Παίζουν τυφλόμυγα στο δρόμο τα παιδιά
κι είναι οι μορφές τους τρομαγμένα περιστέρια
μου έδειχνες το Σείριο μια βραδιά
μα εγώ δεν είχα μάτια γι άλλα αστέρια

Τα χρόνια πέρασαν περνάμε άλλη φάση
κι αν σε προσπέρασα δε σ’ έχω ξεπεράσει
όχι δεν είναι η μοναξιά που με πειράζει
μόνο το βλέμμα ενός παιδιού που με κοιτάζει
πόσο σου μοιάζει πόσο μου μοιάζει

Ποιον ξεναγείς απόψε στ’ άστρα του ουρανού σου
και με τα παραμύθια σου ποιον ξεγελάς
αυτά που τώρα τα θυμάσαι και γελάς