Οι μέρες μας 

θα ήταν πολύ διαφορετικές

αν ξέραμε σε ποιους αρέσουμε

σε ποιους όχι

ποιοι μας συμπαθούν

 και ποιοι μας αντιπαθούν.

Οι νύχτες όμως

θα ήταν καλύτερες 

αν ξέραμε ποιοι μας σκέφτονται

ποιοι κλαίνε για μας 

και σε ποιους λείπουμε.

Και θα’ταν ακόμα καλύτερες

 αν λείπαμε σε ανθρώπους 

που αγαπάμε πολύ.

Και θα’ταν τέλειες

 αν με το ξημέρωμα

 πηγαίναμε να βρούμε

 εκείνους τους ανθρώπους

 και τους δίναμε

 μια μεγάλη αγκαλιά.

Κι ας μην 

είναι εκείνοι 

που περιμέναμε να

 ΕΙΝΑΙ...................................
-ellenkub

Μη φοβάσαι τα τετράποδα, τα δίποδα να τρέμεις!!! 

 Γνωριστήκαμε στη Ραφήνα. Περπατούσα λυπημένη στην ακρογιαλιά, ώσπου εμφανίστηκες εσύ. Με κοίταξες θλιμμένος, δεν κατάλαβα γιατί. Θέλησες να μ' ακολουθήσεις. Ήρθες να ζήσουμε μαζί. Σε ονόμασα Απώλεια. "Δεν μου αρέσουνε τα κατοικίδια", σου είπα. "Ο Απώλειας δεν είναι απαιτητικός", είπες εσύ. Ήσουν τρομακτικά ήσυχος, αλλά έτρωγες πολύ... Έτσι, μια μέρα σε είδα να καταβροχθίζεις τα όνειρά μου , τις ελπίδες μου, τις χαρές μου, όλα τα σχέδιά μου. Μια άλλη μέρα, σε είδα να τρως τη βέρα του πατέρα μου και ύστερα, τον ίδιο τον πατέρα. Προσφάτως, σε είδα να μασουλάς την καρδιά μου και την αλήθεια που πίστευα πως κατείχα. Συνήθισα να βλέπω να μου τα τρώει όλα ο Απώλειας, λαίμαργα και σαδιστικά. Ώσπου θύμωσα, έκλαψα και τον έδιωξα. Τώρα πια, με επισκέπτεται κάθε νύχτα στα όνειρά μου και με απειλεί πως θα γυρίσει να με αποτελειώσει, τρώγοντας κι εμένα. Δεν τον φοβάμαι. Του γελάω.

 Όταν έχεις ένα δίποδο "φίλο", που σου τρώει την ψυχή καθημερινά, την αντοχή σου, τη δύναμή σου, τα όριά σου και ό,τι σου ανήκει, τι να σε νοιάξει για τη σάρκα σου μετά; Αφού δεν τον χορταίνει τίποτε από τον εαυτό του και τίποτε δικό του νόστιμο δεν έχει, αφού μόνο το δικό του "καλώς έχειν" σκέφτεται, όλος με λύσσα πάνω σου θα στραφεί, θα σε τρώει αργά και βασανιστικά, θα 'σαι το πιο λιχούδικο λάφυρό του... 

Και, ώσπου να γίνει η "Απώλεια" συνήθειά σου, 
θα έχεις γίνει "Απουσία" και "Εσύ"...

ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ