Ότι και αν γινόταν
για εσένα νοιαζόμουν.
Ήσουν η μέρα και η νύχτα μου.
Το φως και το σκοτάδι μου.
Νοιαζόμουν για το χαμόγελό σου,
να είσαι εσύ καλά.
Ήθελα να περνάς καλά
να προσέχεις τον εαυτό σου.
Δεν ήθελα να στεναχωριέσαι,
ήθελα να βλέπω το πρόσωπό σου
πάντα γελαστό.
Ο εαυτός μου δε με ενδιέφερε
γιατί αν εσύ ήσουν καλά
τότε ήμουν και εγώ.
Αλλά εσύ το μόνο που έκανες
είναι να αμφιβάλεις για την
αγάπη που σου είχα.
Ποτέ δεν κατάλαβες τι
ήσουν για μένα.
Ίσως γιατί δεν ήθελες.
Εγώ ονειρευόμουν να είμαστε μαζί,
για πάντα.
Και εσυ με θεωρούσες πάντα υπερβολικό
Εσύ όμως στον κόσμο σου
και στον εγωισμό σου.
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΣΟΥ
Μείνε λοιπόν εκεί.
Εγώ κουράστηκα.
Λυπάμαι που δεν θέλεις
τίποτε από εμένα.
Δεν έχω σταματήσει όμως
να σε αγαπώ.
Φτάνει όμως ως εδώ.

Αλλα πρέπει να φύγω πια απο κοντά σου
πάρε τον δρόμο σου εσύ το εχείς ανάγκη για το αυριο σου
εσύ ακόμα εχεις πορεία στήν ζωή
η περηπετειες  παντα εχουν ενα  ΤΕΛΟΣ
απλά εγώ το τελειώνο πιο σύντομα
Πρέπει και πρέπει για το καλό σου

Η φιλια ειναι σαν την θαλασσα μπωρεις να δεις την αρχή της
και  ποτε το τέλος της ........να ομως εγώ
προσπαθησα  που μόνο εγω  ξερω μώς
να σου δειξω  το ΤΕΛΟΣ
Παραπονα ξέρω θα είχες και ισως αρκετα απο μενα
δεν γίνεται  να ειμαστε και τελιει
ρωτάς εμένα;; μα στο ειπα αυτό που
με τσακισε η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ σου
Η  ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ ΣΟΥ....
Ξ'ερω θα μου πεις τα φιλαράκια
δεν εχουν τα εχουν αυτά
Συ είπας...

Ρώτησα πολλους/ες αλήθεια υπάρχει φιλία μεταξύ
των δυο φυλων ........το αποτέλεσμα του  γκαλοπ
αρκεί να μην  είσθε κοντά
Θα ειμαστε  μαζι εσυ κι εγω;;;
και θα .................................
...................είμαστε φιλοι????
εσύ το πίστεψες και το πίστευεις
εγώ ψευτηκο ρολο θα πέξω...

Τελειωσα αποκλείσθηκα εγω δεν ξερω
να παιξω αυτόν τον
ρολο,,και εφθασα  φθάνω τώρα να σου πω
AΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.
Η απουσία σου?
Τα λόγια σου τα μετρημένα..
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.
Η απιστία σου?
Η αδιαφορία σου?........ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ
Χειρότερο τελικά ΤΙ είναι;
Βλέπεις τη νυχτα ξεσπούν πολλά
τότε τρομάζω και ας λένε οτι

Αλλα για να κλεισει μια πληγη πρέπει
να σταματησεις να την αγγιζεις
αυτό έκανα και νομιζω είναι και
το σωστό δεν χρειαζονται πολλές
εξηγησεις δεν ειναι και σωστό
δεν γινεται να συνεχισω μονο
εμπόδιο παραμένω είναι μία
απόφασει που επρεπε να παρθεί

HΣΟΥΝ

Παλια ησουν πιο πολυ.....
"να μωρε περισσοτερα"
Εχασες  την περοσσοτεροτητα
σου ΓΙΑΤΙ;;

Μην σχεδιαζεις το αυριο...
Ζωγραφισε το σημερα
 οσο πιο ομορφα μπορεις...!!!

Πόσο βαρετή η γη
 μπροστά στον ουρανό

Δεν ήμουν ποτέ ζωγράφος,
δεν ήξερα ούτε μια γραμμή 
να τραβάω.
Ξέρω όμως να γράφω,
να αφήνω την ψυχή μου
και τις σκέψεις μου
επάνω στο λευκό χαρτί.
Θα σε ζωγραφίσω γράφοντας,
θα σου φτιάξω έναν πίνακα.
Θα γράψω για τα μάτια σου
που είχαν το χρώμα του κάρβουνου,
που όταν με κοιτούσαν έλιωνα.
Θα γράψω για τα χείλη σου,
που είχαν τη γεύση ώριμου φρούτου,
που όταν με φιλούσες χανόμουν μέσα
στη γλύκα τους.
Θα γράψω για το υπέροχο χαμογελό σου,
που όταν το κοιτούσα έβλεπα τον ήλιο.
Θα γράψω για το κορμί σου,
που ήταν κτισμένο από γρανίτη,
και όταν έμπαινες μέσα στο δικό μου,
μου χάριζες τον παράδεισο.
Θα γράψω για την αγκαλιά σου,
που όταν άνοιγες τα χέρια σου,
μ΄έκλεινες με δύναμη μέσα τους,
και μου χάριζες ασφάλεια 
και σιγουριά.
Θα γράψω για τα χάδια σου,
που όταν με χάιδευες
ένιωθα να πετάω.
Θα γράψω για τον έρωτα,
μα εσύ είσαι ο έρωτας,
πάντα εσύ ήσουν.
Θα γράψω για όλα εκείνα
τα υπέροχα,τα μοναδικά
που μου χάρισες.
Θα γράψω για τα όμορφα.
Αυτά που με πλήγωσαν
θα τ΄αφήσω έξω από τον 
καμβά μου.
Δεν είναι η ώρα να γράψω για 
αυτά που με σημάδεψαν.
Τώρα ζωγραφίζω-γράφω
για τον έρωτα,για σένα.
Για σένα που ήσουν
η αρχή και το τέλος μου,
το οξυγόνο μου,η θάλασσά μου.
Για σένα που ήσουν το χαμόγελό μου,
το καλοκαίρι μου,ο παράδεισός μου.
Σταματώ εδώ μου τελείωσαν 
τα χρώματα τα φωτεινά,
τώρα αρχίζει το σκοτάδι
και πρέπει να φύγω.
Δεν έχω αλλά αποθέματα,
τελειώνει το λευκό χαρτί.
Γυρίζω πάλι στην απόγνωση.
Κ.Μ

Αγαπώ τις ρυτίδες σου…
άλλες μου θυμίζουν τα δυνατά σου γέλια
άλλες τα δάκρυα και τον πόνο που περάσαμε βαδίζοντας τόσα μονοπάτια…
άλλες την απορία, τους ενδοιασμούς αλλά και τη θέληση για τη ζωή,
το θάρρος που είχες όταν βουτούσες χωρίς δισταγμό στο άγνωστο…
Kαι τώρα που βλέπω τη λύπη στα μάτια σου όλα αυτά θέλω να σου θυμίσω…
μαζί θα συνεχίσουμε να περπατάμε κι όλα θα αλλάξουν πάλι
καινούριες μυρωδιές θα μας κυκλώσουν
καινούρια γέλια θα γεννηθούν στα χείλη μας…
Γι'  αυτό Χαμογέλα μάτια μου ... Χαμογέλα!!!!!
despoina palamari

Ο άνθρωπος δεν έμαθε να συγχωρεί αθόρυβα.
Αυτή είναι η αρχή της αποτυχίας.
Στο θόρυβο, η συγχώρεση γίνεται σύγχυση, γίνεται πίκρα μέσα στο δίκιο του καθενός.
Γιατί το ξεκίνημα είναι η ησυχία που γίνεται δάκρυ και στο χαμόγελο κυλά.

Όπως οι γάτες
Όπως οι γάτες όταν αρρωσταίνουν
κουρνιάζουν στις πιο απόμερες γωνιές
όσο μονάχες τους να γιάνουν
έτσι κι εγώ σʼ αυτή την κόχη θʼ απομείνω
όσο να πάψει το αίμα μου σε κάθε χτύπο
υπόγεια να σχηματίζει τʼ όνομά σου.
Τίτος Πατρίκιος

"Θα είμαι δίπλα σου" μου λες κι εγώ χαμογελάω.. 
Δεν είναι πως δεν σε πιστεύω, είναι που έχω ακούσει την κασέτα τόσες φορές που μπορώ να δω την συνέχεια από τώρα.
Και γιατί το κάνω τότε; 
Για έναν πολύ απλό λόγο.. Γιατί σου δίνω την ευκαιρία να με εκπλήξεις. 
Σου δίνω την ευκαιρία να με βγάλεις λάθος. 
Σε ακούω με προσοχή και ξέρω πως θα το θελες μα δεν θα το κάνεις στο τέλος. 
Είναι μεγάλη κουβέντα το "εδώ" και μεγάλο ρίσκο το "ότι κι αν γίνει" κι οι άνθρωποι ξέρουν το "όσο".. 
Όσο εξυπηρετείς τον εγωισμό μου. 
Όσο βολεύεις τα θέλω μου. 
Όσο υπάρχεις στις ανάγκες μου. 
Κι εγώ για καιρό τα δεδομένα τα κοιτώ κατάματα και τα διαβάζω πίσω από τις γραμμές. 
Πίσω από τα δεδομένα. 
Ξέρεις πιο είναι το κλειδί σε όλα αυτά; 
Να λες "δεν πειράζει".. 
Όταν δίνεις συνειδητά ξέρεις και το ρίσκο σου. 
Για χρόνια ολόκληρα μάθαμε να δίνουμε, να δινόμαστε, να παραδινόμαστε και να το κάνουμε τόσο ολοκληρωτικά που δεν έμενε χρόνος για να καταλάβεις πως σε αυτό το παιχνίδι του "δούναι και λαβείν" των σχέσεων μόνο έδινες. 
Κι όσο έδινες, άδειαζες. 
Και μπορεί να νόμιζες πως κάτι παίρνεις, μα ήταν ψευδαίσθηση.
Κι έρχεται και η στιγμή που ξεκινάς για ακόμη μια επανεκίνηση. 
Άλλη μια φορά τα τερματίζεις όλα, τα μηδενίζεις όλα και τα πας από την αρχή!
Χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς κανόνες και συμβόλαια τυπικά και άτυπα. 
Μα πάνω από όλα, χωρίς λόγια. 
Χωρίς πολλά λόγια, μόνο με πράξεις. 
Μόνο με ματιές που γίνονται πράξη. Όχι άλλες υποσχέσεις. 
Όχι άλλα "μαζί" που θα είναι "μαζί αν..", "μαζί μέχρι..", "μαζί εφόσον..."
Χρόνο και χώρο στην ζωή σου, να δινεις σε εκείνους που το μετά το "μαζί", βάζουν τελεία και παύλα.
Αλλιώς... να κοιτάς με θάρρος το ρίσκο και να βουτάς μέσα του με θάρρος και μάτια ανοιχτά.
Σοφία Παπαηλιάδου

Κι'όσο ζητούσα κάποιον για παρέα.Και όσο κάπου έψαχνα μια συντροφιά,ένα στήριγμα...Κάπο
υ να πω τις σκέψεις μου να μοιραστώ τα όνειρα μου..όσο εγώ έκανα αυτά.Από κάποια χαραμάδα της ζωής μου η μοναξιά κρυφοκοιτούσε και γέλαγε μαζί μου..ίσως γιατί ποτέ δεν κατάφερα να την κερδίσω,και να συμβιβαστώ μαζί της ..ίσως επειδή στο τέλος δεν βρήκα αυτό που ζητούσα,κάποιον για 'μένα.Και κάθε  μέρα που τελειώνει η ρουτίνα μου έκανα έναν λογαριασμό με 'μένα και την μοναξιά μου,τα έβαζα κάτω και σκεφτόμουν εμένα..Σαν πως μου'χε απομείνει τίποτα άλλο;;;Εγώ και αυτή..Αυτή η μοναξιά..Κάθε βράδυ να παραφυλάει και να επισκιάζει εμένα..Το δικό μου εγώ.Που δεν θα γίνει ποτέ εμείς...ίσως τελικά κάπου να τα βρήκα με την μοναξιά και εμένα..Να μ'αρέσει..Τα βράδια συντροφιά με την μοναξιά και το εγώ μου..Θα κάνω όνειρα για την δική μου ζωή..Και κάθε που θα ξημερώνει ο ήλιος θα παίρνει μακριά τις σκέψεις μου και τα όνειρα μου..Και τότε η ζωή μου θα συνεχίζεται..εγώ και η μοναξιά..

Μοναξιά
Μερικές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται και να συνειδητοποιεί ποσο καλό μου έκαναν εκεινοι οι ανθρωποι που αποφάσισαν να συνεχίσουν την ζωή τους χωρίς εμενα στο πλάι τους,γιατί με εκαναν να δω την πραγματική αξία και αγάπη που έχω για εκείνους που έμειναν στην δική μου.

Έχω κλάψει μπροστά σε σκύλο,ήρθε και μου έγλυψε τα δάκρυα,και μετά αναρωτιέσαι γιατι προτιμάς τα ζώα από τους ανθρώπους.

Και είναι αυτό που δώσαμε σημασία στους άλλους..Που χαθήκαμε στα πρέπει τους. Φωνάξαμε στην καρδιά να σταματήσει να φωνάζει τα θέλω μέσα μας.Δεν είχαμε βλέπεις το θάρρος να κοιτάξουμε κατάματα τους άλλους,τον κόσμο..Εκείνους τους παράξενους,αδιάκριτους,άδειους ανθρώπους,περαστικούς στην ζωή μας.Δεν είχαμε το θάρρος να κάνουμε στην άκρη τους άλλους..Και μέσα σε αυτούς χαθήκαμε και εμείς.Και πόσα ατελείωτα βράδια ξαγρυπνούσαμε παρέα με τις σκέψεις μας.Σκέψεις που ποτέ δεν μοιραστήκαμε με όσους έπρεπε.Βράδια και μέρες τυχαία βλέμματα τα σ'αγαπώ και τα θέλω έκαναν πόλεμο μέσα μας.Μα ο εγωισμός τα έριχνε πάλι μέσα μας βαθιά.Και γινόταν πόνος που μας έπνιγε.Τόσα ανείπωτα λόγια .Τόσες ανεκπλήρωτες σκέψεις.Και πόσο κρίμα.Πόσο ωραία θα ήταν να κοιτούσαμε τους άλλους κατάματα και να ακούγαμε την καρδιά.Τίποτα άλλο.Σε κάποιο ηλιοβασίλεμα εγώ,εσύ,και η καρδιά μας. Όπουδηποτε ..Μα δεν το κάναμε ποτέ αυτό,Αρκεστήκαμε στους άλλους,στο τι θα πουν οι άλλοι,και δεν ζήσαμε,δεν το ζήσαμε. Χαθήκαμε ανάμεσα στο πλήθος εκείνων των άδειων,αδιάκριτων ανθρώπων,μαι μαζί με εμάς,κάπου εκεί ανάμεσα,χάθηκε και η αγάπη μας...
Νίκη Ζ.

Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι..
Δεν είναι μια κυρία που φτάνει μόνο να στη συστήσουν
με όλους τους κανόνες της ευγένειας κι εσύ
να χαμογελάς,.. να κάμεις ελαφρά υπόκλιση και
να πεις χαίρω πολύ...
Ζήσε για να μάθεις...
Πάρε τα ρίσκα σου..
Μη φοβάσαι..."

Μερικές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται και να συνειδητοποιεί ποσο καλό μου έκαναν εκεινοι οι ανθρωποι που αποφάσισαν να συνεχίσουν την ζωή τους χωρίς εμενα στο πλάι τους,γιατί με εκαναν να δω την πραγματική αξία και αγάπη που έχω για εκείνους που έμειναν στην δική μου.

Σε ονειρεύτηκα...
Πάντα σε ονειρεύομαι, στον ύπνο
και στον ξύπνιο μου.
Μα αυτό, ήτανε κάτι άλλο.
Ήσουνα λέει, πάνω σε άσπρο
σύννεφο γυμνή, σαν ηλιαχτίδα,
σαν αστραπή...
και ήθελες τον ήλιο να χαρείς
τ' αστέρια ν' ανταμώσεις
και γέλαγες...
Ναι γέλαγες, μ' ένα γέλιο ποτάμι
ουράνιο ποτάμι.
Και κει με μάτια διαμάντια και φωνή μελωδία,
των πουλιών μουσική
άρχισες να μου μιλάς...
Να μου μιλάς για τη ζωή, για ότι πέθανε
και έχει πια χαθεί...
και δάκρυσες και δάκρυσα.
Με κοίταζες στα μάτια.
Δεν είμαι όνειρο μου λες, είμαι εγώ
και είμαι εδώ κοντά σου.
Έγινα όμως σύννεφο και χάθηκα να δω,
να δω τον κόσμο μακριά σου.
Να μπω δειλά μεσ' στην καρδιά σου
και να δω πόσα μου κρύβει η ματιά σου.
Το είδα...και κατάλαβα
πως όσο ζω, εγώ θάμαι κοντά σου...
ανάγερτος

Κι αν δε φωνάζω...
...φταίει που προτιμώ να ουρλιάζω...
...να ουρλιάζω...
...να ουρλιάζω...
...φωνές φριχτές να ξεπηδάνε από τα μέσα μου
ασθμαίνοντας να βγουν στην επιφάνεια...
Κι όμως δε βγαίνουνε ποτέ...
Δε στο πα; 
Ουρλιάζω, αλλά μονάχα από μέσα μου...
Έξω, λευκή σιωπή...
Έξω γλυκιά ηρεμία...
Γιατί ο κόσμος είναι φτιαγμένος για Σιωπές...

Γιατί έτσι είναι η Ζωή!!! 
...έτσι κι ο Θάνατος!!!
Τα δάκρυα είναι γραφικά και το μελό ξεπερασμένο...
Τώρα, η ζωή τρέχει! 
Τη θλίψη εξοστρακίζουν...
...σε ένα σύμπαν παράλληλο, κρυφό από ανθρώπου μάτι...
Κι ότι πονάει, θάβεται.
Τίποτε το αξιοθρήνητο.

Γιατί γι' απόψε, σ' αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη
Το γέλιο στέρεψε για λίγο
Για τόσο λίγο
Και πάλι έπειτα
Πίσω στην καθημερινότητα
Κι ούτε θρήνος, 
ούτε "Γιατί"
Μονάχα απέραντη, λευκή
Κατάλευκη Σιωπή!!!

Κλειδαμπαρώνει πόρτες και παράθυρα 
για να τ' αφήσει 'Ολα απέξω...
Και να κοιμηθεί ύπνο γλυκό, ύπνο ελαφρύ...
Κι αν δε μπορεί, θα βοηθήσει κάποιο χάπι...
Και όλα στην εντέλεια ξανά...

Μόνο που όλο φοβάται πως στην επόμενη στροφή,
παραμονεύει η δυστυχία
Πως όχι; Όταν ούτε κατάματα να την αντικρίσει,
ούτε να την παλέψει, δεν τολμά;

Ωστόσο σταματώ εδώ, λόγια πολλά, λόγια βαριά...
Λόγια δίχως λογική φύγαν από κοντά μου...
Ας δώσουνε καλύτερα τη θέση τους και πάλι στη Σιωπή...

Και ίσως, τότε, ξαναρθεί σε τούτη τη γωνία Λευκή Γαλήνη...

Χαράμιζε την ψυχή του σε σχέσεις ανούσιες, σαρκικές που κρατούσαν ένα βράδυ.
Αν τον ρωτούσες, θα σου ‘λεγε πως έχει ερωτευτεί αλλά δεν ήξερε από αληθινό έρωτα, αληθινή αγάπη..
Μέχρι που γνώρισε αυτήν.
Αυτή, δεν ήταν σαν τις άλλες που συνήθιζε να έχει.
Ήταν έξυπνη, δυναμική, δεν την ξεγελούσες εύκολα.
Κι έτσι ερωτεύτηκε, αληθινά, με όλο του το είναι, κι τον ερωτεύτηκε κι αυτή.
Βρήκε νόημα, επιτέλους, στις σχέσεις και κατάλαβε πόσο επιφανειακά ζούσε στο παρελθόν.
Ήξερε πως και στο μέλλον θα συγκρίνει όλες με αυτήν.
Πηγή :ανθρωπαρια

η σιωπή κάνει τον κόσμο πιό μεγάλο, η θλίψη πιό δίκαιο...
.......
σαν τον τρελό που, κλειδωμένος στο κελί του,
ζωγράφισε στον τοίχο μια πόρτα κι έφυγε......
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
Τάσος Λειβαδίτης

καληνύχτα !!!

ΕΠΙΣΚΕΥΑΖΩ ΚΑΡΔΙΕΣ

Είσαι η ανάγκη ν'αγαπώ κάθε μέρα και πιο πολύ, η θάλασσα που όταν θυμώνει δεν αφήνει τίποτα στο πέρασμα της, τ'όνειρα που έκανα παιδί και μια αγκαλιά αρκετή για να ζεστάνει τον κόσμο μου. Αρκεί ένα χαμόγελο σου για να φτιάξει η μέρα μου και μια σιωπή σου για να κοιμηθούν τα όνειρα μου..

Κι αυτοί που μαζεύουν τ' αποφόρια του κόσμου
δεν είναι γιά να τα φορέσουν,
απλώς σκεπάζουν το βράδυ τη λάμπα,
γιά να μπορούν να συγχωρούν.
. . . . . . . . . . . . . . .
Τάσος Λειβαδίτης

η σιωπή κάνει τον κόσμο πιό μεγάλο, η θλίψη πιό δίκαιο...
.......
σαν τον τρελό που, κλειδωμένος στο κελί του,
ζωγράφισε στον τοίχο μια πόρτα κι έφυγε......
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
Τάσος Λειβαδίτης
καληνύχτα !!!Eαυτέ μου...

Όλοι στη ζωή μας περάσαμε 
κάποιο Γολγοθά... 
Άλλους μας άλλαξε...
Και άλλους όχι.... 
Άλλοι έμαθαν.. ..
Και άλλοι όχι...
Ο κάθε Γολγοθάς στη ζωή μας 
είναι για να οδηγηθεί η ψυχή στο φως... 
Να φωτίσει με το φως της αγάπης.... 
Της γνώσης...
Και της κατανόησης του εαυτού μας...!!!!

Φωτεινή Ψυχή

Ο καθένας μπορεί να μπει στην ζωή σου και να σου πει πως σε αγαπά. ......Αλλά χρειάζεται κάποιος πραγματικά ξεχωριστός για να μείνει στην ζωή σου και να σου δείξει πόσο πολύ σε αγαπά. ..αγαπά...ΑΓΑΠΑ......

Θυμασαι; Μου απλωσες τα χερια σου τοσο τρυφερα σαν νς με γνωριζες χρονια!
Τ Λειβαδιτης

Και σε Θυμωμουν......

Ενος λεπτου σιγη...Για τα λογια που θελαμε να πουμε...να γραψουμε...η να φωναξουμε...Κιομως ειναι ακομα κρυμενα....μεσα μας..ΚΑΡΝΤΑΣΕΝΑ.....

ΕΓΩ...

Για σενα χαριζμα σου αστερι μου..

✔ Αυτοκτονία

Καμιά φορά

διαβάζοντας όλες αυτές τις μικρές αγγελίες 

στις σελίδες των καθημερινών εφημερίδων

για μεταχειρισμένα έπιπλα,

ιδιαίτερες γνωριμίες και απολεσθέντα κατοικίδια ζώα,

ξεχνώ τη χαρά της εκδίκησης

για εκείνα τα χαμένα όνειρα,

τα πλημμυρισμένα από το αίμα αλλοτινών

και παράξενων καιρών.

Ύστερα με μια κίνηση του θυμού

τσαλακώνω με τα δυο μου χέρια

όλον εκείνον τον όγκο του χαρτιού,

μέχρι να γίνει μια μπάλα χάρτινη

που θα κυλήσει

στα ξύλινα πόδια ενός κομοδίνου.

Μέσα στο καλά κλειδωμένο συρτάρι,

ανάμεσα σε μια ιατροδικαστική έκθεση «αυτοκτονίας»

και σ’ ένα άλμπουμ από μισοκαμμένες φωτογραφίες,

επιμένει να τρεμοπαίζει

η πιο μικρή κι ανήμπορη αχτίδα του φεγγαριού

ΑΡΗΣ.

https://youtu.be/1cDEzUsRGJo

Είναι πικρή η ώρα που καθένας διπλώνεται στον εαυτό του

Που κουβεντιάζει χωρίς να μιλάει

με ένα πρόσωπο που μονάχα αυτός βλέπει

(Τ.Λειβαδίτης )

Φωτογραφία του Kosmos Sea.

Εσυ θυμασε;;

ΜΑΣ ΔΩΣΑΝΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΊΑ ΓΈΝΝΗΣΗΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΊΑ.....ΛΉΞΕΩΣ ΠΟΙΑ ΕΊΝΑΙ:

Και ξέρεις,,,ε

-Με ξέχασες?

-Και βέβαια όχι...ξεχνιούνται τέτοια λάθη?

ΠΟΤΕ...

ΠΟΤΕ..ρεεεεε

Μην "αδειάζεις" κάποιον που είναι "γεμάτος" από σένα

Παίρνω ανάσες, λέω λόγια που δεν είπαμε. Δεν χάθηκα, δεν χάθηκες μα τελικά χαθηκαμε!ετσι ΑΠΛΑ......

...

Τα ωραιοτερα πραγματα...πρεπει να τα χαιρεσαι οταν συμβαινουν...Γιατι οι στιγμες δεν γυρνανε πισω...!!!

Δεν ξέρω αν έφυγε η θλίψη και δεν ξέρω αν θα φύγει ποτέ αυτή η θλίψη που εισβάλλει ύπουλα στις ζωές μας, αλλά κράτησα για πάντα στην καρδιά μου την εικόνα αυτού του ανθρώπου που μέσα από το δικό του βάσανο μου είπε σιωπηλά: «Πάλεψε». Κι αυτό ήταν αρκετό για όλα τα δύσκολα που έφυγαν και για όλα τα δύσκολα που θα ‘ρθουν

Είναι πικρή η ώρα που καθένας διπλώνεται στον εαυτό του

Που κουβεντιάζει χωρίς να μιλάει
με ένα πρόσωπο που μονάχα αυτός βλέπει

(Τ.Λειβαδίτης )

Έδωσες χρώμα και πνοή στις λέξεις μου.....

Άφησα το μυαλό να με παρασύρει...

Εκεί στο μακριά το δικό σου....ΜΟΥ ΑΛΑΞΕΣ ΤΗ ΖΩΗ

Η σιωπή έχει την ικανότητα να εκφράζει τα πιο δυνατά λόγια.Πάντα φοβόμουν μην χάσω τουςανθρώπους που αγαπώ..!

Μια φιλη μου λεει


τοΠέταγμα τουΓλάρου

29 Ιουνίου στις 10:29 μ.μ. · 

ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΨΥΧΗΣ

Μονάχος ήμουν, βράδιαζε και
....μπήκε ο πόνος.
Κάθε βράδυ ο ίδιος !.... 
Συνωμότης του ο χρόνος,
τιμωρούσε αδίστακτα και φυλάκιζε....
ψυχές, κορμιά, νου και σκέψεις !....
Ξεφτίλιζαν....
κάθε επιθυμία, κάθε όνειρο !....
Όλα φαίνονταν αιωνιότητα....
ποτέ δεν θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο !

Μαρτύριο της ψυχής ....να σπαταλιέται
....στο αδιέξοδο του δεδομένου,
....στην υπερβολή του ανύπαρκτου
....στο άθλιο βόλεμα
‘Ετσι γυμνή και βρώμικη
σε κατάντησαν, να ζητιανεύεις
....επιβεβαίωση της ανυπαρξίας σου
....αποδοχή για το τιποτένιο σου αύριο !....
Σκοτώνοντας....
την ύπαρξη και την υπόσταση
....για όσα είχες παλέψει
....για όσα είχες ματώσει !....

ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΓΛΑΡΟΥ
29/06/2016

https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/3a/31/b0/3a31b07d3dd655e05979cbdcd256b614.gif