ΚΑΙ ΤΩΡΑ;;;;;;;;

..Αρχισε παλι να βραδιαζει  και η σιωπη με ξανα βαζει στο παιχνιδι της

Το πιο ομορφο γαλαζιο της ψυχης μου, το ξοδεψα προσπαθωντας να γλυκανω το βλεμα της 

Χωρισαν
Ο ενας πηγε δεξια και ο αλλος αριστερα..
Ξεχασαν ομως οτι η γη ειναι στρογγυλη..
Τοτε ΘΕΕ οταν ξασυνατηθουν;;;;;;;;

Η  σιωπη εχει την ικανοτητα 
να εκφραζει τα πιο δυνατα λογια
Απ εξω φαινεσαι μια χαρα, αλλα καθε ανασα δυσκολευει ,και μετα σου λενε, να μεινεις εδω να φτασουμε ως το τερμα ..και τα παρατανε αυτοι λιγο πριν την μεση.........

Παραξενη που ειναι η ζωη

.Να προχωράς μπροστά χωρίς να σε ενδιαφέρει τι κάνουν όσοι άφησες πίσω σου...

Ούτε εκείνοι νοιάστηκαν όταν σε άφησαν να προσπεράσεις...

Η σιωπή έχει την ικανότητα να εκφράζει τα πιο δυνατά λόγια.Πάντα φοβόμουν μην χάσω τουςανθρώπους που αγαπώ..!!Καμιά φορά αναρωτιέμαι......Υπάρχει κανένας που φοβάται μη χάσει εμένα!!... Μαγκιά δεν είναι να ξεχνάς, αλλά να αντέχεις να θυμάσαι..Αυτοί που αξίζουν να σκας για πάρτη τους είναι αυτοί που σε κάνουν να σκας χαμόγελο όταν τους σκέφτεσαι...Όταν τελειώνει κάτι, παίρνεις την αξιοπρέπειά σου και
φεύγεις…Έτσι απλάΕίναι και κάποια βλέμματα που όταν συναντιούνται, πονάνε πολύ περισσότερο απ' ότι τα λόγια.Έχοντας μια σπασμένη καρδιά, είναι σαν να έχεις σπασμένα πλευρά...

Να προχωράς μπροστά χωρίς να σε ενδιαφέρει τι κάνουν όσοι άφησες πίσω σου...

Ούτε εκείνοι νοιάστηκαν όταν σε άφησαν να προσπεράσεις...

κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς

Είναι και κάποια βλέμματα που όταν συναντιούνται, πονάνε πολύ περισσότερο απ' ότι τα λόγια

Ενός λεπτού σιγή για αυτούς που προσπάθησαν να μας κάνουν όπως ήθελαν... δεν μας αποδέχτηκαν ποτέ και μας έχασαν

«Δικαιοσύνη μάθετε οι ενοικούντες επί της Γης»

Μην φοβάσαι!!
Οι Ευαίσθητοι αντέχουν!!
Έχουν μια ψυχή ΠΑΡΑΠΑΝΩ!!

Ακροβατώντας ανάμεσα στο "πρέπει" και το θέλω,
βάζω πλώρη για το επόμενο ταξίδι. 
Στο κόκκινο και πάλι η σκέψη, χαράζει πορείες…
Το μυαλό και το φευγιό μου αναπάντεχα προκαθορισμένα.
Δεν ρίζωσα πουθενά, δεν αλάργεψε η μοναξιά, κι είναι το μαχαίρι
της νύχτας καλά ακονισμένο. Να πετσοκόψει όνειρα αγέννητα...
Στο φεγγάρι σου να κρύψω τη ζωή μου,να λάμπει και να χάνεται.
Στον ίσκιο σου να γύρει η λήθη κι ας ήξερα...
Πως το ταξίδι, κάθε ταξίδι τελειώνει...
Δρόμος κι οι αποσκευές όλο και λιγότερες...
Οι διαδρομές, ποτέ προσχεδιασμένες, πάντα πιο μακρινές.....
Φυγή κι ανάγκη...
Από κει ξεκινώ, εκεί χάνομαι και βρίσκω τον εαυτό μου...
Αναζητώντας μια νύχτα ακόμα…
taksidaki

Είναι και κάποιες βραδιές που παρακαλάς το μυαλό να σταματήσει να θυμάται..--

Μοναδικη πατριδα τα παιδικα μας χρονια,η Ιθακη, η Ιθακη του καθενος μας.Ποσο πραγματικος και πραγματοποιησιμος ειναι ο στοχος μας να εχουμε μια Ιθακη για σκοπο μας?

Το ταλέντο του ανθρώπου αναπτύσσεται μέσα στην απομόνωση, ο χαρακτήρας του όμως διαμορφώνεται μέσα στις τρικυμίες της ζωής

Μην φοβασαι να γερασεις.Ειναι πολλοι εκεινοι που δεν ειχαν αυτο το παρονομιο

Και τώρα μάθε με να ζω χωρίς εσένα
Πώς να ξυπνώ χωρίς εσένα το πρωί
Χωρίς τα ρούχα σου τριγύρω πεταμένα
Και να ρωτάς τι να σου φτιάξω για φαΐ, 
Να ψήνω αντί για δυο καφέδες ένα
Και τώρα μάθε με να ζω χωρίς εσένα.

Πώς να κατέβει η μπουκιά το μεσημέρι
Μ’ ένα σερβίτσιο, ένα ποτήρι μοναχά
Και να κοιτώ με υποψία το μαχαίρι
Πόσο βαθιά μπορεί να κόψει κι αν πονά
Τα πιάτα άπλυτα, σεντόνια λερωμένα
Είναι το σπίτι τώρα πια χωρίς εσένα.

Έχω βδομάδες να σκουπίσω την βεράντα
Κι ούτε το μπάσκετ δε βλέπω πια που αγαπώ
Βλέπω τα σήριαλ σου που, που τα μισούσα πάντα
Με την ψευδαίσθηση πως τάχα είσαι εδώ
Ξέρω δε θα ‘ρθεις μ’ απαιτώ απελπισμένα,
Δείξε μου τρόπο πώς να ζω χωρίς εσένα.

Πώς να κατέβει η μπουκιά το μεσημέρι
Μ’ ένα σερβίτσιο, ένα ποτήρι μοναχά
Και να κοιτώ με υποψία το μαχαίρι
Πόσο βαθιά μπορεί να κόψει κι αν πονά
Τα πιάτα άπλυτα, σεντόνια λερωμένα
Είναι το σπίτι τώρα πια χωρίς εσένα.

Σώτια Τσώτου

Δώσε μου τη μάσκα που φοράς να την φορέσω... 
και ότι θέλεις τότε να σου πω θα το μπορέσω..

Συνηθως αυτα που πρεπει να ξεχασεις ειναι αυτα τα ιδια που σου λειπουν

Το δυσκολότερο παζλ που έχουμε συναρμολογήσει, είναι αυτό με τα κομμάτια μας..

-- Χώρισαν.

..

Ηλπιζα πολυ οτι με το χρονο θα αλλαζαν καποια πραγματα,στο τελος ο χρονος και τα πραγματα..αλλαξανε εμενα!

Οι ανθρωποι φευγουν, οι αναμνησεις μενουν..

Ενός λεπτού σιγή για ό

Eίναι και κάτι σκέψεις, καταδικασμένες να
μην γίνουν ποτέ λέξεις

Είναι και κάποια βλέμματα που όταν συναντιούνται, πονάνε πολύ περισσότερο απ' ότι τα λόγια

Παράξενη που είναι η ζωή

Κάτι έμαθα κι εγώ

OYTE ενα βλεμα   Ουτε  ενα  γεια..........