Και από τότε μονάχος

ο ασπρομάλλης ναυτικός
τα χρόνια πέρασε δυστυχισμένα
Σέρνει το βήμα του βαρύ
ακουμπισμένος στο ραβδί

Της ηδονής ο άνεμος ζεστός
διαπερνούσε
την τρικυμισμένη
ερωτική σου θάλασσα...

“Θάλασσα

Θαλάσσης

Θαλασσών

ούτε μια συλλαβή ακαβαλίκευτη δεν άφησε αυτός ο τόνος.”

Και το ταξίδι, μόλις αρχίζει.....! Θα κρατήσει 364 ημέρες, με λύπες και χαρές, φουρτούνες και μπουνάτσες..... Καλο μας ταξιδι!!!!!!!

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΝΕΟΥΣ ΩΚΕΑΝΟΥΣ ΕΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΤΙΣ ΑΚΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρό σχολειαρόπαιδο ακόμα 
Καπετάνιος στα ποντοπόρα πλοία ήθελα να γίνω
Σε μακρινούς τόπους εξωτικούς να ταξιδεύω
Και τις φουρτουνιασμένες θάλασσες να τιθασεύω.

Κι όταν μετά από χρόνια αρκετά φόρεσα τη στολή
Κρουνός ξεχείλιζε από τα μάτια η χαρά μου
Που σαν νεογέννητο άστρο πήρε σάρκα και οστά
Το παιδικό όνειρο που έτρεφα μες στην καρδιά μου



Τις τελευταίες μέρες μου
ΠΩΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΔΕΝ ΜΠΩΡΕΙ  ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ!!!!!!

Το ταλέντο του ανθρώπου αναπτύσσεται μέσα στην απομόνωση, ο χαρακτήρας του όμως διαμορφώνεται μέσα στις τρικυμίες της ζωής.

Ηταν τα ματια σου καραβια κι ολο 
φευγανε μακρια μου
μεσα στην καμαρη την αδεια 
τοσο κοντα κι ομως μακρια μου
Φυγε κι αν η αυλη διψασει  το βημα σου και η φωνη σου
Ξερω τη διψα της να σβησω  εχω πολυ καημο στις φλεβες
εχω πολυ βροχη στα ματια
μονος μου να την ποτισω
Φυγε ξερω την διψα της να σβησω
το προσωπο σου ενα φεγγαρι σε ξενο ουρανο  βαλμενο
μοιαζει η ψυχη σου με καραβι ματο κορμι σου εδω δεμενο

Είν’ καράβια τα κορμιά μας Η ζωή ωκεανός Η ελπίδα σιγουριά μας καπετάνιος ο καημός Και φανάρι στο φανάρι Κι από βράδυ σε πρωί Ο Θεός μας κουμαντάρει Κι έτσι αλλάζει η ζωή Η συνήθεια παλαμάρι Που μας δένει εδώ κι εκεί Οι χαρές μονάχα γλάροι Που περνάνε βιαστικοί, ερημια κι ελπιδα στη πικρα μου πρεπει να κανω την χαρα....