Είναι κι αυτοί οι Σπάνιοι Άνθρωποι, όμοιοι με τα σπουργίτια, τόσο ανυπεράσπιστοι, τόσο εκτεθειμένοι στους χειμώνες της ζωής... Έρχονται από το πουθενά, στα ξαφνικά, και από τη σφοδρή επιθυμία σου να μη τους χάσεις, τους πιάνεις άτσαλα και τους τσακίζεις τα φτερά, ενίοτε και την καρδιά! Τότε, Αποφασίζεις να τους περιθάλψεις και να τους κρατήσεις δίπλα σου για πάντα.
Είναι κι εκείνοι όμως οι Ξεχωριστοί Άνθρωποι, όμοιοι με γλάρους, τόσο αποφασιστικοί, τόσο μαγεμένοι από τα καλοκαίρια της ζωής... Σε βρίσκουν αναπαυμένο στη γη και θέλουν να σε παρασύρουν στα ουράνια, μα έρχονται αργοπορημένοι, αφού έχεις ήδη χαρίσει κάπου τα δικά σου τα φτερά, κι άλλα φτερά δεν έχεις, μαζί τους να πετάξεις! Τότε, Υμνείς τη ζωή που στους έφερε έστω για λίγο στα χαμηλά και τους Θυμάσαι πάντα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου