KOSMOS SEA: ONEIPA--------------

Mια ζωη σε μια αποσκευη ονειρα πια νεκρα......

Και

σιγα σιγα αρχιχεις να ξεκρεμας τις φ

ωτιγραφιες ατομων απο το καδρο της ζωης σου...γιατι ετσι ειναι.. γιατι φευγουν απο τη ζωη σου....πηγαινουν στις αναμνησεις σου..αλλοι ως μαθηματα και αλλοι ως στιγμες.

αυτες ειναι διαφορες τους..........

Ξανα αγκυροβολησε να μιλας για αναμησεις ναυτικες δεν μπωρεις πια να γυρισεις τη ροη του χρονου

Πρωτα στην πρυμη και μετα

στην μπιτα, ολα μπερδευωνται τα λογικα με τα παραλογα, προσπαθεις να φαινεσε ηρεμος, προσπαθεις να αποτοξινωθεις απο το σαρακι ,που ερχεται στιγμες και αναπολεις..

O δρομος ειναι η θαλασσα οποιος δεν τον εχει κροσαρει δεν γνωριζει απο ζωη....

Ψαχνοντας στα βαθια νοηματα.

Περασαν διπλα μας απαρατηρητα τα αυτονοητα!!!!!!

MA η δικια μου αγαπη ειναι η θαλασσα των θαλασσων

αυτη εκρατησα για φιλη στην ζωη μου

Εκρυψα απο τους φιλους το παθος μου πριν ερθουνε οι γλαροι και με παρουν..

Η μανουλα μου ζουσε μ ενα αχ και βαχ

παντα μου λεγε που ταξιδευει ο λογισμος σου παιδι μου

Εβλεπα στους γλαρους οταν φυσαγε ο σοροκολεβαντης βγαινανε στην στερια και καταλαβαινες το βρασιμο πουχε μεσα

Αλαξε σημερα ο καιρος υγρος νοτιοδυτικος σοροκος καθαρος λοφακια σχιματιζονται μες στο αιγαιο, τα καραβακια συλλογιζομαι το το μποτζι που θαχουν.?????

Παντα ειθελα να ταξιδεψω τη γη ναμαι και γω τυχερος σαν τους ναυτικους κι ο βροχερος συννεφιαρης ουρανος αλλη μια φορα μου εφερε αναμνησεις ναυτικες..

Μες στις γραμμες του οριζοντα η μοναξια της θαλασσας δεν ειναι απειλη ειναι ενα καλοσωρισμα και μονο..

Ο χρονος δε συνωμοτει πια εναντια της θαλασσας
αντε θαχεις συντροφια τους γλαρους σου..

Ειναι στιγμες ομως που την κοιτας και νιωθεις μετο γκριζο η το γαλανο του ουρανου την ομορφια της..

Μ ένα καράβι ψεύτικο Σε γυάλινα νερά Και μ έναν ναύτη ποιητή Που ξέμπαρκος γερνάει Στου Καββαδία τ ανοιχτά Θα φύγω μιαν αυγή Εκεί όπου οι άγγελοι Χάνουνε τα φτερά τους Και περπατούν ελεύθεροι Την τύχη τους να βρουν Σ ένα λιμάνι ψεύτικο Σε χάρτινη στεριά Με μαγαζιά ολομέταξα Γεμάτα ναυαγούς Θα δέσω το καράβι μου Μη μου το πάρει η γης,

Kι ενω για χρονια τις θαλασσες γυρνουσες πανω στο γιατακι σου ξεψυχουσες ενα τραγουδι ακουγες και τελευταια και ποσο γλυκα χαμογελουσες......

ΠΑΝΤΑ ΕΙΘΕΛΑ ΝΑ ΞΕΡΑ ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟ ΤΕΡΜΑ ΤΟΥ ΟΡΙΖΟΝΤΑ.......

Και να ξερεις οτι ποτε στην ζωη αμα αρχισεις το ταξιδι δεν τελειωνει Κατω απο τα ρουχα σου θα φωναζει παντα ο ευατος σου ενω η μοιρα θα σε γαντζωνη στην γη ποιοι δαιμονες σου φερνουν ζαλη η θαλασσα η στερια και σε τρωει ο φοβος τι να ξαν αγαπησεις;;;;;;;;ΤΙ

Τώρα που έφτασα στη δύση

όσα μέσα μου έχω κλείσει, ίδια μένουνε,

κάποιες νύχτες με φεγγάρι,

πριν ο ύπνος να με πάρει, ξαναβγαίνουνε

Νοσταλγώ τα παιδικά μου,

ένα χάδι απ' τη μάνα μου που έφυγε

Νοσταλγώ μια εφηβεία

που είχε αγάπη και όχι βία στην καρδιά

Νιάτα μου, χρώμα μου, ώρες μου

μάνα, μάνα, μάνα μου, πόνε, πόνε, πόνε

χρόνε μόνος μου με καημό νοσταλγώ

Τώρα που έφτασα εδώ πέρα

με μπουνάτσα και με αέρα και απάγκιασα

τα γυρνώ σαν είμαι μόνος

η παλίρροια και ο χρόνος σαν τη θάλασσα.

Νοσταλγώ κάποιες φιλίες

που σαν σύννεφα περάσανε και χάθηκαν

Νοσταλγώ την άλλη Αθήνα,

τις αυλές της με το άσπρο γιασεμί.

Ζήσαμε όνειρα όμορφα,

τόσα, τόσα κάναμε, τόσα, τόσα χάσαμε

σαν παιδί τα ζητώ.

Όπως φεύγει τώρα ο χρόνος

όλο νοιώθω και ποιό μόνος, στη σοφία μου,

σκέψεις έρχονται και πάνε

γλάροι μέσα μου πετάνε, στα ταξίδια μου

Νοσταλγώ κάποιες αγάπες

που τη γη όλη μου τάζανε και πίστευα

Με την τρέλα που τα νιάτα σ' ανεβάζουν

ως τον έβδομο ουρανό

έρωτες, χρώματα, βλέμματα

μάτια, λόγια, όνειρα, τόσα, τόσα, τόσα πέρασαν

που η ζωή δεν γυρνά.......Στίχοι:Νίνα Ναχμία

Θα καβαλησω τη μηχανη του χρονου, επιδιωκοντας ακομα ενα ταξιδι σε εποχες αλλες, περασμενες ναι μεν οχι ξεχασμενες..

Γιε μου που πας;;;

Μανα θα παω στα καραβια

Στις δυο παρα τεταρτο να εισαι πισω για φαι!!!!!!!!!!!!!!!!1

«Όπως αλλού έτσι και στο "Μαρέα", το ποίημα στοιχειώνει μια φευγαλέα γυναικεία μορφή, προς την οποία το ποιητικό Εγώ απευθύνεται σε δεύτερο πρόσωπο (από τα χείλια σου... το κορμί σου...) και προς την οποία στρέφει το ποίημα και τον εαυτό του. Αυτή τη γυναικεία μορφή το ποιητικό Εγώ την ακολουθεί, όπως ο Αλντεμπαράν ακολουθεί αενάως (αλλά δεν φτάνει ποτέ) την Πούλια (Πλειάδες) στον αστερισμό του Ταύρου. Το ποιητικό Εγώ τρόπον τινά ταυτίζεται με τον Αλντεμπαράν, τον "ξελογιασμένο".»

Μαρέα είναι η παλίρροια,

η περιοδική άνοδος και κάθοδος του νερού.

__________________________________

Μαρέα

στο Γιακουμή Βαλάση

Ο Αλτεμπαράν ψάχνει να βρει μες στα νερά

το παλινώριο που τον γέλασε δυο κάρτες.

Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες

του Chagall άλογα - τσίρκο του Seurat.

Πυξίδα γέρικη - ataxie locomotrice -

και στοιχειωμένη από τα χείλια σου σφυρίχτρα.

Στην κόντρα γέφυρα προσμένατε κ' οι τρεις

να λύσει τ' άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα.

Της τραμουντάνας τ' άστρο, τ' άστρα του Νοτιά

παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες.

Του Mazagan οι θερμαστές οι Σοδομίτες

παίξαν του Σέσωστρη την κόρη στα χαρτιά.

Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα,

καθώς βουτά παίρνει παράξενες ανάσες.

Προτού κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες,

μας πρόδωσε μ' ένα πνιγμένο του Νορόνα.

Πουλιά στα ξάρτια - καραντί - στεργιανή ζάλη

χελιδονόψαρα - πνιγμένου δαχτυλίδι.

Του ναυτικού το δυσκολότερο ταξίδι

το κυβερνάν του Μαγγελάνου οι παπαγάλοι.

Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία

και το κορμί σου το νερό που θα καλάρει.

Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι

και την ημέρα ταξιδεύουνε στ' αστεία.

Από τη συλλογή Πούσι (1947)

Τα ομορφοτερα ταξιδια ειναι αυτα που ακομα δεν καναμε.......

Φιλαρακια εκει ψηλα για εσας και μονο......

Το παρεακι ολο που μαζευωτανε στην καμπινα πιναμε και τα λεγαμε..

Τα μπασταρδα τα χρονια περνανε και ποτε μα τον αι ποτε δεν ξανα γυρνανε,,,γι αυτο σου λεω.

Να πουλησουμε τις εμπεριες μας σε τι τιμη κοστους ετσι κι αυτοι μας πουλουσουνε την σκατοδημοκρατια τους με ψευτικα λογια .....

Ποσοι εχουν χαθει ποσοι εφυγαν για ταξιδια χωρις επιστροφη..κιωμος αφησαν το στηγμα τους να ακουνε και να βλεπουν οι νεοι..βλεπεις ειναι ο κυκλος τις ζωης