ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ.....

ΦΙΛΙΑ..........

Ξεκινάς με ένα τσουβάλι γεμάτο ανθρώπους. 
Άνθρωποι που αποκαλείς γνωστούς, φίλους, συμφοιτητές, 
συνάδελφους, κολλητούς, γείτονες, συμμαθητές.

Πόσο γεμάτη ζωή με τόσους ανθρώπους, σκέφτεσαι 
και χαμογελάς αθώα.

Προχωράς δυο βήματα και νιώθεις πως το τσουβάλι σα να έχει ελαφρύνει. Ανοίγεις και βλέπεις πως κάποιοι λείπουν, πως κάποιοι έχουν φύγει 
ή τους έχεις διώξει και εσύ. Όχι μην ανησυχείς δε σε κακολογούν, 
ούτε τους κακολογείς, απλά έτσι είναι οι άνθρωποι, απλά χάνονται, 
απλά δε συνεχίζουν, απλά δεν ταιριάζουν.

Κλείνεις το τσουβάλι ανέκφραστα, έχεις τόσους πολλούς 
που δε σε νοιάζει.
Προχωράς άλλα τρία βήματα. Κοντοστέκεσαι ξάφνου.
Σα να έχει ελαφρύνει και άλλο το άτιμο. Το ανοίγεις και τι να δεις… 
Ούτε οι μισοί. Μα σαν να προστέθηκαν και κάποιοι άλλοι, λίγοι, 
όχι πολλοί. Μα τι στην ευχή; Εσύ θα έπαιρνες όρκο ότι κάποιοι 
θα ήταν μέσα και κάποιοι άλλοι δε θα έμπαιναν ποτέ. 
Κλείνεις συλλογισμένος το τσουβάλι και προχωράς άλλα τέσσερα βήματα.
Μα το τσουβάλι το νιώθεις πιο ελαφρύ από ποτέ, επικίνδυνα ελαφρύ 
θα έλεγε κανείς. Σταματάς να δεις μήπως τρύπησε το τσουβάλι 

και άδειασε μονομιάς, αλλά μια χαρά το βλέπεις.

Ξεμπλέκεις τα δεμένα κορδόνια του και κοιτάς μέσα. 
Μα τους εκατό κλέφτες σκέφτεσαι, τι έχει γίνει; 
Που εξαφανιστήκαν όλοι; 
Ψάχνεις εδώ, ψάχνεις εκεί, λίγους νοματαίους βλέπεις.
Προχωράς άλλο ένα βήμα μικρό, όχι μεγάλο και πλέον είσαι σίγουρος 
ότι το τσουβάλι έχει τρυπήσει. Το κοιτάς από κάτω και όντως είναι τρύπιο. Αναθεματίζεις για ώρα από εδώ και εκεί, μέχρι που προσέχεις πως κάποιοι λίγοι έχουν γαντζωθεί τριγύρω και με κόπο κρατιούνται, αλλά δεν 
παραιτούνται. Δεν είναι πολλοί. Μια χούφτα άνθρωποι, οι δικοί σου 
άνθρωποι.Τους κοιτάς και τους αναγνωρίζεις. Είναι αυτοί που και 
η απουσία τους καμιά φορά ήταν ορατή μόνο στο μάτι, γιατί ήξερες 
πως είναι κάπου στο εκεί. Είναι αυτοί που και στο δικό τους τρύπιο 

τσουβάλι της φιλίας, είσαι αυτός που γαντζώθηκε, που δεν παραιτήθηκε. Μπαλώνεις χαρούμενος το τσουβάλι, το ρίχνεις στις πλάτες και το προσέχεις σαν τα μάτια σου. Δε φοβάσαι πια μήπως αδειάσει,

αλλά μήπως και γεμίσει, γιατί επιτέλους νιώθεις πιο γεμάτος από ποτέ.

Και αν σου πουν πως φταις εσύ που τους έβαλες όλους στο ίδιο τσουβάλι, 

να τους πεις πως το τσουβάλι της φιλίας χωράει πολλούς μα στο τέλος κρατάει λίγους

Χαθήκαμε πάλι, όχι τυχαία, συνειδητά. Πέρασαν μέρες επίπονες μέχρι τούτη εδώ τη στιγμή. Μέρες γεμάτες από μνήμες, από λόγια, από σιωπές. Χωρισμοί κι αποχωρισμοί. Τυχαίοι, μοιραίοι, συμπτωματικοί, ηθελημένοι, μελετημένοι. Λύσαμε κάβους, κι όσοι δεν λύθηκαν, κόπηκαν. Σημασία έχει το αποτέλεσμα, και το αποτέλεσμα είναι η αναχώρηση. Το πλοίο έφυγε, ξεκίνησε τη διαδρομή του σε νέα ρότα. Πιο αληθινή, πιο ειλικρινή, πιο ζεστή.
Κι ακόμα κι αν η καινούργια ρότα του προκαλέσει πληγές και σημάδια ανεπανόρθωτα, δεν πειράζει, άξιζε! Μέρες τώρα μουρμουράω τούτους τους στίχους! Πόσο πολύ σ’ αγάπησα, ποτέ δεν θα το μάθεις… Κι όμως εσύ το έμαθες. Στο είπαν τα μάτια μου, στο είπαν τα λόγια μου, στο λένε οι πράξεις μου. Θέλω το λίγο σου, για μένα είναι πολύ. Θέλω το καθόλου και το τίποτα, για μένα είναι κάτι. Μόνο την αλήθεια σου, σου ζητώ όσο κι αν με πονέσει. Μόνο την αλήθεια σου θα ζητώ όσο κι αν με πονάει. Μη με γελάσεις σε τούτο το κρυφτό. Κρύψε μου τα πάντα, μα όχι την αλήθεια σου.
Είπα τόσα αντίο αυτόν τον καιρό! Αντίο στενάχωρα, αντίο που έπρεπε, αντίο που δεν έπρεπε μα δεν γινόταν αλλιώς. Έκλεισαν πόρτες, άνοιξαν χαραμάδες. Δυνατοί οι κάβοι τούτου του καραβιού… μα δεν με νοιάζει. Έπαψα να δίνω μάχες αναίτιες και 
να χάνομαι μέσα σε ξένους πολέμους. Ό,τι δεν λύνεται κόβεται, και τώρα πια, το ξέρω καλά! Κι ότι δεν κόπηκε μέχρι σήμερα, δεν θα κοπεί ποτέ!

ΓΑΠΗΤΕ Sigmund....

Αγαπητέ Sigmund, ελπίζω να είσαι καλά και να περνάς ακόμα καλύτερα. Εδώ σε μας τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά πρέπει να σου πω. Αν τολμήσεις και ανοίξεις τηλεόραση ή υπολογιστή, σε πιάνει το λιγότερο θλίψη. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, προφανώς καλύτερα από μένα. Όλοι μιλούν για πτώχευση, οικονομική κατάρρευση, κοινωνική ρήξη, πόλεμο και πολλά άλλα που δεν τα καταλαβαίνω καν. Και νομίζω ότι χρειάζομαι τις συμβουλές σου για άλλη μια φορά. Όχι μόνο για μένα αυτή τη φορά όμως! Για την οικογένειά μου, για τους φίλους μου, για τους συναδέλφους. Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που έχω ακούσει εδώ και δύο χρόνια τη λέξη "περικοπή", τώρα θα ήμουν πλούσια. Μόνο που δεν ξέρω κατά πόσον θα μου ήταν χρήσιμο το ευρώ στην Ελλάδα. Πρέπει να σου πω, πως από ό,τι έχω καταλάβει, όλη η Ευρώπη και ολόκληρη η υφήλιος βρίσκονται σε κρίση. Η Ελλάδα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς όλες οι χώρες αντιμετωπίζουν την απειλή της κατάρρευσης του καπιταλιστικού συστήματος, ένα σύστημα που με τόσο κόπο και αίμα έχτισαν οι ανθρώπινες κοινωνίες. Ας μην κατηγορούμε τα συστήματα όμως. Οι άνθρωποι φταίνε, σωστά φίλε μου? Χρειάζομαι τη συμβουλή και τη βοήθειά σου για άλλη μια φορά λοιπόν, και σου ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη που σε ενοχλώ εκεί στο παράλληλο σύμπαν σου. Χωρίς να ακουστώ σαν τη Μάρθα Βούρτση- ρώτα κάποιον Έλληνα από την παρέα σου εκεί και θα σου εξηγήσει τι σημαίνει ο όρος- πολύ συχνά αισθάνομαι ότι κάποιος εισέβαλε στον πολύ προσωπικό χώρο των ονείρων και των σχεδίων μου για το μέλλον και μου τα έκλεψε. Ναι, κλοπή! Λες και κάποιος αποφάσισε χωρίς εμένα για εμένα, ότι τέρμα τα όνειρα, ότι δεν υπάρχει διέξοδος από τη μαύρη τρύπα του σύμπαντος στην οποία έχει μπει η χώρα μου, ότι τα πάντα αποφασίζονται από άλλους, ότι στην πιο δημιουργική δεκαετία της ζωής μου δεν θα μπορώ στη ουσία να δημιουργήσω τίποτα, παρά να επιβιώσω απλά. Μιλάμε δηλαδή για απανωτές παραβιάσεις του Προσωπικού Ποινικού μου Κώδικα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μιλάμε και για πλήρη ατιμωρησία των ενόχων. Όλοι μιλάνε τριγύρω μου, μα κανείς δεν λέει κάτι ουσιαστικό, κανείς δεν προτείνει τίποτα. Όλοι νιώθουν το αδιέξοδο να μεγαλώνει και την έξοδο του τούνελ να απομακρύνεται. Μα τίποτα δεν αλλάζει. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα βιβλία και οι μουσικές δεν μου χαρίζουν την ανακούφιση και τη χαρά που μου χάριζαν κάποτε. Σου ξαναλέω, είναι λες και κάποιος μπήκε στον πολύ προσωπικό μου χώρο και μου έκλεψε τον αέρα που ανέπνεα τις νύχτες που νοσταλγούσα το μέλλον μου. Αρχίζω και κατανοώ ότι όλα αυτά αποτελούν μέρος καλοστημένου σχεδίου, ότι τα πάντα είναι προκαθορισμένα, ότι μας κορόιδεψαν, ότι την πατήσαμε γενικώς.. Ξέρεις Sigmund- το έχουμε συζητήσει και παλιότερα αυτό αν θυμάμαι καλά- ποιο είναι το πιο παρήγορο σε αυτούς τους καιρούς? Αναβιώνουν οι ανθρώπινες σχέσεις, τουλάχιστον αυτές που αξίζουν. Οι οικογένειες επανενώνονται, οι παρέες μαζεύονται σε σπίτια και κάνουν όνειρα για το μέλλον, ακόμα και αν ξέρουν ότι δύσκολα θα πραγματοποιηθούν, οι ιδέες ξεπηδάνε από παντού, οι λέξεις αποκτούν νόημα και πάλι. Οι άνθρωποι θυμούνται πράγματα σχεδόν ξεχασμένα, ανακαλύπτουν τι σημαίνει να ζεις χωρίς να έχεις πολλά λεφτά, μειώνουν τις επίπλαστες ανάγκες τους στο ελάχιστο δυνατό, απεκδύονται- έστω και αναγκαστικά- τον καταναλωτισμό. Ζουν δηλαδή, χωρίς να έχουν ανάγκη να το αποδείξουν στους γύρω τους. Έχω την αίσθηση ότι όλο αυτό αποτελεί μια τεράστια ευκαιρία για όλους μας. Επίσης, πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε από την κατάσταση αυτή είναι να βρούμε τις θετικές του πτυχές και να τις εκμεταλλευτούμε. Αλήθεια, εσύ τι πιστεύεις? Μπορεί να ξεπηδήσει κάτι όμορφο μέσα από όλο αυτό? Όντας πολύ πιο παλιά ψυχή από μένα, δεν συμφωνείς ότι η Ιστορία το έχει αποδείξει αυτό? Φίλε μου Sigmund, ξέρεις πόσο εκτιμώ τις απόψεις σου, όσο και αν θεωρώ μερικές από αυτές ρηξικέλευθες. Περιμένω με ενδιαφέρον και αγωνία την απάντησή σου. Βοήθησέ με να βοηθήσω τους γύρω μου να νικήσουν την μελαγχολία που τους έχει κυριεύσει. Θα έλεγα κατάθλιψη, αλλά ξέρεις καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον ότι σιχαίνομαι τον όρο αυτό. Πώς νικιέται λοιπόν η θλίψη? Πώς κερδίζεται πίσω το χαμόγελο, ιδίως το δια της βίας κλεμμένο από τα χείλη μας? Σε φιλώ, Η Αιώνια Ασθενής Σου