ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΑΓΟΝΕΣ
ΜΙΑΣ..ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ

'Όποιος φοβάται τη σύγκρουση..βολεύεται με την υποταγή

Mε ενα ίσως ξεκινάμε και με ενα γιατί μένουμε στο τελος...

 εδεναν

με βαρια σχοινια
 το α-α-αταξιδευτο κουφαρι  μου στο λιμανι

Ο πόνος θάλασσα πλατιά

Κοριτσάκι μου, Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.
Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.
Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο
μὲ κατέβασε στὸ λιμάνι. Στὶς ἑφτὰ ποὺ σαλπάραμε, δὲν
μποροῦσα νὰ περπατήσω ἀπὸ τὴν κούραση. Ἡ παρηγοριά μου
ἦταν ἡ «ὥρα» σου. Ἡ λύπη μου ὅτι δὲν κυβέρνησα οὔτε στιγμὴ
τὸ καταπληκτικὸ Θαλασσινὸ σκαρί, τὸ κορμί σου.
Ἀπὸ δείλια καὶ ἀτζαμοσύνη σήκωσα τὸ κόκκινο σινιάλο τῆς Ἀκυβερνησίας.
Εἶδα χθές, πολλὲς φορὲς τὴν κοπέλα τῆς πλώρης:
Τὴ λυσίκομη φιγούρα νὰ σκοτεινιάζει, νὰ θέλει νὰ κλάψει.
Σὰ νά ῾χε πιστέψει γιὰ πρώτη φορὰ ὅτι πέθανε, ὁ Μεγαλέξανδρος,
ὅμως τὸ καρχηδόνιο ἐπίχρισμά του ἔμενε τὸ ἴδιο λαμπρό.
Μὲ τὸ αὐτοκρατορικὸ κάλυμμά του. Κόκκινο της Πομπηίας
Rosso romano, πορφυρὸ τῆς Δαμασκός.
Βελοῦδο ποὺ σκεπάζει ἱερὸ δισκοπότηρο.
Ὄστρακο ὠκεάνιο ἁλμυρό. Κρασὶ βαθυκόκκινο ποὺ δίνει
δόξα στὸ κρύσταλλο. Πληγὴ ἀπὸ κοπίδι κινέζικο.
Ἀστραπή. Βυσσινὶ ἡλιοβασίλεμα.
Λαμπάδα τῆς πίστης μου.
Ἀνοιχτὸ σημάδι τοῦ ἔρωτά μου
Ὄνειρο καὶ τροφὴ τῆς παραφροσύνης μου
Σὲ ἀγκαλιάζω

Ασε με να καταπινω
μπουκιτσα μπουκιτσα 
λιγο απ'το χαμογελο σου,
γιατι αν δεν το κανω
θα μετραω τις ρυτιδες μου απ΄την αρχη

κι ολο θα ζητιανευω νιοτη!

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να `μουν στην πλώρη σου `ηθελα, για να κοιτάζω πίσω
για να κοιτάζω να περνούν τα όνειρα τα πρώτα.

Που 'σαι ρε Πατέρα...

Ας διαβάσω την εφημερίδα μου, μήπως και σταματήσω να θυμάμαι. Την έχω ξεφυλλίσει από την αρχή τόσες φορές, αλλά δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τούτο το άρθρο που μιλάει για ένα πολύ πρωτότυπο ζήτημα. Σε μερικές χώρες, λέει, πρόκειται να εισαχθεί στο πρόγραμμα των σχολικών μαθημάτων ακόμα ένα, το μάθημα της ευτυχίας. Είναι αληθινή είδηση, δεν πρόκειται για φάρσα. Μαζί με τη γεωγραφία, την ιστορία, τα μαθηματικά, ο άνθρωπος θα διδάσκεται την ευτυχία. Αυτό αποφασίστηκε, λέει, γιατί αυξήθηκαν ανησυχητικά τα ποσοστά των αυτοκτονιών στους νέους, με το μέσο όρο ηλικίας όσων αυτοκτονούν να πέφτει στα 14 από τα 30. Δεν μένουν εκεί όμως όλες αυτές οι πρωτοποριακές ιδέες. Στο άμεσο μέλλον θα διαμορφωθεί μαζί με τον δείκτη του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, ένας άλλος δείκτης, αυτός της Ακαθάριστης Εγχώριας Ευτυχίας. Για να εξάγονται χρήσιμα συμπεράσματα σχετικά με το πώς μπορεί ένας λαός να είναι ευτυχισμένος και ποια μέτρα να λαμβάνει, όταν η ευτυχία του ξεφεύγει. Που ‘σαι ρε πατέρα, να ακούσεις. Ακόμα έρχονται οι παλιόφιλοί σου και μου λένε για το πόσο ωραία περνούσατε τότε, ακόμα μου μιλάνε για την “ωραία ζωή” που ζήσατε. Χωρίς σπίτια δανεικά, χωρίς άγχη τοκοχρεωλυτικών δόσεων, χωρίς αναβαθμισμένα προγράμματα κινητής τηλεφωνίας μιας ζωής που έπαψε προ πολλού να κινείται. Να κάτσουμε παρέα, να τα πούμε, να βάλουμε τα γέλια και τα κλάμματα με τούτο τον κόσμο τον παράξενο. Να με δεις πως ρυτίδιασα και με πιάνουν αναμνήσεις για συναισθήματα. Νοσταλγίες και ερωτήματα. Που ‘ναι τα χρόνια, πατέρα.

Ωραία χρόνια.

http://kakoskeimena.net/2013/05/26/nostalgia/

Στην άκρη της θάλασσας

Στην άκρη της θάλασσας
περιμέναμε τις πλώρες
για να διασχίσουμε
τα πέτρινα κύματα
του απέραντου γαλάζιου
και κοιτάζαμε τα σύννεφα
στον κατάλευκο ουρανό
για να δούμε τους ανέμους
που βοηθούσαν τους δικούς μας
για να ζήσουν στα όρια
των νησιών της διασποράς
που καλύπτουν τις κυψέλες
που υπολογίσαμε
για να δώσουμε μέλλον
στον πληγωμένο λαό
δίχως συμβιβασμούς
και ελεημοσύνη.
Ν. Λυγερός

"Το πιο ωραίο,είναι το επόμενο λιμάνι",θυμάσαι;

Ζήσαμε όνειρα όμορφα,

τόσα, τόσα κάναμε, τόσα, τόσα χάσαμε
σαν παιδί τα ζητώ.

Όπως φεύγει τώρα ο χρόνος

όλο νοιώθω και ποιό μόνος, στη σοφία μου,
σκέψεις έρχονται και πάνε
γλάροι μέσα μου πετάνε, στα ταξίδια μου
Νοσταλγώ κάποιες αγάπες
που τη γη όλη μου τάζανε και πίστευα
Με την τρέλα που τα νιάτα σ' ανεβάζουν
ως τον έβδομο ουρανό

Πολύ παράξενο, ετούτο το ταξίδι
κανείς δεν ξέρει να απαντήσει στο γιατί
πολύ περίεργο, ετούτο το παιχνίδι
τι να σου γράψω σ’ένα άψυχο χαρτί.

Ζω από περιέργεια σε τούτο τον πλανήτη
μακάρι λέει να ‘ξερα ποιος μ’ έφερε εδώ
μου έδωσε συνάνθρωπους,ζωή,χαρά και λύπη
στο άγνωστο η πλώρη μου το τέλος πριν να δω.

Πορεία χάραξα στις θάλασσες του κόσμου
χωρίς πυξίδα δίχως χάρτη ταξιδιού
δρόμο μου δείχνει να διαβώ ο ουρανός μου
πως κρύβω ξέχασα καρδιά μικρού παιδιού.

Τὸ εὐλογημένο καράβι

«Ποῦ πᾶς καραβάκι, 
μὲ τέτοιον καιρό,
σὲ μάχεται ἡ θάλασσα,
δὲν τὴ φοβᾶσαι;
Ἀνέμοι σφυρίζουν
καὶ πέφτει νερό,
ποῦ πᾶς καραβάκι,
μὲ τέτοιον καιρό;»

Αγαπημένη μου λογική, από τότε που μας άφησες τα προβλήματα έχουν μεγαλώσει και δεν ξέρω εάν θα μπορέσουμε ποτέ να τα λύσουμε...
Υπάρχουν πολλοί που μπορούν να ζουν χωρίς εσένα, υπάρχουν και τόσοι άλλοι, που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς εσένα. Σε παρακαλώ θερμά, σκέψου το εάν γίνεται να επιστρέψεις, να γίνουμε όπως ήμασταν παλιά

«Γιὰ χώρα πηγαίνω 
πολὺ μακρινή, 
θὰ φέξουνε φάροι 
πολλοὶ νὰ περάσω, 
βοριάδες, νοτιάδες 
θὰ βρῶ, μὰ θὰ φτάσω 
μὲ πρίμο ἀγεράκι, 
μ᾿ ἀκέριο πανί».

«Κι οἱ κάβοι ἂν σοῦ στήσουν 
τὴ νύχτα καρτέρι, 
ἐπάνω σου ἂν σπάσει 
τὸ κῦμα, θεριό, 
καὶ πάρει τοὺς ναῦτες 
καὶ τὸν τιμονιέρη; 
Ποῦ πᾶς καραβάκι, 
μὲ τέτοιον καιρό;»

«Ψηλὰ στὸ ἐκκλησάκι
τοῦ βράχου, ποὺ ἀσπρίζει,
γιὰ μένα ἔχουν κάμει
κρυφὴ λειτουργία
ὀρθὸς ὁ Χριστὸς
τὸ τιμόνι μου ἀγγίζει,
στὴν πλώρη μου στέκει
ἡ Παρθένα Μαρία».

++

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων

Κι εγώ, που επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες
(Mal du depart, Μαραμπού, εκδόσεις Άγρα, σσ. 41-42.)

-- 

Τὰ φορτηγὰ καράβια συλλογίζομαι

Τὰ φορτηγὰ καράβια συλλογίζομαι
ποῦ γέρασαν κὰ τώρα, λαβωμένα,
χωρὶς οὔτε μία βάρδια στὸ κατάστρωμα,
σαπίζουν στ᾿ ἀκρολίμανα δεμένα.

Τὰ φορτηγὰ καράβια: ποὺ ταξίδεψαν
στῶν πέντε τῶν ἠπείρων τὰ πελάγη
-ἀπ᾿ τοῦ Μουρμὰνκ τὴ παγερὴ τὴ θάλασσα
ἴσαμε τοῦ Ἀμαζόνα τὰ τενάγη.

Τοὺς ναυτικούς τους γέρους συλλογίζομαι
ποῦ στὰ μεγάλα τῶν χειμώνων βράδια
μ᾿ ὑπομονὴ κι ἀγάπη -γιὰ τὰ ἐγγόνια του
(εἴτε γι᾿ αὐτούς;-) μικρὰ φτιάχνουν καράβια,

καὶ δὲν μποροῦνε πιὰ νὰ ταξιδέψουνε
μὰ κάθε μέρα ὡς τὸ λιμάνι πᾶνε
καί, ἄνεργοι, ἀνώφελοι καὶ πένθιμοι
σὰν κάτι τὶς νὰ χάσανε κοιτᾶνε.

1960 ANTE TEΣΕΡΑ ΧΡΟΝΑΚΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ  ΜΠΑΡΚΟ...η σκεψη της λογικης του καθε παιδιου...