,,,Ναι ρε φίλε έτσι έτρεξα αρκετά μα παρα πολύ αρκετά να προλάβω να φτιάξω πολλά μα οσο πιο πολλά μπορούσα και το φινάλε
Τέτοιες στιγμές θολώνουν τα μάτια...κι έτσι θολά και νοτισμένα, βλέπουν ολοκάθαρα τις ομορφιές που "έντεχνα" κρύβουν οι ανθρώπινες καρδιές...σε κάθε βήμα, σε κάθε χτύπο, σε κάθε ανάσα...
Και προσπερνούν αδιάφορα κάθε μικρότητα, κάθε ασχήμια που τα περιτριγυρίζει

Μονάχα να ‘ξεραν οι νέοι. Μονάχα να μπορούσαν οι γέροι