ΠΡΙΝ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΤΙ ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΚΑΛΑ......Η ΣΚΕΨΗ ΔΙΟΟΡΘΩΝΕΤΑΙ ..Η ΠΡΑΞΗ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ...

Πως φεύγουν οι μέρες, τα χρόνια , η ζωή μαμά,
σαν πληγές μαμά
τα λάθη, τα πάθη μαχαιριές βαθιές,
στην καρδιά μαμά, δεν μπορώ μαμά,
πνίγομαι μαμά.
Μες τον άντρα καίει το παιδί που κλαίει
και 'γω πόνεσα μάνα
Μέρες ξεφτισμένες, άγριες σκαμμένες
στ' άδικα του κόσμου κι ήμουν μόνος
μόνος μάνα μου, μόνος μάνα μου

Μάνα μου γερνάω κι όλο σε ζητάω
όπως φεύγει η ζωή
το ζεστό σου γιέ μου μάνα φύλαξε μου
σαν ξανα βρεθούμε οι δυο πάνω στη γη

Τα χρόνια που λείπεις δεν ήταν φωτεινά μαμά
με χαρά μαμά, πεινούσα, διψούσα για στοργή μαμά
γι αγκαλιά ζεστή, μα εσύ μαμά ήσουν μακριά
Τι κι αν ο μύθος λέει, ο άντρας πως δεν κλαίει
εγώ έκλαψα πολύ και κλαίω
Έφυγες, δεν είδες πόσες καταιγίδες πέρασα
κι ακόμα πόνος μάνα, μόνος, ξένος, μόνος

Μόνο η αγκαλιά σου μάνα κι η σπλαχνιά σου
είχε λίγη θαλπωρή
Μάνα φύλαξε μου το ζεστό σου γιέ μου
σαν ξαναβρεθούμε οι δυο πάνω στη γη  Κ.Χαττζης

Πορεία χάραξα στις θάλασσες του κόσμου
χωρίς πυξίδα δίχως χάρτη ταξιδιού
δρόμο μου δείχνει να διαβώ ο ουρανός μου
πως κρύβω ξέχασα καρδιά μικρού παιδιού.

 Πολύ παράξενο, ετούτο το ταξίδι
κανείς δεν ξέρει να απαντήσει στο γιατί
πολύ περίεργο, ετούτο το παιχνίδι
τι να σου γράψω 

Και σαν παιδί θα απορώ μέχρι το τέλος
εγώ τι ρόλο παίζω στο παιχνίδι αυτό
ψυχή και σώμα για ασπίδα και για βέλος
και την καρδιά μου μοναχά για φυλαχτό.

Τώρα που έφτασα εδώ πέρα
με μπουνάτσα και με αέρα και απάγκιασα
τα γυρνώ σαν είμαι μόνος
η παλίρροια και ο χρόνος σαν τη θάλασσα.
Νοσταλγώ κάποιες φιλίες
που σαν σύννεφα περάσανε και χάθηκαν
Νοσταλγώ την άλλη Αθήνα,
τις αυλές της με το άσπρο γιασεμί.

Ζήσαμε όνειρα όμορφα,
τόσα, τόσα κάναμε, τόσα, τόσα χάσαμε
σαν παιδί τα ζητώ.

έρωτες, χρώματα, βλέμματα

μάτια, λόγια, όνειρα, τόσα, τόσα, τόσα πέρασαν
που η ζωή δεν γυρνά.

γλάροι μέσα μου πετάνε, στα ταξίδια μου
Νοσταλγώ κάποιες αγάπες
που τη γη όλη μου τάζανε και πίστευα
Με την τρέλα που τα νιάτα σ' ανεβάζουν
ως τον έβδομο ουρανό