Αριστοτέλης Ωνάσης: Οι 40 πιο διάσημες ατάκες του Χρυσού Έλληνα | διαφορετικό

Αριστοτέλης Ωνάσης: Οι 40 πιο διάσημες ατάκες του Χρυσού Έλληνα | διαφορετικό

ONEIPA--------------

Mια ζωη σε μια αποσκευη  ονειρα πια νεκρα......

Και 

σιγα σιγα αρχιχεις να ξεκρεμας τις φ

ωτιγραφιες ατομων απο το καδρο της ζωης σου...γιατι ετσι ειναι.. γιατι φευγουν απο τη ζωη σου....πηγαινουν στις αναμνησεις σου..αλλοι  ως μαθηματα και αλλοι ως στιγμες.

αυτες ειναι διαφορες τους..........

Ξανα αγκυροβολησε να μιλας για αναμησεις ναυτικες δεν μπωρεις πια να γυρισεις τη ροη του χρονου

Πρωτα στην πρυμη  και  μετα 

στην μπιτα,  ολα μπερδευωνται τα λογικα  με τα παραλογα, προσπαθεις να  φαινεσε  ηρεμος,  προσπαθεις να αποτοξινωθεις απο το σαρακι ,που ερχεται στιγμες και αναπολεις..

O δρομος ειναι η θαλασσα οποιος δεν τον εχει κροσαρει δεν γνωριζει απο ζωη....

Ψαχνοντας  στα βαθια   νοηματα.

Περασαν διπλα μας απαρατηρητα τα αυτονοητα!!!!!!

MA η δικια μου αγαπη ειναι η θαλασσα των θαλασσων

 αυτη εκρατησα για φιλη στην ζωη μου

Εκρυψα απο τους  φιλους  το παθος μου πριν ερθουνε οι γλαροι και με παρουν..

Η μανουλα μου ζουσε μ ενα αχ και βαχ

παντα μου λεγε που ταξιδευει  ο λογισμος σου παιδι μου

Εβλεπα στους γλαρους οταν φυσαγε ο σοροκολεβαντης βγαινανε στην στερια και καταλαβαινες το βρασιμο πουχε μεσα

Αλαξε σημερα ο καιρος υγρος νοτιοδυτικος σοροκος καθαρος λοφακια σχιματιζονται μες στο αιγαιο, τα καραβακια συλλογιζομαι το το μποτζι που θαχουν.?????

Παντα ειθελα να ταξιδεψω τη γη ναμαι και γω  τυχερος  σαν τους ναυτικους κι ο βροχερος συννεφιαρης ουρανος αλλη μια φορα μου εφερε αναμνησεις ναυτικες..

 Μες στις γραμμες του οριζοντα η μοναξια της θαλασσας δεν ειναι απειλη ειναι  ενα καλοσωρισμα και μονο..

Ο χρονος δε συνωμοτει πια εναντια της θαλασσας 
αντε θαχεις συντροφια τους γλαρους σου..

Ειναι στιγμες ομως που την κοιτας και νιωθεις μετο γκριζο  η το γαλανο του ουρανου την ομορφια της..

Μ ένα καράβι ψεύτικο Σε γυάλινα νερά Και μ έναν ναύτη ποιητή Που ξέμπαρκος γερνάει Στου Καββαδία τ ανοιχτά Θα φύγω μιαν αυγή Εκεί όπου οι άγγελοι Χάνουνε τα φτερά τους Και περπατούν ελεύθεροι Την τύχη τους να βρουν Σ ένα λιμάνι ψεύτικο Σε χάρτινη στεριά Με μαγαζιά ολομέταξα Γεμάτα ναυαγούς Θα δέσω το καράβι μου Μη μου το πάρει η γης,

Kι  ενω για χρονια τις θαλασσες γυρνουσες πανω στο γιατακι σου ξεψυχουσες ενα τραγουδι ακουγες και τελευταια και ποσο γλυκα χαμογελουσες......

ΠΑΝΤΑ ΕΙΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΑ ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΤΕΡΜΑ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ.......

Και να ξερεις οτι ποτε στην ζωη   αμα αρχισεις το ταξιδι   δεν τελειωνει Κατω απο τα ρουχα σου θα  φωναζει παντα ο ευατος σου ενω η μοιρα θα σε γαντζωνη στην γη ποιοι δαιμονες σου φερνουν ζαλη η  θαλασσα  η στερια και σε τρωει ο φοβος τι να ξαν αγαπησεις;;;;;;;;ΤΙ

Τώρα που έφτασα στη δύση

όσα μέσα μου έχω κλείσει, ίδια μένουνε,

κάποιες νύχτες με φεγγάρι, 

πριν ο ύπνος να με πάρει, ξαναβγαίνουνε

Νοσταλγώ τα παιδικά μου,

ένα χάδι απ' τη μάνα μου που έφυγε

Νοσταλγώ μια εφηβεία

που είχε αγάπη και όχι βία στην καρδιά

Νιάτα μου, χρώμα μου, ώρες μου

μάνα, μάνα, μάνα μου, πόνε, πόνε, πόνε

χρόνε μόνος μου με καημό νοσταλγώ

Τώρα που έφτασα εδώ πέρα

με μπουνάτσα και με αέρα και απάγκιασα

τα γυρνώ σαν είμαι μόνος

η παλίρροια και ο χρόνος σαν τη θάλασσα.

Νοσταλγώ κάποιες φιλίες

που σαν σύννεφα περάσανε και χάθηκαν

Νοσταλγώ την άλλη Αθήνα,

τις αυλές της με το άσπρο γιασεμί.

Ζήσαμε όνειρα όμορφα,

τόσα, τόσα κάναμε, τόσα, τόσα χάσαμε

σαν παιδί τα ζητώ.

Όπως φεύγει τώρα ο χρόνος

όλο νοιώθω και ποιό μόνος, στη σοφία μου,

σκέψεις έρχονται και πάνε

γλάροι μέσα μου πετάνε, στα ταξίδια μου

Νοσταλγώ κάποιες αγάπες

που τη γη όλη μου τάζανε και πίστευα

Με την τρέλα που τα νιάτα σ' ανεβάζουν

ως τον έβδομο ουρανό

έρωτες, χρώματα, βλέμματα

μάτια, λόγια, όνειρα, τόσα, τόσα, τόσα πέρασαν

που η ζωή δεν γυρνά.......Στίχοι:Νίνα Ναχμία

Θα καβαλησω τη μηχανη του χρονου, επιδιωκοντας ακομα ενα ταξιδι σε εποχες αλλες, περασμενες ναι μεν οχι ξεχασμενες..

Γιε μου που πας;;;

Μανα θα παω στα καραβια

Στις δυο παρα τεταρτο να εισαι πισω για φαι!!!!!!!!!!!!!!!!1

«Όπως αλλού έτσι και στο "Μαρέα", το ποίημα στοιχειώνει μια φευγαλέα γυναικεία μορφή, προς την οποία το ποιητικό Εγώ απευθύνεται σε δεύτερο πρόσωπο (από τα χείλια σου... το κορμί σου...) και προς την οποία στρέφει το ποίημα και τον εαυτό του. Αυτή τη γυναικεία μορφή το ποιητικό Εγώ την ακολουθεί, όπως ο Αλντεμπαράν ακολουθεί αενάως (αλλά δεν φτάνει ποτέ) την Πούλια (Πλειάδες) στον αστερισμό του Ταύρου. Το ποιητικό Εγώ τρόπον τινά ταυτίζεται με τον Αλντεμπαράν, τον "ξελογιασμένο".»

Μαρέα είναι η παλίρροια, 

η περιοδική άνοδος και κάθοδος του νερού. 

__________________________________

Μαρέα

στο Γιακουμή Βαλάση

Ο Αλτεμπαράν ψάχνει να βρει μες στα νερά

το παλινώριο που τον γέλασε δυο κάρτες.

Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες

του Chagall άλογα - τσίρκο του Seurat.

Πυξίδα γέρικη - ataxie locomotrice - 

και στοιχειωμένη από τα χείλια σου σφυρίχτρα.

Στην κόντρα γέφυρα προσμένατε κ' οι τρεις

να λύσει τ' άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα.

Της τραμουντάνας τ' άστρο, τ' άστρα του Νοτιά

παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες.

Του Mazagan οι θερμαστές οι Σοδομίτες

παίξαν του Σέσωστρη την κόρη στα χαρτιά.

Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα,

καθώς βουτά παίρνει παράξενες ανάσες.

Προτού κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες,

μας πρόδωσε μ' ένα πνιγμένο του Νορόνα.

Πουλιά στα ξάρτια - καραντί - στεργιανή ζάλη

χελιδονόψαρα - πνιγμένου δαχτυλίδι.

Του ναυτικού το δυσκολότερο ταξίδι

το κυβερνάν του Μαγγελάνου οι παπαγάλοι.

Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία

και το κορμί σου το νερό που θα καλάρει.

Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι

και την ημέρα ταξιδεύουνε στ' αστεία.

Από τη συλλογή Πούσι (1947)

Τα ομορφοτερα ταξιδια ειναι αυτα που ακομα δεν καναμε.......

Φιλαρακια εκει ψηλα για  εσας και μονο......

Το παρεακι   ολο που  μαζευωτανε στην καμπινα πιναμε και τα λεγαμε..

Τα μπασταρδα τα χρονια περνανε και ποτε μα τον αι ποτε δεν ξανα γυρνανε,,,γι αυτο σου λεω.

Να πουλησουμε τις εμπεριες  μας σε τι τιμη κοστους ετσι κι αυτοι μας πουλουσουνε την σκατοδημοκρατια τους με ψευτικα λογια .....

Ποσοι εχουν χαθει     ποσοι  εφυγαν για ταξιδια χωρις επιστροφη..κιωμος αφησαν το στηγμα τους να ακουνε  και να βλεπουν οι νεοι..βλεπεις ειναι ο κυκλος τις ζωης

Κι αναμεσα μας πλανιεται    η αποδοχη μιας απεραντα χαραμιζμενης  ΖΩΗΣ     εφυγαν  

Μπορει να μην βρισκουμαι ΑΚΟΜΗ εκει

αλλα ειμαι πιο ΚΟΝΤΑ απ οσο ημουν χθες!!!

Ζωη δεν ειναι να εχεις μονο καλα χαρτια στο παιχνιδι

αλλα να παιζεις και με το ασχημο φυλλο καλα..

NA ΘΥΜΑΣΕ

    <Σ ενα καλο παιδακι  που αυριο θα γινει καπετανακι....>  Mια απλη καμπινα με ενα γιατακι, με το φωτακι τις και το
 ραφακι διπλα ενα φινιστρινι, οπου θαρεις τον οριζοντα και την απεραντοσυνη  τις μιας και μοναδικης θαλασσας των θαλασσων......

Θαρρω πως δεν εχω αιμα,  εχω αλατι δεν εξηγειτε αλλιως, δουλεια απο μικρος  σ αυτα, περιμενοτας   την ενηλικιωση για την εκδοση του πολυποθητου φυλαδιου
ξερεις το πρωτο μπαρκο ειναι σαν το πρωτο ραντεβου ιδιο  καρδιοχτυπι απαραλαχτο,  αισθανεσαι  ενα φτερουγισμα ..

Στο μπαρκο παντα εχει παντα τις δυσκολιες του, της επιοινωνιας με τους αλλους και τον εαυτο σου,στο πλοιο εσυ οργανωνεις παντα την δικη σου κοινωνια διοτη το πιστευω σου ειναι ενα,  εισαι μεταξι  θαλασσας κι ουρανου,αυτο θαναι πια το μετεριζη σου  κλειδωνουμαι  τις σκεψεις του μυαλου , εδω ειναι θαλασσες πελαγη...

Ειναι στιγμες ομως που την κοιτας και νιωθεις  το γκριζογαλανο του ουρανου την ομορφια της ,  τι εξαγννισμος  ειναι ρε αυται   μου..........

Eκει οταν καποιος σου λεει κατι δεν γινεται με τιποτα, ειναι γιατι κατα βαθος πιστευει πως εαν σε  αφησει να  προσπαθησεις, θα το καταφερεις, οπως στην εξω ζωη,  ακου ρε φιλε  παντου να προσπαθεις να ξερεις οτι κανενας  δεν μπωρει να σου επιβληθει, εαν δεν θες  εσυ και  ΜΟΝΟ....

Ομως περα απο τον ηλιο μας.....απλωνεται ενα απεραντο συμπαν. Και το ταξιδι συνεχιζεται...........

Στο ταξιδι  αυτο παρε με οπου πας  ασε με να ονειρευτω , δυσκολη η ζωη στην  θαλασσα, αλα τα ταξιδια την ομορφαινουν....

Ταξιδεψεμε  για οπουδηποτε δεν φοβαμαι σου λεω τιποτα..

Θα μου πεις εχω κανει λαθη.
Το ξερω η ζωη ομως δεν ηρθε με οδηγιες [ χρησης ζωης]
-------- Να ζεις το τωρα δεν ξερεις το μετα----------

Ξερω περισσοτερα απ οσα σκεφτομαι, και παρατηρω  περισσοτερα  απ οσα νομοζεις  εσυ...

Παντος  υπαρχουν ανθρωποι που χωρις να ανταλλαξετε κουβεντα  καταλαβαινινουν τα παντα..

Νυχτες ξυπνας απο θορυβους το τριξιμο του καραβιου  να λικνιζετε πανω κατω ,να  αγκομαχα  και να μην σε νοιαζη τιποτα  απολυτος  την θαλασσα δεν την φοβασαι την σεβεσαι την αντιμετωπιζεις  ετσι λεγανε οι παλαιοι  αρκη να γυριζη η γουργουλα [προπελα]

οταν  εχεις καλο  μηκανακι οπως μου ελεγε  κι ο αντωνης  ο εντζινιερος ο ---κολητος μου--- ολα ξεπερνιουνται,

Φορες το κυμα δε παλευται με τιποτα ειναι τρομερο και η αναγουλα μεγαλη, η  μαγκια   σου  φευγει, ολα της στον πρωτομπαρκο του φαινωνται  βουνο, ειναι το πως ειναι να φευγεις απο το σπιτη σου, απο μεσα σου  και μονο θα παραδεχτεις οτι σου λυπουν  η μανα κι ο πατερας , και καποιο αγαπητο αλο προσωπο, απαξ και εισαι στην καμπινα εισαι εσυ και οι σκεψεις σου

κλαψε  ναυτικε, ειναι ενα ξελαφρωμα της ψυχης σου θα τυχη να ακουσεις και καμια μυξα να ρουφιεται, κανενας δε το παραδεχεται ,τους καταλαβαινεις  ολους  ,  οπως σε παινουν κι αυτοι, ετσι ειναι η πραγματικοτητα...

Προσπαθεια  θελει  λιγη και βγενεις νικητης  φιλε μου...

Kαι να γνωριζεις οι καλυτεροι ανθρωποι  δεν εχουν ιδεα το ποσο  υπεροχοι ειναι

Ακουγα  ανθρωπους να λενε διαφορα μεχρι κι αθεους ..να λενε οτι ειναι!!  αλλα εως  οτου θα ρθει εκεινη η ωρα

 Να τους ακους ωχ βοηθα Παναγια.......

Κι οταν  δυση ο ηλιος

Και ερθει το βραδακι 

ολο σε καποια καμπινα θα μαζευτειτε, τοτε αρχιζη,και δενεις γινεσαι πια μια φαμιλια 

Κ αι να μην φοβασε της πληγες της ζωης 

ειναι ειναι το στολιδι της

Κι οσο εσυ θα μεγαλωνεις, ολο και θα δυναμωνεις         με τοσα που θα εχεις  μαθει