Μονοκατοικίες,αυλές γεμάτες με λουλούδια,και γλαστρες με βασιλικό,δυόσμο,η μυρωδιά του νυχτολούλουδου που μόλις βράδυαζε γέμιζε τον αέρα.Το μπακάλικο της γειτονιάς,το τεφτέρι με τα «χρωστούμενα»,όλο το τετράγωνο μια γειτονιά.Ολη η γειτονιά μια οικογένεια,με τα καβγαδάκια της για τα απόνερα της μπουγάδας,τα απογευματινά καφεδάκια πότε στο σπίτι της κυρα Αφροδίτης που έλεγε καλό «φλιτζάν騻,πότε στο σπίτι της κυρα Φρόσως που πάντα είχε πολλά να εξιστορήσει για τη Σμύρνη.Το βραδάκυ κουτσομπολιό ,,,οι μαμάδες μας νοικοκυρές,γυναίκες μιας άλλης εποχής,τα φουστάνια που έφτιαχναν μόνες τους με μεράκι στην παλιά ραπτομηχανή και τα φορούσαν με καμάρι όταν πήγαιναν με το μπαμπά και κάποιους φίλους (γείτονες φυσικά) στο ταβερνάκι του κυρ-Γιάννη κανένα Σαββατόβραδο με ρεφενέ,για κανένα μεζέ και κρασάκι,και πολύ γέλιο,χαρά,ένα γλέντι ψυχής που παρόμοιο του δεν ματαείδα στη ζωή μου καθώς τα χρόνια περνούσαν ολοένα και πιο γρήγορα αφήνοντας πίσω τους νοσταλγία,θλίψη.πόνο,για όσα χάθηκαν οριστικά.Αυτή η γειτονιά ,,,οι γειτονιές,,,,ένα κομμάτι της ψυχής μου που έμεινε για πάντα εκεί στειχοιώνοντας μαζί με τις άλλες ψυχές που έζησαν»εκεί» ένα κομμάτι τους,κάπου στο χωρόχρονο,ο χαμένος μας παράδεισος όπου όλοι κάποτε θα ξανανταμωθούμε στα ίδια σοκάκια στις ίδιες αυλές,στο ίδιο ταβερνάκι φορώντας τα «καλά» μας,,
Aπο  Αixmi.gr