ΕΠΕΑ ΠΤΕΡΟΕΝΤΑ ......1.........

ΕΝΑ .......ΑΣΤΕΡΙ....ΓΡΑΦΕΙ....
Ναι, κύριε, σκέτο τον πίνω τον καφέ μου...
Πασπαλισμένο με δυο κουταλάκια πόνου 
και λίγο γάλα αγνό, σαν κι αυτό που 
ρουφούσα κάποτε ως μωρό από τη μάνα μου.
Σας λέω, κύριε, ο πόνος του πατέρα μου 
και το γάλα της γλυκιάς μου μητέρας
πάντα θα με συνοδεύει, όπου πάω,
όπου κι αν βρίσκομαι,
ακόμη και στις πιο ξέγνοιαστες στιγμές μου!
Ναι, κύριε, έτσι πίνω τον καφέ μου,
έτσι μεγάλωσα εγώ, έτσι έμαθα να ζω!
Κι αν δε σας αρέσει, δεν πειράζει... 
Δώστε μου τα ρέστα, να φύγω..
Δεν θα με καταλαβαίνατε, έτσι κι αλλιώς

Έχασα πολλά πλοία, που θα με πήγαιναν...

Κυρίως όμως έχασα, αυτά που θα με γύριζαν...

Έτσι σώθηκα, φίλε μου, ίσαμε τώρα: χάνοντας! 

Χάνοντας όνειρα, ανθρώπους και 

όλα της καρδιάς μου τα καράβια... 

Αιωνία μου η μνήμη λοιπόν

και αιωνία σου εσένα η χαρά!

Πάνε τα νανουρίσματα...

Πάνε τα χάδια στο μέτωπό μας,

τα φιλιά στις πληγές για να τις γιάνουν...

Γίναμε γονείς του εαυτού μας.

Μόνο εμάς έχουμε να μας νοιαστεί

Εδώ, στην άκρη του πόνου και του δικού μου κόσμου, στέκω μονάχη αλλά ελεύθερη, έτοιμη μα και γαλήνια, με την καρδιά μου ανάλαφρη και φίλη πια μετά από τόσα χρόνια... Λαχτάρησα δικαιοσύνη και αλήθεια (το μόνο μου έγκλημα), μα μόνο ψήγματά τους βρήκα εδώ κι εκεί. Κάθε ανατολή, έφερνε μαζί της τον όλεθρο της ελπίδας... Κάθε ηλιοβασίλεμα, την έθαβε, κι εγώ, να παρακαλάω κάθε τόσο να σβήσουν τα φώτα των ανθρώπων στους δρόμους, για να μπορέσω να δω ήσυχη τ' αστέρια...

Εδώ, στην άκρη του πόνου και του δικού μου κόσμου, στέκω μονάχη αλλά ελεύθερη, έτοιμη μα και γαλήνια, με την καρδιά μου ανάλαφρη και φίλη πια μετά από τόσα χρόνια... Λαχτάρησα δικαιοσύνη και αλήθεια (το μόνο μου έγκλημα), μα μόνο ψήγματά τους βρήκα εδώ κι εκεί. Κάθε ανατολή, έφερνε μαζί της τον όλεθρο της ελπίδας... Κάθε ηλιοβασίλεμα, την έθαβε, κι εγώ, να παρακαλάω κάθε τόσο να σβήσουν τα φώτα των ανθρώπων στους δρόμους, για να μπορέσω να δω ήσυχη τ' αστέρια...

Γλυκαίνει ο καιρός, μα μέσα μου βαρυχειμωνιάζει. 

Χάθηκα μέσα στα "ναι", που δε θα 'πρεπε να 'χα πει. 

Πνίγηκα στα "όχι", που δεν είπα, 

και δε μου 'μειναν πια άλλες ανάσες. 

Μόνο το καρδιοχτύπι μου έμεινε το παιδικό 

και εκείνο το καλοκαίρι που από τότε προσδοκούσα... 

Περίμενα, όλο περίμενα....

Χρόνια ολάκερα σ' ένα θάλαμο αναμονής, 

μα πουθενά δε φαίνεται το Καλοκαίρι μου! 

Γιατί οι ψυχές που ήρθαν 

να με ανταμώσουνε ως τώρα, 

κι όλες εκείνες που με αναμένουν, 

δεν έχουνε εκείνο το ~ μ ο ν α δ ι κ ό ~ και ένα, 

που χρειάζεται σ' εμένα, 

δεν έχουνε αυτό που λέγεται: β α θ ι ά...!!!

Αγαπητή νεφέλη, "σύννεφο" όπως σε λένε, 

θα σε παρακαλούσα να μην ξανάρθεις 

πάνω απ' το κεφάλι μου... 

Αρκετές βροχές σου άντεξα, 

ήλιο αρκετό μου στέρησες! 

Μετακόμισα εξαιτίας σου πολλάκις. 

Σπίτια άλλαξα και πόλεις, νομούς και εαυτούς. 

Κατέφυγα στη θάλασσα, αλλά κι εκεί με βρήκες, 

συνωμότησες, και έγινες καταιγίδα... 

Επειδή δεν πνίγηκα όμως, 

δεν σημαίνει πως επέζησα κιόλας!

Σεβάσου, επιτέλους, 

το ελάχιστο που μου 'χει απομείνει...

Δικαιούμαι έστω μία, 

μια μέρα ανέφελης λευκότητας, 

δε νομίζεις;

Εδώ, στην άκρη του πόνου και του δικού μου κόσμου, στέκω μονάχη αλλά ελεύθερη, έτοιμη μα και γαλήνια, με την καρδιά μου ανάλαφρη και φίλη πια μετά από τόσα χρόνια... Λαχτάρησα δικαιοσύνη και αλήθεια (το μόνο μου έγκλημα), μα μόνο ψήγματά τους βρήκα εδώ κι εκεί. Κάθε ανατολή, έφερνε μαζί της τον όλεθρο της ελπίδας... Κάθε ηλιοβασίλεμα, την έθαβε, κι εγώ, να παρακαλάω κάθε τόσο να σβήσουν τα φώτα των ανθρώπων στους δρόμους, για να μπορέσω να δω ήσυχη τ' αστέρια..

.....................ΑΠΑΝΕΜΟ ΛΙΜΑΝΙ    ......................