Βαρέθηκα να ξυπνάω το πρωί με το μυαλό μου γεμάτο σκέψεις, σκέψεις που δεν τις κάλεσε κανείς, μα θρονιάστηκαν για τα καλά.
Βαρέθηκα να κοιτάω στον καθρέφτη και να μη βλέπω πια εκείνο το παιδί, γιατί ξέρω πολύ καλά, ότι είναι εκεί μέσα, κρυμμένο πίσω από όλα αυτά που μου φορέσανε.
Βαρέθηκα τους ανθρώπους με τα ψεύτικα χαμόγελα και τις κάλπικες αγκαλιές, άνθρωποι φοβισμένοι που δεν τολμούν να δεχτούν τον εαυτό τους.
Βαρέθηκα την υποκρισία, τα ψέμματα και τους δήθεν, όσους παριστάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι και ξεχνούν.
Βαρέθηκα όσους κρύβουν τα ελαττώματά τους και πιστεύουν πως είναι κάτι καλύτερο και πιο δυνατό από τον διπλανό τους.
Βαρέθηκα όσους νομίζουν ότι μπορούν να εξουσιάζουν ανθρώπους και καταστάσεις με το έτσι θέλω.
Βαρέθηκα και τους πολιτικούς που σαν γουρούνια κυλιούνται οικειοθελώς στη λάσπη, που μολύνουν χώρες ολόκληρες με ψεύτικες υποσχέσεις και πουλάνε τη σάπια τους εικόνα μιλώντας για αξίες όπως ο σεβασμός και η κατανόηση.
Βαρέθηκα που ακόμη επικαλείται τη Δημοκρατία, ένας δυτικός πολιτισμός που για να χτιστεί, πάτησε πάνω σε ό,τι εκείνη πρεσβεύει.
Βαρέθηκα και τους «ανυποψίαστους» που τρώνε τη μασημένη τροφή για καινούρια, αυτούς που σαν άβουλα όντα βλέπουν τη ζωή τους να φτιάχνεται από άλλους.
Βαρέθηκα τα άδεια βλέμματα και τις κενές ματιές, που πονάνε πιο πολύ και από το χειρότερο πόνο. Και πονάνε γιατί δεν ξέρεις πώς γιατρεύονται, απλά σε κυριεύουν.
Βαρέθηκα τους ανθρώπους που δεν εκτιμούν όσα έχουν και ψάχνουν συνεχώς να αποκτήσουν κάτι που δεν θα εκτιμήσουν ποτέ.
Βαρέθηκα τα σκυθρωπά πρόσωπα στο δρόμο, που σαν ζόμπι παραδομένα στη μαύρη τους μοίρα, απλά διεκπεραιώνουν την κάθε μέρα.
Βαρέθηκα που μας μαθαίνουν πως η ζωή είναι μόνο αγώνας και ζόρι, που όταν νιώθουμε ευτυχία νιώθουμε μαζί και φόβο.
Βαρέθηκα την αγένεια, τα ψυχρά λόγια και αυτούς που νομίζουν ότι για να μιλήσεις αρκεί απλά να ανοίξεις το στόμα σου.
Βαρέθηκα τις σχέσεις στις οποίες όλα θεωρούνται δεδομένα και κανένας δεν παλεύει πια για τίποτα.
Και τέλος, βαρέθηκα και μένα, γιατί πολλά από αυτά τα κάνω κι εγώ, κι ας το μετανιώνω μετά.
Γιατί είμαι κι εγώ ένα γρανάζι και δεν κάνω τίποτα για να το αλλάξω.
Μέσα στον παράξενο κόσμο μου.
Φταις.
Μόνο που σ’αγαπώ πολύ για να σε βρίσω. ΄Σ’αγαπώ για να σου σπάσω τα μούτρα και να ρωτήσω στα ίσια γιατί μας διέλυσες.
Να βρισκόταν μόνο ένας άνθρωπος να μου πει τι να κάνω. Να πάρει εκείνος το βάρος της ευθύνης για την απόφαση που πρέπει να πάρω.
Φεύγω ή μένω;
Πέρασαν μήνες.
Κι είναι στιγμές που ξεχνάω ακόμα και το πρόσωπο της.
Πασχίζω να θυμηθώ.
Τίποτα.
Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά μου είναι κάτι περισσότερο κι απ'την ανάμνηση της.
Που είναι αυτή ολόκληρη μέσα μου.
Κι είναι αυτά τα ξαφνικά της, ευχάριστα ή δυσάρεστα που σε κάνουν να την εκτιμάς. Σε κάνουν να λες “ευχαριστώ”, “συγνώμη”, “σ’αγαπώ¨. Τώρα τα λες κι όχι μετά. Γιατί μπορεί με μια σκουντιά της να σε κάνει να καταλάβεις πως δεν υπάρχει το μετά. Μόνο το τώρα της κι οφείλεις να το αξιοποιείς.
Ο πόνος ριζώνει στην ψυχή επειδή προσκολλόμαστε στην εμπειρία του
Λέμε : Αυτό είμαι εγώ!
Η ταύτιση με τη σκέψη και το συναίσθημα, μας φυλακίζουν και διαιωνίζουν τον πόνο...
Είναι δύσκολο ν αποταυτιστούμε γιατί φοβόμαστε μήπως μαζί με τον πόνο χάσουμε και σημαντικά κομμάτια της «ταυτότητάς» μας!...
Πρέπει να απογοητευτούμε πραγματικά και να συνειδητοποιήσουμε την οδυνηρή μας κατάσταση για να τολμήσουμε να σπάσουμε τα δεσμά των ψευδαισθήσεων
Τότε, αρχίζουμε να εξετάζουμε και να αμφισβητούμε την πραγματικότητα των αυτόματων προγραμματισμών
Τώρα, μπορούμε να δηλώσουμε:
Δεν είμαι ο τυφλός μηχανισμός που με βιώνει. Θα διαλύσω τη θυμαπάτη και θα πάρω τον έλεγχο της ζωής μου.
Με την αυτοπαρατήρηση αντιλαμβάνομαι ότι Εγώ δεν είμαι ούτε η σκέψη, ούτε το συναίσθημα, αλλά Αυτός που μπορεί να τα κατευθύνει από ψηλά.Η εξωτερική μας ταυτότητα είναι αποτέλεσμα συσσώρευσης μνήμης. Η αληθινή μας ταυτότητα αποκαλύπτεται αφαιρώντας τις μάσκες που έχουμε ταυτιστεί. Η έξοδος από το γνωστό στην αρχή φοβίζει και ξαφνιάζει.
Είναι η λεγόμενη νύχτα του πνεύματος. Πριν νόμιζες ότι ήξερες ποιος ήσουν και που πήγαινες. Τώρα απαλλαγμένος από το βάρος της παρελθούσης μνήμης βρίσκεσαι νύχτα στην έρημο. Σαν να γεννήθηκες ξανά. Το δίχτυ που συνέδεε παρελθόν και μέλλον διαλύθηκε και εσύ είσαι γυμνός και έκθαμβος μπροστά στη μαγεία της εδώ και τώρα παρουσίας. Η φυλακή του χρόνου γκρεμίστηκε. Ελεύθερος, πραγματικά ελεύθερος!
Το φως της ημέρας δεν θα αργήσει να φωτίσει μια αληθινά νέα μέρα, γεμάτη φρεσκάδα και θαυμαστά δώρα.
Ανέβηκε στις 15 Φεβ 2010Η Έξοδος από τον Πόνο
ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ : http://autognosia.pblogs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου