Ηταν τα ματια σου καραβια κι ολο 
φευγανε μακρια μου
μεσα στην καμαρη την αδεια 
τοσο κοντα κι ομως μακρια μου
Φυγε κι αν η αυλη διψασει  το βημα σου και η φωνη σου
Ξερω τη διψα της να σβησω  εχω πολυ καημο στις φλεβες
εχω πολυ βροχη στα ματια
μονος μου να την ποτισω
Φυγε ξερω την διψα της να σβησω
το προσωπο σου ενα φεγγαρι σε ξενο ουρανο  βαλμενο
μοιαζει η ψυχη σου με καραβι ματο κορμι σου εδω δεμενο