ΕΣΥ ΘΑΛΑΣΣΑ....

ΕΣΥ ,Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΙ ΟΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ
ΟΣΟ ΣΕ ΠΑΛΕΨΑ.....
ΤΟΣΟ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ
ΜΙΑ ΤΟΝ ΒΥΘΟ ΚΑΙ ΜΙΑ 
ΤΟ ΚΑΘΕ ΣΟΥ ΝΗΣΙ

Και εσύ  ,Γλάρε   Ιωνάθαν  ,
που     στο βλέμμα  έχεις
την μοναξιά  της θάλασσας

θέλω   να ξέρω

το μυστικό πως είναι  να πετάς 

Κι όλο πετάς. 
στο χώμα δώ πού βρέθηκα
άσπρησαν τα µαλλιά μου
κι ύστερα να λυγίσω το κορµί µου. ναποθανω.

Πηγαίνει εσυ ασε μ εμενα  να το καραβι πετα  πετα...

Αν ζητήσεις τη θάλασσα
θα τη βρεις σ’ ένα δάκρυ

η αρμύρα της κλείστηκε
στων ματιών μου την άκρη

Συνέχεια στα όρια κουράζομαι κι εγώ
να σε ταξιδεύω και να ναυαγώ.

οι μπαρκαδορει  ενώνον εύκολα τις  ζωές με τους γλαρους......

μάθαμε 
να μένουμε με την παρεα τους

σε παραλία απόμερη
μ' ένα φθαρμένο μοντγκόμερι
θα στήσω την πολυθρόνα μου
για τη γριά μου τη μνήμη να θυμαμαι   να θυμαμαι ναθυμαμαι...........

τις τελευταίες μέρες μου
θα τις ρίξω στη θάλασσα

Ν α βρω βίου μου
στα παιδικά όνειρά μου

<<Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει>>.Η εικόνα του γλάρου, που
κατασπαράσσει το δελφίνι συναντάταιστη
Βάρδια
(σελ.99) με προφανή συμφραζόμενα: <<Λατρεύω τουςγλάρους - μου 'πε
κάποτε ένα ωραίο κορίτσι. -Περήφανα πουλιά. - Τι λες μωρή... Στεριανά
σαν και σένα. Τραβούν ανοιχτά για να φάνε.Μόλις νιώσουνε καταιγίδα,
κουρνιάζουνε στα λιμάνια. Παίζει τοδελφίνι με τις πλώρες. Τότε,
σαλτάρουνε πολλοί μαζί, χυμάνε καιτου βγάνουν τα μάτια, το
κομματιάζουνε και το τρώνε...>>. Οισυμβολισμοί είναι οφθαλμοφανείς: η
γυναίκα είναι ο γλάρος, ένα ονιπτάμενο που επιβιώνει παντού. Ένα ον
δειλό, που κρύβεται στονπρολιμένα και ύπουλα σχεδόν χτυπά το δελφίνι,
που ταυτίζεται μετην persona του άνδρα ποιητή, τη στιγμή που παίζει με
τη θάλασσακαι τα καράβια, νιώθοντας ελεύθερο. Ο γλάρος
καθίσταταιεπικίνδυνος, καθώς η ιδιότητά του να πετά, του επιτρέπει
νακινείται μεταξύ στεριάς και θάλασσας και ν' απειλεί το
θαλασσινόβασίλειο

Ώρα καλή στου απείρου την καρδία
γλάρε µου βραδινέ πού Φεύγεις- πλοίο,
µετά από σένα ή νύχτα, ή σιγαλιά,
ή κάµαρα µου, Ένα Φωσάκι, ένα βιβλίο.